Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het is gewoon ruk.
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Dit keer: de lactose intolerantie.
In deze date heb ik voor de verandering écht zin. Ik ken hem via een datingapp, iets waar ik normaal nogal huiverig voor ben, maar zo virtueel klikte het gelijk. En ik heb de raad van een vriendin opgevolgd; eerst even bellen voor je daadwerkelijk gaat afspreken. Heel goede raad, want dat maakte me nog zekerder over onze date én nog enthousiaster over hem.
Nog een pluspunt: hij stelde zelf een heel leuk restaurantje in de stad voor, waar ik toevallig al vaker kwam en het altijd goed en lekker eten is. Ja, daar hou ik van: mannen die uit zichzelf de leuke plekken uitkiezen. Dit zou er wel eens eentje voor in de boeken kunnen zijn.
En dat was het.
Eerlijk: de date liep absoluut voorspoedig. We bestelden een fles wijn en de bediening moest een paar keer terugkomen omdat we zó diep in gesprek waren dat we de menukaart nog niet eens hadden bekeken. Van stiltes dus geen sprake, hij leek mij interessant en charmant te vinden en dat was andersom ook het geval.
Bij het hoofdgerecht begon er echter al wat te rommelen… Lichamelijk, dan. Mijn date maakte na het eten van zijn pasta met blauwekaassaus wat opmerkingen dat hij last van zijn maag had. ‘Dit ga je niet menen toch, na zo’n leuke date voedselvergiftiging? Wat ís dit voor karma?!’ schoot er door mijn hoofd heen, maar mijn date verzekerde me dat het goed kwam en wilde nog een tiramisu achteraf. Voor zichzelf.
Eva: 'Hij doet dit soort dingen niet zo snel, zegt-ie'
En daarna is when the shit hits the fan. Letterlijk gok ik, al heb ik dat gelukkig niet mee mogen maken. De maag van mijn date was inmiddels een luid drum ’n bass concert aan het spelen, en zijn gezicht trok witter en witter weg. “Even naar de wc”, zei hij terwijl hij een half hinkend sprintje trok naar de toilet.
Flink balen, maar goed; daar kon hij niets aan doen. Ik had zelf nergens last van en voelde me prima, maar het is natuurlijk hartstikke gaar als je eten zo verkeerd valt. Na een minuut of tien begon ik me niet alleen zorgen te maken maar ook te vervelen, en de optie dat hij via een geheime nooduitgang was gevlucht kwam meer dan eens in mijn gedachte voor.
Gelukkig kwam hij na een kwartier weer tevoorschijn, inclusief zweetdruppels. De afgelopen vijftien minuten waren hard werk geweest, dat zag je zometeen. En toen kwam de aap uit de mouw: “Ja, sorry… Ik ben dus lactose-intolerant, en dan heb ik nog wel eens van dit soort aanvallen.” Ik was met stomheid geslagen. Natuurlijk weet ik wat lactose-intolerant is, maar waarom bestelt hij dan in godsnaam een pasta in káássaus en als klap op de vuurpijl nog een tiramisu toe?! Dat het intern niet echt een feestje is bij hem kon ik me wel voorstellen… Maar wáárom zou je jezelf dit aandoen?!
We hebben gelijk de rekening gevraagd en hij ging met de staart (en hoogstwaarschijnlijk een wc-rol) tussen de benen naar huis, om vervolgens zich te verplaatsen van een foetushouding op de bank naar het toilet. Toch was de date voor Toiletgate heel leuk geweest, en zag ik graag een tweede non dairy date gebeuren.
Dat stelde ik de week erop dan ook voor; een drankje in de avond, na het eten. Een biertje of glas wijn zou hartstikke veilig zijn. Helaas appte hij begin van de avond af; meneer had een pizza gegeten en verging nu van de buikpijn.
Een derde date heb ik niet voorgesteld, want ik was er inmiddels van overtuigd dat deze man zichzelf met opzet aan het vergiftigingen was. Als hij écht zin had in een date met mij, dan kon hij toch wel de producten even laten staan die zijn eigen lichaam ziek maken? Of had ik hier serieus te maken met De Domste Man Op Aarde die wist dat hij lactose-intolerant was… Alleen niet wat lactose verder inhield? We zullen het nooit weten, maar ik vraag het me af en toe nog wel eens af.
Eva: 'Ik begin te huilen en hoor hem fluisteren: 'Is het mijn kleine pik?''
*Eva’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
