Het is zondag zes jaar geleden dat Bas, de vriend van Geerteke van Lierop, overleed. De fotograaf was gaan varen, zoals hij vaker deed. Alleen kwam hij dit keer niet meer terug.
Aan LINDA.nl vertelt Geerteke over het rouwproces.
De vriend van Geerteke stierf door verdrinking: 'Ik wist dat het helemaal mis was'
In memoriamVerdrinkingsdood
“Hij was overdag gaan varen”, vertelt Geerteke. “Maar hij kwam maar niet thuis. Heel ongebruikelijk, ik wist meteen dat het helemaal mis was. Ik had hem proberen te bellen, maar tevergeefs. Ik kon niet slapen en was misselijk. De volgende dag belde ik de jachthaven. Zij hadden hem zien wegvaren, maar wisten verder niks. Later belde ik nog een keer, maar toen kreeg ik de politie aan de telefoon. Ze waren al naar mij op zoek. Ze hadden zijn boot gevonden, maar Bas zelf was spoorloos. Ik wist meteen dat hij dood was. Eigenlijk wist ik dat die nacht al.”
Twee dagen later wordt zijn lichaam gevonden. “We zullen er nooit achter komen wat er precies is gebeurd, maar het meest waarschijnlijke scenario is dat hij wilde aanmeren, gevallen is, bewusteloos is geraakt en is verdronken.” De doodsoorzaak voelt paradoxaal: “Varen was zijn lust en zijn leven. Hij kon zo uren weg zijn met de boot. Hij hield ontzettend van het water en hielp altijd anderen die bijvoorbeeld met een bootje waren gestrand.”
De vrouw van Ton stierf aan Alzheimer: 'We hadden ineens ruzie over de vaatwasser, zo kende ik haar niet'
Rouwproces
Het stel was gelukkig en onbevangen en hoopte een gezin te kunnen stichten. “Ik moest afscheid nemen van hem, maar ook van mijn toekomstbeeld.” De werkelijkheid is rauw. “Mijn wereld stond stil. Ik ging dwars door het verdriet. Ik kon nooit goed huilen, maar nu kon ik soms niet stoppen. Als ik in de supermarkt winegums zag, kon ik ineens huilen omdat we die vaak samen haalden. Maar het gebeurde ook als ik een vader op de fiets met een kinderzitje zag. Het voelde alsof ik in de wacht stond. Vriendinnen kochten huizen en kregen kinderen. Ik moest me verhouden tot een nieuwe realiteit en voelde me alleen. Het leven was het eerste jaar een woeste zee en ik ging vaak kopje onder.”
Twee weken na de crematie gaat ze naar Londen voor een project waar ze halve dagen werkt. Daarnaast wandelt ze urenlang, door de stad en in de natuur. “Kunst was voor mij ook een grote ontdekking. Door rouw openen je zintuigen. Alles kwam meer binnen, niet alleen de pijn maar ook de schoonheid.”
Waardevolle gesprekken
Het overlijden van Bas heeft haar veranderd. “Voor zijn dood was de wereld een veilige plek. Die onbevangenheid en vanzelfsprekendheid is nu weg. Tegelijkertijd is mijn liefde voor het leven groter geworden. Ik beleef alles bewuster. Maak andere keuzes, het is scherper geworden. Ik kies voor de dingen en de mensen die waardevol en relevant voor mij zijn. Het heeft me dichter bij mezelf gebracht.”
De tweeling van Bjorn overleed: 'De grond zakte onder mijn voeten vandaan'
Ze heeft waardevolle gesprekken en beleeft mooie momenten met bekenden en onbekenden. “Ik voelde me door die toevallige ontmoetingen weer verbonden met het leven. Ze tilden me op, maakten het leven weer lichter. Als je rouwt, is het zo belangrijk dat je je verhaal kan delen, herinneringen kan ophalen. Rouw heeft veel tijd, ruimte en aandacht nodig. Alles moet altijd snel opgelost en losgelaten worden, terwijl rouw geen tijd of eindpunt kent.”
Een lach en een traan
Het leven lacht Geerteke inmiddels weer toe. Ze werd drie jaar geleden enorm verliefd op Erik. Inmiddels zijn ze getrouwd en hebben samen een baby gekregen: Tijn. “Sommige mensen denken: eind goed, al goed. Aan de ene kant is dat zo, want ik ben zielsgelukkig. Toch mis ik Bas op alle belangrijke momenten in mijn leven. Dat gaat nooit over, maar het beheerst mijn leven niet meer. Hij is en blijft onderdeel van wie ik was en wie ik ben.”
Geerteke schreef het boek Een zee van glas. Momenteel werkt ze aan een nieuw boek over rouw.
Verlieskundige Esther van Apeldoorn over rouwen: 'Je hoeft niet per se te praten'
