Vanwege een onverklaarbare speling van het lot viel mij een cadeautje ten deel. Staand in de rij voor de gate, van het vliegveld van Cluj Napoca in Roemenië, wordt mijn naam omgeroepen door de grondsteward.
De eerste keer besluit ik het te negeren, zoals wanneer je een oproep gemist hebt op je telefoon; als het echt belangrijk is, bellen ze nog wel een keer. Of sturen ze een bericht. Tot die tijd doe je lekker helemaal niets.
Daar komt bij dat de vlucht overboekt is. Het laatste wat ik wil is hier achterblijven terwijl de rest van mijn gezelschap wel terugvliegt naar huis. Na twee weken filmen in de wildernis van het Apusenigebergte in Transsylvanië zou het lichtelijk bitter zijn om als enige van de crew achter te blijven. Niet omdat ik hier niet kán blijven, wel omdat ik enorm verlang naar weer thuis zijn, bij mijn drie dames. Met zijn vieren voelt het compleet.
Nogmaals wordt mijn naam omgeroepen, al blijkt vooral mijn achternaam onuitspreekbaar voor de omroeper van dienst. Jan Vestiesj maakt ze er van. Wie weet iets om te onthouden als ik ooit nog een artiestennaam zoek.
Een vrouw tikt me op de schouder. Niet om me ergens mee te bemoeien, maar je naam wordt volgens mij al twee keer omgeroepen. Of ben jij niet Jan Versteegh?
Ik bevestig wat ze zegt en dank haar voor haar oplettendheid en verplaats mij richting de balie. “We are happy to inform you that, if you like it, we can offer you a free upgrade to business class”.
Wat een mazzeltje! Ook al is het slechts een vluchtje van anderhalf uur naar de tussenstop in Warschau, dit gebeurt je toch niet elke dag. Waarom dit mij overkomt? Ik heb werkelijk geen idee, maar soms schijnt de zon ook zomaar op je hoofd.
Een nieuw boarding pass wordt mij overhandigd en ik blijk de bezetter van stoel 1a te worden. Helemaal voor in het vliegtuig. Of niet helemaal aan de voorkant, de piloten zitten nog voor me, maar aangezien ik geen vliegtuig kan besturen, lijkt me dat een prima idee.
Fantaserend over een stoel die helemaal in standje horizontaal kan en een eigen televisie met ruim aanbod aan series en films, loop ik de slurf in.
Eenmaal aangekomen bij de kist blijkt gedeelte business class uit welgeteld vier stoelen te bestaan. Stoelen die, op een fractie beenruimte meer dan daar achter, precies hetzelfde zijn als achter het gordijntje, in de economy.
Begrijp me niet verkeerd: daar zit ik doorgaans en prima naar mijn zin. Echter, als je een stuk meer neer zou hebben gelegd voor een duurder ticket, is het dan niet logisch dat je ook meer verwacht? Nu bleek het verschil vooral het gordijntje.
Nog voor we opstijgen, val ik in een diepe slaap. Na twee weken aan lange draaidagen, en de eerlijkheid gebied mij hier ook het feestje ter afsluiting daarvan te noemen, is de batterij leeg.
Bij het raken van de grond op Schiphol schrik ik wakker. Ik had precies even goed op de door mij geboekte plek kunnen zitten, want ik heb er niks van meegekregen. Aan de andere kant: niks extra’s voor betaald en toch mooi een upgrade gehad. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.
'Het is niet zozeer het alleen zijn dat me zwaar valt, maar wel het gemis van mijn gezin'
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
