Leonie wordt ingeleid en moet op natuurlijke wijze bevallen van haar dochter. “Dat was traumatisch, maar ook de nasleep was heel naar.” In die tijd was de watermethode nog niet bekend, waarbij je kind in koud water wordt opgebaard. In plaats daarvan wordt Leonies dochter naar het mortuarium gebracht. “De artsen zeiden dat ik haar ook in mijn eigen koelkast mocht leggen, maar dat vond ik zo’n rare gedachte. Ze was pas twintig weken en zo teer; het mortuarium was de enige optie.”

Opnieuw zwanger

In het ziekenhuis wordt haar verteld dat ze geen recht heeft op kraamzorg. “Dat vond ik helemaal niet erg, want ik associeerde kraamzorg met een roze wolk.” Later blijkt dat ze wel recht had op kraamzorg en dat dit zelfs noodzakelijk is.

Zo komt ze er pas weken later achter dat er nog placentaresten in haar baarmoeder achtergebleven zijn. “Die zou de kraamverzorger wellicht hebben opgemerkt als ik voor kraamzorg had gekozen. Nu ontdekte ik het pas weken later, toen ik maar bleef vloeien. Uiteindelijk moesten ze de resterende placenta operatief verwijderen, wat wel tot restschade heeft geleid.”

De placenta weggooien? Jan maakt er kunst van: 'Bij elke placenta hoort een verhaal'Lees ook

Een paar maanden later raakt Leonie opnieuw zwanger, ditmaal van Oscar. Haar baarmoeder is door de operatie alleen te verzwakt geraakt, waardoor hij veel te vroeg verweekte en Oscar letterlijk naar beneden zakte. “Mijn zoon werd hierdoor te vroeg geboren; met 23 weken. Ook hij was gezond.” Oscar leeft na de geboorte nog bijna een uur. “Aan de ene kant was het mooi, want je hebt hem nog levend in handen, aan de andere kant was het wachten tot hij zou komen te overlijden.”

Zoektocht

Bij de geboorte van haar eerste kind, Madelon, wordt Leonie geconfronteerd met een realiteit die ze ‘niet wilde kennen’. Het vinden van een gespecialiseerde fotograaf voor kinderoverlijden, overlijdenswiegjes, urnen, sieraden met as van de overledene en passende muziek blijkt een uitdaging. Ook wil ze zwangerschapsfoto’s laten maken, maar het vinden van een fotograaf die zowel verdriet als blijdschap kan vastleggen, is een zoektocht op zich. “Ik wilde toch nog graag een mooie herinnering hebben aan de zwangerschap. Terwijl je al in de rouw zit en je weet dat je afscheid moet nemen, ben je bezig met dit soort zaken. Dat wil je niet.”

Haar uitvaartbegeleider helpt haar uiteindelijk op weg, voorziet haar van waardevolle websites en begeleidt haar bij het maken van keuzes. Bij Oscar verloopt het proces minder als een zoektocht, maar ze kunnen tegelijkertijd ook niet geloven dat hen dit opnieuw overkomt. “Uit nervositeit en ongeloof moesten we zelfs lachen; we wisten nu wel waar we de benodigde informatie konden vinden.”

Kennisbank

Na de geboorte van Madelon had ik zoveel vragen, vragen die andere ouders waarschijnlijk ook hebben. Zo wilde ik weten welke boeken ik moest lezen en welke psycholoog mij kon helpen met mijn verlies. “Alles staat op internet. Desondanks vind je toch niet altijd wat je zoekt.” Daarnaast merkt ze dat er heel veel mooie initiatieven zijn, maar vaak binnen afzienbare tijd ophouden te bestaan.

Op LinkedIn deelt Leonie haar zoektocht en oppert ze het idee van een kennisbank voor ouders die hun kindje hebben verloren. Haar post ontvangt een overweldigende respons, wat aantoont dat er een grote behoefte is aan zo’n centraal platform. Mensen delen massaal hun kennis, waardoor er genoeg informatie beschikbaar is om dit idee daadwerkelijk te realiseren.

En dat gaat ze ook doen, vertelt ze. “Het wordt een betaalde versie voor degenen die hun diensten aanbieden om de informatie actueel te houden. Maar voor ouders en anderen die betrokken zijn bij het verlies van een kindje, wordt de website gratis toegankelijk. Het wordt laagdrempelig en gebruiksvriendelijk, zodat ze snel de informatie kunnen vinden.”

Jeffrey ontwierp het miskraamkistje: 'Ik had het nooit écht een plekje kunnen geven'Lees ook

Leonie verwacht dat de lay-out rond half maart klaar zal zijn. Daarna volgt het vullen en testen van het platform, geeft ze aan.

Nieuw leven

Inmiddels is het acht jaar geleden dat Leonie afscheid moest nemen van Oscar. Daarna raakt ze opnieuw zwanger, maar ook nu blijft leed haar niet bespaard: deze zwangerschap eindigt in een miskraam.

“Je zou kunnen denken: waarom wil je na al dit leed nog een kind? Maar het verlangen was groter dan de angst.” Gelukkig wordt ze hierna nóg een keer zwanger en deze zwangerschap loopt wel goed af.

De artsen houden Leonie tijdens deze zwangerschap nauwlettend in de gaten en nemen extra maatregelen om vroeggeboorte te voorkomen. Met als resultaat dat haar tweede zoon, Mans, via een keizersnede gezond ter wereld komt.

“Tijdens de zwangerschap was ik angstig, maar vond ik manieren om mezelf te ontspannen met zwangerschapshaptonomie, yoga, mindfulness en lange wandelingen. Na zijn geboorte werd ik overstelpt door liefde, maar daarna volgde de rouw om mijn andere kinderen. Het was moeilijk om me aan Mans te hechten; ik was altijd bang dat hij ook zou sterven. Het duurde heel lang voordat ik erop kon vertrouwen dat hij zou blijven leven. Nu is Mans 6 jaar oud en gaat alles goed. “We zeggen wel eens dat hij voor drie telt; en dat is ook zo.”

Liefde

Met Leonie gaat het inmiddels ook goed. Ze is rouwcoach geworden en zo is het verlies inmiddels verweven met haar leven, vertelt ze. “Ik heb nu het mooiste beroep dat ik ooit heb gehad. Soms zeg ik tegen Madelon en Oscar, en dat klinkt misschien stom, dat het me ook veel heeft gegeven. Zij zijn mijn inspiratie, dag in dag uit. Als ik aan ze denk, denk ik aan liefde en niet meer aan verdriet. Af en toe is daar een traan, maar dat is ook een teken van liefde. Het verlies van onze kinderen zal voor altijd onderdeel van ons zijn.”

Miepke verloor haar tweeling: 'Meer aandacht voor zwangerschapsverlies is mijn missie'Lees ook