Na nog geen 24 uur officiële verkering moest ik haar vragen of ze me even achtduizend euro kon lenen. Het klinkt als het begin van een verhaal waarin een vrouw later vertelt opgelicht te zijn en waarvan alle toehoorders zeggen: “Hoe heb je dat niet kunnen zien?”
En: “Hoe heb je zo dom kunnen zijn!”
Het zat namelijk zo: begin 2015 had ik geen vervoer. De auto die ik via mijn vorige werkgever reed was met het veranderen van baan verdwenen en het reizen met de trein kostte me meer tijd dan ik had. Een vriend van me vertelde me over Domeinen. Dat is een overheidssite waar in beslag genomen goederen worden verkocht.
Je kunt er de gekste dingen vinden. Er zijn motoren te koop, boten, vrachtwagens, legerjeeps en personenauto’s. Volgens hem was dit dé manier om voor een prikkie aan een bolide te komen. Er stonden per aangeboden object wat foto’s bij, een begeleidende tekst en een mogelijkheid om je bod uit te brengen.
Wat niet hielp is dat ik precies NUL verstand heb van auto’s, wat ze waard zijn en waar je op moet letten. En zo kwam het dat ik per ongeluk niet één, maar twee kavels won op de veiling. Winnen klinkt als een prijs, maar ik moest gewoon betalen, 8000 euro dus. En dat had ik wel, maar alleen op een spaarrekening waar ik niet zomaar bij kon. Dat moest met een papieren verzoek en zou vijf werkdagen duren, terwijl ik het geld nu nodig had.
In de ochtend nadat ze mij om verkering vroeg in een café in Amsterdam-Oost werden we in elkaars armen wakker. Ze keek me gelukzalig aan met een slaperig gezicht en vroeg terwijl ze met een hand door mijn haar ging: “Waar denk je aan?”
“Dit gaat heel raar klinken”, zei ik, “maar kan ik misschien even wat geld van je lenen? Je hebt het binnen een week terug.” “Natuurlijk”, antwoordde ze, “hoeveel heb je nodig?”
Acht.
Acht euro?
Nee acht duizend.
ACHT DUIZEND?!
Ik vertelde haar het hele verhaal en ze gierde het uit van het lachen. Hoe kon ik nou zo achterlijk zijn om op meerdere auto’s te bieden? Auto’s die ik nooit in het echt had gezien. En wat ging ik in vredesnaam doen met twee auto’s?
Ze moet toen al een rotsvast vertrouwen hebben gehad in onze zeer prille liefde, want nog steeds lachend, uitlachend welteverstaan, maakte ze het geld naar me over.
Een paar dagen later kon ik ze ophalen. Samen met de eerder genoemde vriend, want je kunt niet in twee auto’s tegelijk rijden, kwamen we oog in oog te staan met wat ik niet anders kan omschrijven dan twee barrels.
Het ene barrel kon vrijwel direct door naar de sloop en het andere barrel parkeerde ik twee weken later in de vangrail. Gelukkig waren ze op dat moment al helemaal afgelost, want zoals beloofd stond een week na betaling het geld weer op haar rekening. Het enige dat goed kwam was de liefde.
'De makelaar had een bovenlip die zo opgespoten was dat je bijna het ventiel zou gaan zoeken'
