Columnist Maike schrijft deze week over stoornissen. Steeds meer BN’ers doorbreken dat taboe.
Maike sluit zich bij hen aan.
Een bak chaos, herrie en energie. Daarmee komt Dennis Weening de huiskamers binnen denderen. Althans, dat denk je bij de naam van zijn nieuwe programma: ‘ADHDennis’ dat vanaf januari op TV komt. Daarin achterhaalt hij de oorzaak van zijn innerlijke onrust. Waarom ben ik zoals ik ben? Waarom kijk ik zo anders tegen zaken aan? Ook de familie en vrienden van Dennis vertellen hoe het is om met hem te leven. Maar het is niet alleen serieuze kost. Ter promotie van zijn programma benadrukt Dennis dat er ook humor in zit. Mooi zo. Wat mij betreft is humor een heerlijk ‘wapen’ bij taboebestrijding.
Hier thuis kijken ze niet meer op van een mobiele telefoon in de koelkast of de geur van verse pannenkoeken, terwijl het eigenlijk al bedtijd is. Ik heb ook ADHD. Toen jaren geleden een paar kinderen uit mijn nestje zo’n traject doorliepen, krabte ik achter m’n oren. Bij het invullen van hun vragenlijsten, had ik veel van mezelf herkend. En het komt toch ergens vandaag. Solidair met mijn kinderen liet ik me testen en jawel: ook ik viel in de prijzen.
Lees ook
Dennis Weening maakt programma over én met ADHD: ‘Zo ging veel mis’
Mijn volle hoofd staat nooit stil. Het herbergt vooral veel leuks maar ook veel onbelangrijkere zaken. En het lullige is: die kennen hun plek niet. Die zeuren tegelijkertijd om net zoveel aandacht als de zaken die écht moeten. Kun je behoorlijk moe van worden. Lekker geconcentreerd werken, lezen of studeren, kan dan best lastig zijn. De diagnose – die ook dertig jaar geleden welkom was geweest – kreeg van mij een warm onthaal. Eindelijk begrijp ik mezelf beter en kan ik veel dingen beter verklaren.
Van het leven met ADHD heb ik verder geen studie gemaakt. Ik hoef er niet mee te dwepen maar schaam me er ook niet voor. Dat er in bepaalde delen van mijn hersenen net iets te weinig dopamine wordt aangemaakt, kan ik ook niet helpen. Zo ben ik nou eenmaal gebakken.
Soms kan een diagnose nodig zijn. Of handig. Zelf heb ik geen last van schaamte of ongemak over stempels, labels of stickers. Anderen houden het liever onder de pet. Daar word ik altijd een beetje verdrietig van. Want is dat echt nodig? Vaak is het uit angst dat de buitenwereld er niet mee om zou kunnen omgaan.
Lees ook
Aafke over depressie: ‘Naar de wc gaan is angstaanjagend avontuur’
Niet alleen Dennis Weening is open over zijn stoornis. Ook collega columnist Aafke Romeijn, zij schrijft over haar depressies. Sinds vorige week doorbreken meer bekende Nederlanders het taboe. Op de kakelverse podcast van Arkin vertellen ze open over hun uiteenlopende stoornissen.
Geen mens is hetzelfde. Aan onze keukentafel zijn de ‘labeltjes’ ruim vertegenwoordigd. Maar niemand hoeft zich te schamen voor wie hij is, leren wij de kinderen. Want iedereen is anders en er bestaat geen norm. Dus ‘gewone’ mensen? Ik ben ze gelukkig nog nooit tegengekomen.
Maike Jeuken (48) is freelance journalist en fotograaf.
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen.
Voor LINDA.nl schreef ze over wat haar opviel in het nieuws.
Instagram: @maikejeuken
