De advertentie op Funda had al een eerste waarschuwing moeten zijn. De gehele tekst was geschreven in capslock. Ik zie het wel vaker op ’s lands bekendste huizensite, maar begrijpen doe ik het nimmer.
Het geeft me toch altijd een beetje het gevoel dat iemand tegen me schreeuwt.
Het epistel begon als volgt: DEZE ZELDZAME ‘PAREL’ OP EEN FANTASTISCHE LOCATIE AAN IDYLLISCH VAARWATER EN MET PRACHTIG VRIJ LIGGING IS EEN ABSOLUTE MUST-SEE!!
Dat je dingen geheel in hoofdletters optekent en dan nog de behoefte voelt om maar liefst twee uitroeptekens toe te voegen zegt wat mij betreft iets over een mens. Waarom je het woord parel tussen aanhalingstekens zet is me ook een raadsel. Dat het huis niet letterlijk uit een oester komt is evident en nu lijkt het net alsof het cynisch bedoeld is.
We besloten wel degelijk te gaan kijken. De huizenjacht is nu al jaren gaande, dus alles wat mogelijk aan voldoende eisen voldoet kan een bezoekje verwachten. Bij aankomst stond de makelaar al op ons te wachten. Ze droeg een felroze broek, dito oorbellen, sneakers die zo afgetrapt waren dat ik dacht dat het de schoenen zijn die ze gebruikt als ze naar een festival gaat en een bovenlip die zo opgespoten was dat je bijna het ventiel zou gaan zoeken om hem leeg te laten lopen.
Terwijl ze de voordeur van de parel opendeed zei ze: “Zooo, daar zijn we weer.” Waarschijnlijk om aan te geven dat er veel potentiële kopers waren, maar ik besloot om er niet op te happen. De foto’s waren duidelijk met een groothoeklens gemaakt, want alle ruimtes waren een stuk kleiner dan ik ze me herinnerde. Kennelijk trok ik een wat bedenkelijk gezicht, want ze kwam naast me staan en zei: “Knus, hè?”. Ze keek erbij zoals mensen naar een pasgeboren baby. Knus, een makelaarsterm voor klein.
“Ja, het is natuurlijk een huis dat veel interesse geniet, zeker op deze plek. Een droom voor ieder gezin”, vervolgde ze. Zelf wilde ze ook wel een gezin, maar haar vriend nog niet zo. Zonder dat ik iets terugzei, ging ze verder. “Ja kijk, hij is natuurlijk vrachtwagenchauffeur, dus lange dagen van huis. Niet internationaal hoor, hij rijdt voor de LIDL.” Wat dat te maken had met het willen krijgen van een kind was me volstrekt onduidelijk.
Omdat ik toch liever over het huis wilde praten dan over de privé-perikelen van de makelaar, bracht ik het onderwerp zelf maar weer terug door te zeggen dat er flink verbouwd moest worden en dat ik in dat licht de vraagprijs stevig vond. Volgens haar was daar juist al rekening mee gehouden en had ze dit nog van geen enkele andere kijker gehoord. En die waren er genoeg!
“Kijken jullie anders zelf nog even rond? Ik bel heel even naar huis dat ik wat later ben.” Een blik op mijn horloge leerde me dat het vijf voor drie in de middag was. Met zulke werktijden overwoog ik even ook om op de vrachtwagen te gaan rijden voor een supermarkt. Drie weken later mailde ze dat de vraagprijs verlaagd was. Ditmaal gelukkig niet alleen maar in hoofdletters.
'Voor degene die me opscheepte met butsen en een vod papier: je bent een lul (m/v/x)'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
