Nog geen maand geleden ziet Vivian Verbeek (50) na het douchen opeens een deukje in haar borst en belt de huisarts. Niet veel later krijgt ze te horen dat ze een tumor van tien centimeter in haar borst heeft.
“Toen ik het telefoontje kreeg, stortte mijn wereld wel even in”, vertelt Vivian aan LINDA.
Vivian neemt ons mee naar de dag dat ze het deukje ontdekte, en wat daarna volgde. “Ik had ’s avonds nog even een douche genomen. Voor de spiegel stond ik mijn haren te kammen en ineens zag ik een heel klein deukje”, vertelt ze. “Mijn eerste reactie was: wat raar. Ik deed mijn armen weer naar beneden, en het deukje was weer weg.” Om zeker te weten of ze het wel goed heeft gezien, vraagt ze haar man om te komen kijken. Hij bevestigt: “Ik zie inderdaad een deukje, maar het is heel klein.” Zo klein dat de twee er zelfs nog een grapje over maken: “Ik word nou eenmaal ouder.”
Toch zit het Vivian niet helemaal lekker en ze besluit de volgende ochtend direct de huisarts te bellen. “Zij vroeg of ik meteen kon langskomen.” Zo gezegd, zo gedaan. Nog geen tien minuten later zit ze bij de huisarts. Die besluit onmiddellijk om haar door te verwijzen naar het ziekenhuis. “De volgende ochtend om half tien zat ik met mijn man in het ziekenhuis. Om kwart voor twee liepen we naar buiten met de mededeling dat we er vanuit konden gaan dat het 90 procent zeker borstkanker was.”
Het nieuws komt compleet onverwachts voor Vivian. “Het zit niet in mijn familie. Toen ik het deukje zag vond ik het wel vreemd, maar pas bij de huisarts kreeg ik door dat het echt menens was. Toen begon de rollercoaster.”
Vanwege het pinksterweekend moet Vivian – en haar familie – een dag langer in spanning zitten. “Eigenlijk had ik me in het weekend er al bij neergelegd. Het voelde gewoon niet oké. De manier hoe de artsen reageerden, je voelt gewoon dat het niet klopt”, vertelt ze. En haar gevoel zat er niet naast. “Toen kregen we het telefoontje: ik heb een tumor in mijn borst van tien centimeter. Dan stort je wereld wel even in.”
Vivian heeft een soort borstkanker die maar in vijftien procent van de gevallen voorkomt, lobulaire borstkanker. Daarin kun je hormoongevoelige of HER2-positieve borstkanker hebben. “Ik heb hormoongevoelige borstkanker. Al jaren heb ik last van veel menstruatieklachten, overgangsklachten, noem maar op. Daar kan het wel mee verbonden zijn.”
Desray (54) weet dat het foute boel is als ze een harde schijf in haar borst voelt
“Na een FES-scan hebben ze kunnen zien dat ik godzijdank geen uitzaaiingen heb. Dan had mijn hele leven er nu heel anders uit gezien en dan was ik niet zo positief geweest”, vertelt ze. “Volgende week begin ik met de chemo. Ik had de keuze om of gelijk te beginnen met chemo en daarna opereren – of andersom.” Ze kiest om te beginnen met chemo. “Het traject is hetzelfde, alleen dan in andere volgorde. Ik heb hiervoor gekozen omdat er een kans van twintig procent is dat de tumor iets kan veranderen. Volgens de plastische chirurg is elke millimeter dat de tumor krimpt, heel veel winst. Het kan betekenen dat ze borstsparend kunnen opereren.”
“Ik heb eerst vier keer een behandeling om de twee weken. Die worden vrij zwaar, omdat ik twee middelen toegediend krijgt. Daarna moet ik elke week, twaalf keer in totaal. Dus ik ben gewoon vijf maanden onder de pannen”, vertelt Vivian. Ze vervolgt: “Als je alleen al ziet dat ik een tas vol van de apotheek heb meegekregen tegen misselijkheid, dan weet je dat het geen pretje gaat worden.”
Ook krijgt ze een vorm van chemo waarbij je je haar verliest. “Dat vind ik wel een ding”, geeft ze toe. “Ik heb gekozen voor een cold cap. Deze kap koelt de hoofdhuid, waardoor de cellen die haar produceren worden beschermd. De kans is vijftig procent dat je haar hierdoor blijft zitten. Als ik vijftig procent kans heb in de staatsloterij, zou ik elke maand een lot kopen. Dus die gok wil ik nemen.”
Het heftige nieuws slaat als een bom in op het gezin. “Je hele gezinsleven staat op z’n kop. We zouden drie weken naar Curaçao gaan deze zomer, maar dat hebben we geannuleerd. Mijn dochter van zestien is vlak voor haar toetsweek even helemaal van het padje. Het is toch in één keer mama die wat heeft.” Maar ook haar eigen moeder valt het zwaar. “Mijn moeder riep heel hard huilend: ‘Waarom nou jij? Waarom heb ik het niet gekregen?’
Zo merkt ze ook dat het veel impact heeft op haar dochter. “We proberen er luchtig over te doen thuis, maar je moet wel gaan vertellen dat de kans groot is dat mama straks kaal is. Of dat je je kind moet vertellen dat de vakantie geannuleerd is. Ze zegt wel dat ze het niet erg vindt, en vooral wil dat ik beter wordt, maar ze zit straks wel zes weken thuis met een doodzieke moeder. Ik ben dan niet in staat om leuke dingen met haar te doen.”
Maartje (45) had borstkanker: 'Dat aan mijn kinderen vertellen was erger dan de diagnose zelf'
Vivian deelt haar verhaal omdat ze het gevoel heeft dat borstkanker vaak geassocieerd wordt met een knobbeltje in plaats van een deukje. “Iedereen in mijn omgeving die ik het vertel, geeft aan dat ze toch even in de spiegel hebben gekeken. Velen associëren het met een knobbeltje, terwijl het dus evengoed een deukje kan zijn.”
En dat is precies wat ze met haar verhaal hoopt te bereiken. “Als iemand dit leest en die persoon gaat vanavond voor de spiegel staan en heeft iets, dan is dat er wel weer één die het gevonden heeft. Als je er op tijd bij bent, kan het je veel ellende besparen. Als ik het niet eerder had ontdekt, had ik misschien wel uitzaaiingen gehad. Ik vind het belangrijk dat vrouwen zich daar bewust van zijn. Hoe oud of jong je ook bent: controleer jezelf.”
Ondanks alles blijft Vivian vol goede moed. “Zowel mijn vader als mijn moeder hebben beide kanker. Weliswaar in een heel andere vorm, maar dat zijn ook echte vechters. Dat ben ik ook. Eén op de zeven vrouwen krijgt het, en nu ben ik het”, aldus Vivian. “Ik vind het alleen maar goed dat ik het zelf heb ontdekt. In november ben ik vijftig geworden, maar ik had nog geen landelijke oproep gehad. Wie weet had dat nog een half jaar geduurd, dan waren we nog verder geweest. Maar je schrikt je natuurlijk dood als je te horen krijgt dat de tumor tien centimeter is.”
“Ik probeer altijd overal het positieve van in te zien en dat doe ik nu ook. We gaan ervoor en ik ga gewoon van het leven genieten. Nog meer dan ik hiervoor al deed. Het gaat een heel zwaar jaar worden, dat weet ik. Ik zal zeker momenten hebben waarop ik het gevoel heb dat het allemaal niet meer hoeft. Maar ik heb nog zoveel om voor te leven, dat is me te veel waard. Daar ga ik voor vechten.”
Tara (40) kreeg drie keer kanker: 'Ik kon die laatste diagnose niet serieus meer nemen'
