Moe. Moe van oorlog. Van ijdele, kwaadaardige mannen in blauwe pakken die landen regeren. Die hun ego belangrijker vinden dan de veiligheid van de wereld en hun eigen volk superieur vinden aan anderen. Die denken te mogen beslissen wie het verdient te leven en wie niet.
Het gemak waarmee onze politici deze oorlogen steunen, vind ik ijzingwekkend. Zit je veilig op duizenden kilometers afstand voor andere mensen te beslissen dat die bommen op hun huis goed zijn. Dat het beter voor hen is dat ze hun dierbaren verliezen. Dat hun verdriet, hun verlies, niet meetelt. Sterker, dat hun verdriet en verlies het beste is voor ons hier.

Ik vind het misdadig hoe onze politici, van Yesilgöz tot Schoof, van Wilders tot Bikker, over Iraniërs spreken alsof ze onze vijanden zijn. Gewone mensen die weinig meer willen dan in rust en veiligheid leven, worden gestraft voor hun regime. Alsof dat regime al niet straf genoeg is.
En dan de ophef over GroenLinks-PvdA die een einde aan het geweld wil en al die partij-dinosauriërs die boos en verdrietig zijn daarover. Niet het geweld in Gaza brengt hen tot tranen, maar dat hun partij voor een wapenembargo pleit. Heel veel meer hoef je niet te weten over de morele huishouding van deze lui.
Mensen in Gaza gaan dagelijks dood. Ze worden uitgehongerd en als ze de kracht vinden om in de rij te staan voor noodhulp, lopen ze grote kans neergeschoten te worden. Alsof het insecten zijn en geen mensen zoals wij.
En onze politici vinden het best. Dat zijn hun normen en waarden. Oorlogen aanmoedigen, wegkijken bij geweld dat andere mensen raakt, mensen op wie ze neerkijken, mensen die ze niet als gelijke zien.
Iedere dag vullen de afschuwelijke beelden onze schermen. Dat is niet normaal. Dit mag nooit normaal worden, wat de politici ook beweren.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
