In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Leona (34), moeder van een zoon (2) en 24 weken zwanger. Haar tweede zwangerschap is een stuk minder prettig dan de eerste: ze kampt met extreme bekkenpijn.
“Dat ik zwanger zou raken heb ik nooit als vanzelfsprekend gezien. Ik ben jaren geleden gediagnosticeerd met PCOS, waardoor ik minder eitjes aanmaak. Dus je begrijpt hoe groot de verbazing was toen het bij de eerste echte poging al raak was. Ik was blij, overdonderd, maar ook onzeker. Hoe kon dit en was alles wel goed?
Toen het eerste trimester voorbij was en alles erop wees dat ik een gezond kind zou krijgen, kon ik genieten. Natuurlijk had ik de bekende kwaaltjes in het eerste trimester en ook mijn bekken werd niet ontzien, maar over het algemeen kijk ik met een fijn gevoel terug op de eerste zwangerschap.”
Emmy (32) had PCOS én een kinderwens: 'Alsof mijn lichaam me in de steek liet'
“Omdat mijn partner en ik dachten dat we toch wel veel geluk hadden gehad en ook om ons heen veel stellen zagen die moeite hadden om zwanger te raken, besloten we om niet te lang te wachten met de tweede. En wonder boven wonder was het opnieuw bij poging één raak.
Deze keer was er geen onzekerheid. Ik had er meteen alle vertrouwen in dat ook dit kindje gezond zou zijn. Alle echo’s en testen wijzen daar ook op. Toch kan ik niet genieten van deze zwangerschap, want ik heb al sinds week 6 last van bekkenklachten. En die worden steeds erger.”
“Bekkenpijn ontstaat doordat de gewrichten en banden in het bekken verweken. Dat is allemaal aangestuurd door hormonen: dat is ook de reden dat ik al zo vroeg last had. Ik ga sinds 8 weken al af en aan naar de fysio. Van haar krijg ik vooral tips: span je onderrug en je buik aan als je opstaat, zorg voor symmetrie en blijf in beweging. Een echte behandeling is er niet, je moet het zelf doen. En dat lukt bij mij niet. Elke beweging doet pijn.
De simpelste dingen kan ik niet meer: boodschappen doen, traplopen, de vaatwasser inruimen of stofzuigen. En erover praten ligt soms gevoelig. Mijn zus probeert al jaren zwanger te raken en heeft ook al enkele miskramen achter de rug. Mijn zwangerschap is te pijnlijk voor haar, waardoor ze er niet over wil praten. Ik spreek haar daardoor amper.
Ze weet dus niet dat ik nauwelijks meer kan opstaan, niet sneller kan lopen dan een oud omaatje, soms letterlijk niet meer op m’n benen kan staan, het uitschreeuw van de pijn en m’n vriend me naar bed moet begeleiden. Dat ik elke avond kapot ben met soms nog geen 2.000 stappen op de teller. Er is behalve mijn partner, niemand die weet hoe heftig het is.”
“Het ergste vind ik dat bijna niet meer zelfstandig voor m’n peuter kan zorgen. Op de dagen dat ik alleen met hem ben, blijven we binnen en probeer ik zo veel mogelijk rustige dingen met hem te doen. We kleien, kijken tv, lezen boekjes. En dat dan de hele dag.
En hoewel ik me gelukkig prijs dat het weer in één keer raak was, denk ik nu weleens: had ik nog maar even gewacht. Een vierjarige is een stuk zelfstandiger dan een nieuwsgierige peuter.”
Nadia over haar schuldgevoel als moeder: 'Voelt alsof ik altijd iemand tekortdoe'
“Het is ontzettend dubbel: ik geniet enorm van het leven in mijn buik, ben zó blij dat mijn kindje gezond lijkt te zijn en zou mijn zwangerschap aan iedereen willen showen. Maar er is ook een stem in mijn hoofd die zegt: was de baby er maar, dan kan ik weer leven.
Inmiddels ben ik op zoek gegaan naar hulp in het alternatieve circuit. De chiropractor heeft pas plek over een maand. In de tussentijd doe ik redcord fysiotherapie om de bekkenpijn tegen te gaan. Het biedt een beetje hoop. Want zonder dat beetje hoop weet ik niet hoe ik door deze zwangerschap heen kom.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Quinty (22) kreeg vier miskramen: 'Mensen zeggen 'het lukt nog wel', maar zo voelt het niet'
