Anna en Lynn kwamen vier jaar geleden ter wereld; de tweeling van Bjorn Visser en zijn vrouw Inge. Meerdere complicaties volgen elkaar op en de meisjes overlijden.
Het rouwproces is eenzaam, vertelt Bjorn aan LINDA., en het gemis is nog altijd aanwezig.
“We waren in verwachting van een tweeling”, zegt hij. “Dat was even schakelen. Het bleek een eeneiige tweeling te zijn. De zwangerschap is dan vaak gecompliceerder, ook in ons geval. De meisjes deelden dezelfde placenta en de bloedtoevoer was oneerlijk verdeeld.” Uit voorzorg moet Inge elke week op controle in het ziekenhuis. “In het begin liepen de waardes uit elkaar, maar de verschillen werden steeds kleiner.”
Als Inge 28 weken zwanger is, gaat het zo goed dat ze nog maar eens per twee weken langs hoeft te komen. “Wij gingen op babymoon: even een aantal dagen weg en genieten van de rust.” Op de terugweg gaan ze voor controle langs in het ziekenhuis. “We hadden om 13.15 uur een afspraak. Daar bleek dat Lynn helemaal geen vruchtwater meer had, en Anna had juist heel veel vruchtwater. Daarnaast was hun hartslag heel onregelmatig. Ze moesten met spoed gehaald worden. Om 16.15 uur zijn beide meisjes geboren.”
Inge is tijdens de bevalling volledig onder de narcose. “Ik zag de meisjes geboren worden en schrok: het waren zulke kleine kindjes, nog geen kilo zwaar. Er stond een enorme club verpleegkundigen om hen heen. Anna deed het best goed en kon redelijk snel zelfstandig ademen. Lynn had meer moeite en moest geholpen worden. Het was verschrikkelijk om te zien. Ik stond er als vader zo hulpeloos bij. Voor wie van de drie moest ik er zijn?”
Anna gaat als eerste naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit). “Ik ben bij Lynn gebleven om de navelstreng door te knippen.” Vrij snel gaat zij haar zusje achterna. “Ik kwam op de intensive care en vroeg me af in welke slechte film ik was beland. Ik hoorde piepjes en belletjes, zag mijn dochter met slangetjes aan de beademing. Inge was nog onder narcose.”
Aan het einde van de dag zijn de meisjes redelijk stabiel. “Ze kregen steeds minder zuurstof toegediend. Maar de volgende dag bleek dat Anna een hersenbloeding had gehad. We kregen te horen dat ze meervoudig gehandicapt was. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Die nacht werden we wakker gemaakt door de artsen: het ging zo slecht dat we afscheid van haar moesten nemen. We kregen haar voor het eerst op de arm. We hebben gezegd hoe mooi ze was, hoe trots we op haar waren. Een aantal minuten hebben we haar bij ons gehad en toen overleed ze.”
Maar tijd om daarbij stil te staan heeft hij niet. “Er was nog een meisje voor haar leven aan het vechten. Toen ik de volgende dag onderweg was naar het gemeentehuis om aangifte te doen van hun geboortes en het overlijden, belde Inge. Ik moest naar het ziekenhuis komen, want ook met Lynn ging het niet goed. Ik vloog naar het ziekenhuis, ik weet niet hoeveel verkeersovertredingen ik heb begaan. Ook Lynn bleek een hersenbloeding te hebben gehad. En ook van haar moesten we afscheid nemen.”
Verlieskundige Esther van Apeldoorn over rouwen: 'Je hoeft niet per se te praten'
Op dat moment hebben ze meer tijd, dus komen ook zijn ouders en schoonouders en de oudste zoon van Bjorn en Inge, de destijds driejarige Daan. “Toen hij de lege couveuse naast Lynn zag vroeg hij: ‘Waar is Anna?’ Ik zei: ‘Ze is nu bij de here Jezus en ook Lynn gaat daar naartoe. Hij vroeg: ‘Mag ik haar brengen?’ Toen brak mijn hart. Het was lastig voor hem om de situatie te begrijpen.” Ook Lynn overlijdt. “We hadden een grotere auto gekocht; met een tweeling hadden we immers meer ruimte nodig. Maar we gingen in een lege auto en met lege handen naar huis.”
Bjorn vervolgt: “We moesten een uitvaart plannen. Normaal gesproken blik je terug op iemands leven. We vroegen ons af hoe we dat nu moesten doen? Uiteindelijk stond de uitvaart in het teken van de dingen die we nooit zouden kunnen doen: de meisjes naar zwemles brengen, hun haren doen, ze naar het altaar brengen. Dat zou allemaal nooit gebeuren. Het is verschrikkelijk: het overlijden van een kind raakt je toekomst.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het meest afschuwelijk voelt hij zich na de uitvaart. “Toen de lichaampjes er ook niet meer waren. Alles stond klaar, maar hun kamertje bleef leeg. Het is hartverscheurend. In het begin vragen mensen hoe het gaat, maar in de dagen en weken daarna pakt iedereen zijn eigen leven weer op en lijkt het alsof je alleen achterblijft. Dat voelt eenzaam.”
Inge praat veel over het verlies. Bjorn richt zich vooral op het verzorgen van zijn vrouw, die nog herstelt van de heftige buikoperatie, en hun zoon. “Ik merkte dat we allebei op een andere manier het verdriet verwerkten. We verloren deels de verbinding, maar goede communicatie heeft ons geholpen in dit proces en weer dichterbij elkaar gebracht.”
Bjorn gaat het gesprek aan met andere vaders over het verlies van hun kind of kinderen en schreef daarover het boek Pappa’s rouwen ook. “Je weet wel dat er niet één manier is om te rouwen, maar ik wilde het toch niet verkeerd doen. Door de gesprekken met andere mannen heb ik geleerd dat mannen en vrouwen anders met rouw omgaan en dat mannen hun verdriet ook graag met elkaar delen, maar het ingewikkeld vinden om het gesprek aan te gaan. De thema’s schuld, schaamte en eenzaamheid spelen een belangrijke rol. Ik wil andere vaders meegeven: praat erover. Elke vader is trots op zijn kind of kinderen. Daar moet ruimte voor zijn.”
Ook richtte hij Stichting Rouwkost op. “Dit is een laagdrempelige manier om in contact te komen met mensen die ook een kind zijn verloren en met hen af te spreken voor bijvoorbeeld een biertje. Dat kan mannen, vrouwen en echtparen veel ruimte geven. Voor stellen is het belangrijk om de verbinding te behouden.”
Na het overlijden van de tweeling heeft het stel twee jaar geleden zoon Aron mogen verwelkomen. Vier maanden geleden werd dochter Elin geboren.
Dit artikel verscheen voor het eerst op LINDA.nl op 20 juni 2022.
Dit bericht op Instagram bekijken
De man van rouwcoach Chantal Frederiks stapte uit het leven: 'Of ik er al eens overheen was'
