Van kinderen die tijdens een Zoom-vergadering naakt het beeld in wandelen tot de klaagzang over je baas naar, jawel, je baas sturen. Gênant, maar overkomelijk.
In de rubriek Lekker Gênant delen onze lezers hun ongemakkelijkste momenten. Want hoe naar die momenten ook zijn, ze zorgen wél voor goede verhalen.
Deze week doet Wendy* (45) haar verhaal.
Waar: In de fotostudio
Wanneer: Net voor een fotoshoot
Getuigen: De modellen die net na het ongelukje op de stoep stonden
Situatie: Wendy heeft de hele ochtend al flink last van haar maag, maar geen tijd om uitgebreid naar de wc te gaan. Wanneer ze bijna van een trap valt, laat ze van schrik haar grote natte boodschap lopen.
“Het was een gehaaste ochtend. De modellen die ik zou fotograferen, stonden al bijna voor de deur. En ik? Ik was er alles behalve klaar voor. De studio was nog een zooitje en ik moest me echt haasten alles op tijd af te krijgen. Dat mijn buik onheilspellende geluiden maakte kon ik er niet echt bij hebben, de kramp onderdrukte ik. Ik had geen tijd om nu uitgebreid naar het toilet te gaan en ik bleef rennen en vliegen. Mét geknepen billen.”
“De studio had een entresol, waardoor ik steeds een trapje op en af moest. Je begrijpt: in een flink tempo. Niet zo heel handig op hoge pumps die ik natuurlijk precies die morgen uit de kast had getrokken. En ja hoor… mijn hak bleef haken in een traptree. Ik schok zo ontzettend dat ik me nog maar op één ding kon concentreren: niet-vallen. Al het andere liet ik los. Letterlijk: ik poepte in mijn broek. En niet zo’n beetje ook.”
“Ik kon wel janken, helemaal toen een minuut later de bel ging. Ik vluchtte naar het toilet. Hoeveel rollen toiletpapier, natte doekjes en pufjes parfum er doorheen zijn gegaan… weet ik niet meer. Het waren er in ieder geval een heleboel. Echt fris voelde het natuurlijk nog steeds niet, maar ik moest roeien met de riemen die ik had. De modellen stonden immers al voor de deur. Ik kon alleen een doek vinden, een reservebroek had ik niet, die ik uit wanhoop maar om me heen sloeg als een sarong.”
“Een paar minuten later deed ik met een knalrood hoofd de deur open en stamelde iets over hete koffie die ik over me heen had laten vallen. Heel praktisch was het fotograferen in sarong ook niet, dus ik was me de hele dag pijnlijk bewust van mezelf. Constant was ik bang voor een nieuw ongelukje, al gebeurde dat gelukkig niet. Inmiddels kan ik er heel hard om lachen, al heb ik er niet écht iets van geleerd. Ruim op tijd aanwezig zijn… is me tot op de dag van vandaag nog niet gelukt.”
*De naam Wendy* is gefingeerd en bekend bij de redactie.
Emma (30) ging in loeistrakke leren kokerrok op date: 'Ik kukelde van de barkruk en kwam niet meer overeind'
