Schuld

Jolanda runt elke dag een pluimveebedrijf met veertigduizend hennen in het Overijsselse Haarle. Maar vandaag raapt iemand anders de eieren, want de boerin zit met negentig andere boeren in de bus naar Den Haag. “De maat is vol”, zegt ze.  Soms durft ze op verjaardagen bijna niet te zeggen dat ze een boerenbedrijf heeft. Dat klopt niet, vindt ze. “We krijgen overal de schuld van.”

Beeldvorming

“Het is bijna provocerend om te zeggen dat je boer bent,” zegt Jolanda. Altijd komen er dezelfde vragen. “Die kippen van jou zitten zeker in een kooitje en ze liggen allemaal bovenop elkaar,” zucht Jolanda. “Dan moet je weer gaan uitleggen dat het heel anders is, en dat ze maar een keertje moeten komen kijken.” Hoewel haar kippen niet buiten komen, hebben ze volgens Jolanda veel ruimte om te scharrelen. “Die beeldvorming is ook de schuld van de media. In televisie-items wordt die ruimte er altijd bewust uitgelaten.”

Lees ook
Waarom boeren woedend zijn en massaal protesteren in Den Haag

Onrecht

Jolanda reist dinsdag dan ook af naar Den Haag “om uiting te geven aan een gevoel van onrecht.” Ze vindt dat vooral boeren voor het stikstofprobleem opdraaien. De milieuregels worden de afgelopen jaren steeds weer aangescherpt, vertelt ze. Jolanda paste onder andere de huisvesting van haar kippen aan en zorgde voor schuiven die de stikstofrijke poep direct afvoeren. “We doen al zoveel,” legt Jolanda uit. “Nederland loopt zelfs voor op de rest van Europa. Toch krijgen we steeds de kwaaie piet toegespeeld.”

Jolanda tussen haar kippen 

Biologische eieren

Toen D66 voorstelde om de veestapel te halveren, was Jolanda  het zat. “Waarom weer de boer? De luchtvaart en de olie industrie mogen ook weleens iets inleveren.” De verhouding is zoek, zegt Jolanda. “De kosten worden groter, maar voor een ei krijg je dezelfde prijs. Biologische eieren leveren meer op, maar daar wil niet iedereen voor betalen. Stappen alle boeren over, dan komen er straks goedkopere en minder duurzame eieren uit het buitenland.”

Steekje los

Zondagochtend liep Jolanda nog genietend door haar stille stal. De passie is er nog, zegt de boerin. “Maar al die regels ontnemen wel een deel van je werkplezier. De rek is eruit. Moet ik weer inleveren, dan kan de tent wel dicht. Noem dit maar een noodkreet.” De boerin heeft zes kinderen. Haar oudste wil het bedrijf misschien overnemen. “Maar ik zou het mijn kinderen niet adviseren. Zeker nu moet je een steekje los hebben om boer te willen worden. Je moet het echt heel graag willen. Het is bijna niet meer levensvatbaar.”

Lees ook
Vrouw van Riks uit ‘BZV’ vertelt in tranen over zware leven op de boerderij