Transfobie lijkt de laatste jaren toe te nemen en dat heeft gevolgen voor de veiligheid van deze gemeenschap in Nederland. Aan het woord is Lena (38)*: zij wordt al jaren bedreigd door haar buurman.
Lena voelt zich niet veilig in haar eigen huis, maar krijgt niet de hulp die ze nodig heeft.
Al bijna zeven jaar woont Lena in het centrum van Utrecht. Haar buurt is top en ze geniet van haar prettige woning. Tot zo’n drie jaar geleden: haar buurman maakt kenbaar niet oké te zijn met haar genderidentiteit – Lena is een trans vrouw – en met de pride vlag die ze op haar balkon heeft hangen. “Hij vond het belachelijk en zei dat ik daarmee ‘kinderen aan het werven was’. Ook zei hij dat als hij naar me kijkt, hij een man ziet.”
Drie jaar op rij gaat de man discussies met haar aan en dreigt hij de vlag eraf te trekken of zelfs in de fik te steken. Waar eerst nog wel met hem te praten viel, wordt de situatie steeds dreigender. Haar buurman zoekt steeds vaker confrontatie op en doet ook al een poging om de vlag zelf weg te halen. “Mijn mening over de wereld zit hem dwars en hij wil daarin zijn zin krijgen.” Omwonenden en politie zijn op de hoogte van het gedrag, maar hij wordt er door andere buren niet op aangesproken.
Na Pride 2023 verergert de situatie en treft Lena haar buurman woedend aan. Ze komt thuis van een feest als hij haar bij de voordeur opwacht. “Hij heeft me wel vaker bedreigd, maar deze keer was het anders. Zijn ogen veranderden opeens helemaal. Hij bedreigde me met de dood.” De buurman gaf aan dat hij gewapend was. “Zijn lichaamstaal zei mij dat hij klaar was om aan te vallen.” Ze vlucht bij andere buren naar binnen en moet later onder politiebegeleiding haar spullen pakken, om vervolgens haar woning tijdelijk te verlaten.
Ze moet tijdelijk op vijf verschillende adressen overnachten met bijna niks bij zich. Pas wanneer de politie aangeeft de man “goed gesproken” te hebben en dat de kust weer veilig is, durft Lena terug te keren naar haar eigen huis. Maar ze voelt zich nog niet op haar gemak. “Ik weet niet wat hij zich in zijn hoofd haalt. Hij heeft al een keer geprobeerd mijn balkon op te klimmen. Hij is snel getriggerd en heeft zichzelf niet echt in de hand.”
Er is te weinig bewijs om de buurman uit huis te laten plaatsen of juridische stappen te kunnen ondernemen. Ze is dankbaar dat de politie de ernst van de situatie begrijpt, maar ook zij kunnen op dit moment weinig voor haar betekenen. “De politie kan er eigenlijk pas iets mee doen als ze aankomen en zien hoe hij me in elkaar slaat.” Ook de woningbouwcorporatie laat het afweten: “Ik voelde weinig empathie, ik moest het zelf uitzoeken, zeiden ze.”
De reeks incidenten met Lena’s buurman is niet haar eerste ervaring met discriminatie op basis van haar trans-zijn. Zo is ze ooit door haar beste vriend aangevallen toen ze uit de kast kwam. “Dit klinkt misschien bizar, maar voor mij is dit eigenlijk bijna normaal.” Ook op de straat wordt ze nageroepen, uitgescholden of aangesproken. “Dan zegt iemand bijvoorbeeld ineens tegen me dat ik de teleurstelling van de maatschappij ben.”
Ook op de werkvloer zijn er incidenten geweest. “Toen ik op mijn werk uit de kast kwam, werd ik van de een op de andere dag opeens gepest. Collega’s lieten mij pornofilmpjes zien en zeiden dat ik mijn lichaam moest gaan verkopen.” Lena wordt weggepest uit de technieksector. En dat terwijl ze er goed in is en plezier aan beleeft. Begin dit jaar besluit ze het een tweede kans te geven en wordt ze aangenomen bij een nieuw bedrijf. Maar na haar eerste proefweek kan ze haar spullen alweer pakken. “De manager zei: ‘Ik heb mijn collega’s echt zwaar onderschat. Als ik jou niet ontsla, dreigen zij op te stappen’.”
Wat werk betreft heeft Lena een nieuw pad ingeslagen: “Ik doe nu iets waar ik ook heel blij van word en waar ze mij ook accepteren.” Haar woonsituatie is nog altijd gecompliceerd. Lena kan nog geen andere woning vinden en is angstig: “Ik controleer altijd mijn ramen en heb al mijn deuren beveiligd met sensoren.” Voor nu is er dus nog geen einde in zicht. “Het voelt alsof ik moet wachten tot er iets misgaat.”
Lena sluit af met een een oproep aan mensen om meer voor elkaar op te komen. “Mensen vergeten waar pride vandaan komt en Nederland is zo verhard geworden. Mensen voelen zich niet meer verbonden met elkaar.” Ze benadrukt hoe belangrijk het is om wat toleranter te zijn. “Iedereen mag een eigen mening hebben, maar respecteer die van de ander dan ook.”
*Lena deelt haar verhaal uit privacyoverwegingen anoniem. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Ben je of ken je iemand die te maken heeft (gehad) met discriminatie of een hate crime? Maak dan een melding of vraag om hulp. Bel 112 als er sprake is van direct gevaar. Bel de politie op 0900 8844 om aangifte te doen van geweld. Slachtofferhulp is bereikbaar via 0900 – 0101.
'Er wordt heftiger op mij gereageerd': intolerantie en online haat tegen lhbtqia+ gemeenschap nemen toe
