Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het is gewoon ruk.
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Deze keer: huilen na de sex.
Eva: 'Hij voelde geen klik, maar wilde wel mijn seksbuddy zijn'
Met een missie vertrek ik richting de kroeg. Het is al een tijdje geleden, en ik wil worden aangeraakt. De kleren mogen van mijn lijf gescheurd. Eerst lekker ordinair tongen, en dan mee naar huis. Dat is het plan. Maar met wie?
Samen met mijn vriendinnen heb ik de avond van mijn leven. Ik drink, dans en lach. Maar de leuke mannen vallen tegen. Missie of niet: er moet wel een klein beetje aantrekkingskracht zijn. Anders valt er weinig te verscheuren.
Ik besluit om – toch een klein beetje teleurgesteld – naar huis te gaan, wanneer mijn vriendin voorstelt om nog één afzakkertje te halen in de meest ordinaire kroeg van de stad. De discolampen zijn hier te kleurrijk, de Hollandse muziek staat er te hard en ze zijn tot veel te laat open. Een geweldig idee dus.
Binnen staat een groepje mannen radeloos om zich heen te kijken. Ik herken ze van eerder op de avond: de enigen van onze leeftijd mét een leuk uiterlijk. Ik probeer de aandacht van één van hen te trekken, maar het is zijn vriend die reageert.
Een echt gesprek voeren we niet: dat is nooit onze intentie geweest. We zoenen en besluiten om te vertrekken richting einddoel. Eenmaal thuis blijven onze kleren heel, maar ze gaan wel uit.
Het heeft geen ‘wow-effect’, maar lijkt eerder op te dronken geklungel. Als we klaar zijn, begin ik spontaan te huilen. Ik mis mijn ex, en het idee wat ik had – de gedachte aan hem vervangen door sex met een ander – werkt niet helemaal. Deze man kan mij niet geven waar ik eigenlijk naar verlang: liefde.
Eva: 'Na het zoenen liet hij mij een foto van zijn pasgeboren baby zien'
“Wat is er?”, hoor ik hem fluisteren. “Is het omdat mijn pik zo klein is?”
En ik begin nog harder te huilen. Wat een miserie. Ik lig in mijn bed met een vreemde man, die inderdaad best een kleine pik heeft, te huilen om mijn ex. Die overigens ook een lul is. Maar het was wel mijn lul. Met een normale pik.
“Nee”, snik ik. “Maar ik mis mijn ex nog zo erg, en ik had dit niet moeten doen. Ik wil graag alleen zijn. Kun je gaan?”
De man komt naast mij liggen, en houdt mij vast. Met mij in zijn armen begint hij over zijn eigen situatie te vertellen. Want hij begrijpt mij wel. Hij heeft ook zo’n ex, die hij nog steeds mist. Jaren had-ie voor haar gezorgd, maar ze is ziek in haar hoofd. Het kon niet langer.
Nu ben ik opeens degene die hem gerust moet stellen, en dat doe ik dan ook maar. Ik aai hem over zijn rug, tot-ie eindelijk naar huis gaat.
De volgende dag krijg ik een berichtje. Hij vond het leuk, de vorige nacht. Of we misschien nog een keer kunnen afspreken. Samen ergens uit eten, bijvoorbeeld.
Ik leg hem uit dat ik daar nog niet klaar voor ben: daten. Of hij dat niet helemaal doorhad, aangezien ik lag te janken in zijn armen. ‘Geeft niks’, zegt-ie dan. ‘Ik kan wel op je wachten.’
Uit pure benauwdheid blokkeer ik zijn nummer. Dit gevecht zal ik in mijn eentje moeten voeren.
* Eva’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Eva: ''Wat gaan we doen?', vroeg hij, 'naar jouw huis of dat van mij?''
