‘So… Adam,’ zeg ik glimlachend terwijl er allerlei emoties door me heen gaan nu ik tegenover hem zit. De avond, de scène in de hotelkamer flitst aan me voorbij. Adam kijkt me aan alsof hij water ziet branden. “Sophie?! What a coincidence! What aar joe doink here?” “I’m your date for tonight,” zeg ik rustig, terwijl ik het gevoel heb dat je mijn hart door mijn blazer ziet bonzen.

Hij kijkt niet begrijpend om zich heen en vraagt haperend of ik wat wil drinken. Ik hou het bij water. Weet ik het zeker? Geen wijn, probeert hij vleiend in een poging grip op de situatie te krijgen. Ik blijf hem zwijgend aankijken tot de ober mijn water brengt. Ach, wat voelt hij zich ongemakkelijk. Hij kijkt schichtig om zich heen. “Edith is not coming,” stel ik hem gerust. “Ik ben in haar plaats gekomen omdat ik een zwaar dilemma heb, Adam.”

“Tell me my darlink…” Hij herpakt zich een beetje. “Nou, ik weet niet of ik alleen jouw luchtvaartmaatschappij op de hoogte zal stellen van je wangedrag of ook je vrouw. Wat vind jij?”* (*uiteraard verloopt de conversatie in het Engels) Ik bluf, maar ik neem aan dat hij een leugenzak is en gewoon getrouwd. Paniek in zijn ogen. Ik blijf hem vriendelijk aankijken terwijl ik om mijn nervositeit te verbergen van mijn water blijf nippen. Ik geniet.

“Why would joe do that Sophie?” zegt hij dan, de opmerking over een eventuele echtgenote negerend. “Why did joe leave my room? We had sach a wonderfoell time. Don’t tell me joe didn’t like iet. I saw iet in yor ayes…” “Als je denkt dat je dat zag, moet je een bril kopen, Adam. Niet meer in de cockpit plaatsnemen, want dan mankeert er echt wat aan je ogen. En aan je moraal.”

Dan beschrijf ik hoe die avond voor míj was. Hoe bezoedeld ik me voelde. “Showing your dick and grabbing me is not seductive, it’s sexual assault.”
Dat laatste werkt als een rooie lap op een stier. “Sexual assault?! I don’t need to force myself on any woman. I can have every woman I want! All the stewardesses… they loooove me. I can have every woman on ze plane!”, antwoordt hij heftig gesticulerend.

“Really?” Vraag ik. “So you think you are The Shit, while in reality you are nothing but a piece of shit.” Het is genoeg, ik sta op. Het liefst gooi ik mijn restje water in zijn gezicht, maar dat durf ik toch niet. In plaats daarvan leeg ik mijn glas over zijn broek waardoor het lijkt alsof hij tegen de wind in heeft geplast.

Razend springt hij overeind. “Waag het niet me nog eens aan te raken Adam”, bijt ik hem toe, terwijl ik de woede ook bij mezelf naar boven voel borrelen. “Want dan bel ik zeker morgen je werkgever. Als journalist. Zullen ze niet blij mee zijn.” Dan draai ik me om en been weg. Weliswaar met gespannen billen want ik verwacht elk moment een klap in mijn nek. Edith, die het tafereel op afstand gadesloeg, staat al bij de uitgang en knikt geruststellend. Hij komt niet achter me aan.

Eenmaal buiten spurten we naar de auto en scheuren weg. “En? En? Vertel, vertel!!” zegt Edith. Ik vat de conversatie samen en natuurlijk het halve glas water. Het idee dat hij het Grand Café door moet lopen terwijl het lijkt alsof hij in zijn broek heeft geplast, werkt zo op onze lachspieren dat we niet meer bijkomen. Het is de ontlading.

Ik moet de auto aan de kant zetten want ik kan niets meer zien door de tranen van het lachen. “You come for me, I come for you,” zeg ik met een Spaans accent. “Oké Pablo Escobar,” lacht mijn vriendin. “Kom, we trekken thuis ons gezicht uit en een zak chips en een fles wijn open en gaan op Netflix bingewatchen vannacht. Fuck them all. Klotekerels.”

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 29 augustus om 12.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
”Het lijkt wel of het universum een grap met me uithaalt”