Moeder en vader Bianca overlijden

Bianca is een lieve, zachte en attente jonge vrouw van 32 jaar. Als je met haar praat, valt meteen op hoe gevoelig ze is. Regelmatig schieten de tranen haar in de ogen om zich vervolgens snel te excuseren: ‘Sorry, ik wil helemaal niet huilen maar ik praat hier dus nooit over.’ Als Bianca nog maar 10 jaar is, overlijdt haar moeder aan borstkanker. ‘Ik had het gevoel dat alle warmte toen uit ons gezin verdween. Mijn vader en broer deden alles wat ze konden, maar waren vooral praktisch ingesteld: er moest naar school gegaan worden, eten op tafel, dat soort dingen. Er is nooit gesproken over ons verdriet.’ Op haar 18^e wordt ze, wanneer een paar dagen weg met een vriendin, aangerand. ‘Ik kwam leger terug dan ik er heen ging.’ Tegen haar vader vertelt ze niets, want die was ernstig ziek en had haar bovendien altijd willen beschermen voor mannen met verkeerde intenties. ‘Hij zei dan: niemand mag zonder jouw toestemming aan jou komen, onthoud dat.’ En dat dat dan toch gebeurd was… Ik schaamde me kapot en durfde hem niet onder ogen te komen.’ Enkele weken later overlijdt de vader van Bianca.

Van rauw gehakt tot harde pasta

Sindsdien worstelt ze begrijpelijkerwijs met allerlei onverwerkte emoties. Ze probeert deze te verdoven met eten. Ondertussen studeert ze af en krijgt ze een leuke baan, maar het verdriet wordt eigenlijk steeds groter. Met sommige goede tussenpozen probeert ze zo goed en zo kwaad als het kan, haar leven te leiden. Maar depressies nemen vaak bezit van haar en langzaamaan komen de paniekaanvallen, die steevast worden gevolgd door een eetbui. ‘Dan eet ik alles wat voorhanden is. Het meest smerige wat ik wel eens at, was een half pond rauw gehakt. Ik nam niet eens de moeite om het te bakken. Alles gaat er dan in: rauwe, harde pasta, brood, chips. Wat er in de buurt is. Dan eet ik tot het pijn doet. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik waarschijnlijk net zo lang doorga met eten totdat ik me fysiek net zo walgelijk voel als mentaal.’

‘Ze verdient eeuwig respect en dankbaarheid’

Jessica Villerius: ‘Bianca is een van de meest bijzondere vrouwen die ik ooit voor mijn lens had, al is iedere persoon afzonderlijk heel bijzonder en uniek. Wat haar een extra lading geeft, is dat ze echt, intrinsiek, doodsbang is om haar verhaal te doen. Dat is niet overdreven. Ze is bang voor oordelen, bang om het verkeerd uit te leggen, bang voor kritiek. De opnamen gingen dan ook gepaard met de nodige paniekaanvallen en regelmatig heb ik gevraagd of we gewoon moesten stoppen. Dat wilde ze absoluut niet want dan zouden mensen nooit weten hoe lastig deze eetstoornis is. Ze heeft haar eigen angsten dus opzij gezet om anderen te helpen en inzage te geven. Daarom alleen al verdient ze eeuwig respect en dankbaarheid.’

Bekijk hier aflevering 1, het verhaal van Sanne (anorexia)

Bekijk hier aflevering 2, het verhaal van Manon (orthorexia)

Bekijk hier aflevering 3, het verhaal van Esther (boulimia)

Lees hier hoe Jessica Villerius te werk gaat

De mini-doc van Bianca bekijk je hierboven. De volledige documentaire zien? Ga dan naar Videoland.

Wil je praten? Ga naar MIND Korrelatie.