Tip: geef nooit zomaar je bankrekeningnummer aan derden. Gerry gaf het zijne twee jaar geleden aan mij. Hij had de boeking van een weekendje weg voorgeschoten, vandaar. Ik zag mijn kans schoon.
Een christelijk weekblad waarvan ik de naam niet zal noemen, was online abonnees aan het werven. Meteen voelde ik een grap aankomen. Ik checkte hun website, en kennelijk ging het magazine zó uit van het goede van de mens dat je je als nieuwe abonnee niet hoefde te identificeren. Kwam dát even goed uit. Ik vulde al Gerry’s gegevens in, van naam en adres tot – jawel – zijn bankrekeningnummer. Vanaf dat moment ontving Gerry, als niet-uitgesproken atheïst, wekelijks zijn portie christelijke verhalen. Ik weet niet na hoeveel tijd het hem ging opvallen – ik heb hem er nooit over gehoord – maar uiteindelijk moet het feit dat er elke week een verse glossy op de mat viel toch zijn aandacht hebben getrokken. Voor mij schuilt de lol in het onvermijdelijke telefoongesprek dat dan volgt. Ik ben daar zelf uiteraard niet bij geweest, maar het fantaseren erover is voldoende.
“Ja, goeiedag, met Gerry uit Volendam. Ik ontvang elke week ongevraagd jullie magazine, en nu zie ik dat er ook nog eens maandelijks een bedrag van mijn rekening wordt afgeschreven. Maar ik heb nooit een abonnement afgesloten.”
“Even kijken in ons systeem, meneer… Jawel hoor, ik zie dat u twee maanden geleden een abonnement hebt afgesloten, met automatische incasso.”
“Mevrouw, ik weet toch g*dverdomme zelf wel wat ik heb afgesloten?!”
Noem me slecht, maar alleen al op de fantasie ga ik heel lekker. En ergens heb ik zowel Gerry als het weekblad een les geleerd. Geen dank.
Het is overigens niet altijd zo dat je zélf weet of je een abonnement hebt afgesloten, zoals Gerry in de bovenstaande fictieve dialoog beweert. In dat kader hierbij nog een tip: sluit nooit een abonnement af als je dronken bent. Door schade en schande had ik mezelf al aangeleerd dat ik niemand meer ga appen na het derde biertje of wijntje, maar sinds wekelijks de Donald Duck en tweewekelijks 360 Magazine op de mat valt, ben ik ook gestopt met het in benevelde toestand aanschaffen van wat dan ook.
Op de Donald Duck ben ik trouwens nog steeds geabonneerd. De stapel ongelezen Donald Ducks begint inmiddels buitenproportionele vormen aan te nemen, maar dat mag de pret niet drukken. Ik weet nog dat mijn moeder vroeger lid was van De Leesmap. Elke week ontving ze, voor vijf gulden vijfentwintig, twaalf magazines, variërend van Panorama en Revu tot – inderdaad – de Donald Duck. Met de leesmap was het zo dat die na een week weer werd opgehaald. Het was daarom uit den boze om artikelen uit te knippen, laat staan hele Donald Ducks achter te houden.
Op de een of andere manier vond ik het moeilijk te verkroppen dat de avonturen die ik in de Donald Duck las, na een week weer in de map werden gestopt, en daarmee uit mijn leven verdwenen. Dat zat zó diep, dat ik de Donald Duck zelfs een brief schreef waarin ik vroeg hoe ik dit probleem moest oplossen – in de hoop dat die vraag zou worden besproken op de brievenpagina van het blad. Elke week nam ik als een bezetene de lezersbrieven door op bladzijde twee. Ik hoopte vurig dat de mijne daar zou verschijnen, al wist ik dat ik die mijlpaal nooit zou mogen bewaren vanwege het doorgeefsysteem van De Leesmap. Op de brief is uiteindelijk nooit gereageerd.
Met de kennis van nu had ik met Gerry’s bankrekeningnummer een abonnement voor mezelf afgesloten.
Deze column is met een knipoog geschreven. Het is niet toegestaan om een abonnement met gegevens van een ander af te sluiten.
Lees ook
‘Iets niet afmaken voelt als een etterend wondje, dat past heelt wanneer het ‘iets’ is voltooid’
Zanger Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, vader van dochter Kiki (3) en schrijft op LINDA.nl maandelijks over werkelijk alles wat hij meemaakt in zijn leven.
