Een klein jaar geleden ontdekt Maartje (toen 44) een bobbeltje onder haar oksel. Ze blijkt borstkanker te hebben, met uitzaaiingen in haar lymfekieren. Een zwaar en intensief traject volgt. ‘Ik ben intens bang geweest.’
Inmiddels is ze schoon verklaard, al heeft ze nog geen champagne gedronken om het te vieren. Daarmee wacht ze tot de behandeling volledig is afgerond, vertelt ze aan LINDA.
Het is 16 mei als Maartje onder de douche springt, zodat ze de dag fris en fruitig kan beginnen. “Maar ineens voelde ik iets onder mijn oksel”, vertelt ze. “Het was een klein bobbeltje, nauwelijks waarneembaar. Ik liet mijn man voelen en besloot een afspraak te maken bij de huisarts.” De dokter lijkt niet bezorgd, maar stuurt haar wel door naar het ziekenhuis voor een mammografie. “Zodat ze daar met zekerheid konden vaststellen dat het niks was.”
Maar die afspraak, twee dagen later, loopt anders dan verwacht. Na de mammografie volgt een echo. “Toen ik meekeek zag ik een grote zwarte vlek. Ik wist meteen: dit is foute boel. ‘Ik kan kanker niet uitsluiten’, zei de radioloog. Hij vroeg of mijn man ook kon komen, maar die was aan het werk.”
Ramona's lever zat vol tumoren door anticonceptiepil: 'Zwangerschap was een risico'
Maartje belt de buurvrouw, zodat zij haar kinderen kan opvangen. Maartje ondergaat ondertussen onderzoeken. “Ik zat in de gang te wachten op mijn afspraak met de chirurg, toen mijn man toch aan kwam lopen. Ik moest zo hard huilen. Daar zat ik dan, in de wachtkamer op de afdeling oncologie, tussen de kankerpatiënten. Heel confronterend.”
De arts bevestigt wat Maartje inmiddels al vrijwel zeker weet: ze heeft borstkanker met uitzaaiingen in haar lymfeklieren. “Ik vond het zo bizar. Ik voelde me niet ziek, had nergens last van. Ik had alleen een soort friemeltje onder mijn oksel, dat maar met moeite te vinden was.”
Maartje en haar man hebben twee jonge kinderen, een meisje van negen en een jongen van elf. “Toen we ’s avonds thuiskwamen, hebben we het hen meteen verteld. Dat was heftiger dan de diagnose zelf. Mijn zoon barstte in tranen uit en zei: ‘Mama, ik wil niet dat je doodgaat’. Mijn dochter begon ongemakkelijk te giechelen. Ze snapte het gewoon niet. Dat weekend hadden we nog samen gewinkeld en was er niks met me aan de hand.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Er volgen meer momenten die zwaar zijn. “Onderweg naar school zei mijn zoon ineens tegen me: ‘Als jij doodgaat, moet papa ons alleen opvoeden.’ Ik wilde hem geruststellen, maar kon ook niet zeggen dat het wel goed zou komen. Ik zei tegen hem dat ik geen plannen had om dood te gaan. En als dat wel zou gebeuren, dan had hij in elk geval de liefste papa van de wereld en zouden er ook heel veel andere lieve mensen zijn.”
Ze is bang, maar levenslustig. “Ik besloot dat ik ging genezen. Ik wil mijn kinderen zien opgroeien en met mijn man oud worden.”
Karin verloor haar zoon Luke (18) aan kanker: 'Raar om de laatste uren van je kind door te maken'
In juni start het behandeltraject: chemotherapie, immuuntherapie, een operatie en bestralingen. “Door de chemotherapie verloor ik mijn haar en kreeg ik een tintelend gevoel in mijn vingers en voeten. Na een chemo was ik dagenlang nauwelijks aanspreekbaar. Ik was beroerd, misselijk, had darmklachten en last van mijn slijmvliezen. Het was een soort hel, maar op het moment zelf doe je het gewoon. Ik wilde genezen, dat was het enige waar ik mee bezig was.”
De wereld van Maartje wordt klein. “Werken zat er niet in, mijn leven speelde zich af in de huiskamer en de slaapkamer. Ik vond het confronterend dat ik niet scherp was. Sommige dingen heb ik compleet gemist, ik had het concentratievermogen van een mug. Had mijn zoon die voetbalwedstrijd nou wel of niet gewonnen? Dat had hij me verteld, maar ik wist het niet meer en ik durfde het niet meer te vragen. Alleen in een week tussen chemotherapieën in kon ik opkrabbelen, een rondje wandelen, een spelletje spelen.”
Afgelopen december wordt ze geopereerd en daarna volgt bestraling. Met succes, want inmiddels is Maartje schoon van de borstkanker. “Dat nieuws was fantastisch. Na mijn laatste behandeling in het ziekenhuis heb ik een enorme taart meegenomen voor de verpleegkundigen. Ik zei: ‘Ik vind jullie heel lief, maar ik ben zó blij dat ik niet meer terug hoef te komen.’ Samen met mijn man en kinderen ben ik uit eten geweest om het te vieren. Maar de champagne komt nog, die smaakt me nog niet.” Alleen de immuuntherapie is nog niet klaar. “Maar dat kan thuis en is peanuts vergeleken met de chemotherapie.”
Carmel (29) kreeg op haar vijftiende borstkanker en maakt nu inclusieve bh's
De ziekte heeft Maartje veranderd, vertelt ze. “Ik ben zo intens bang geweest. ’s Nachts, als het donker was, verdween mijn relativeringsvermogen. Dan was ik bang om dood te gaan. Ik heb geleerd meer in het nu te leven. Ik geniet van de kleine dingen: de slappe lach met mijn kinderen, een wandelingetje in het bos. Dingen die vanzelfsprekend waren, zijn nu extra bijzonder.”
Bovendien heeft het afgelopen jaar ervoor gezorgd dat het gezin meer naar elkaar toe is gegroeid. “Mijn kinderen deden acties om geld in te zamelen voor Alpe d’HuZes (een sportevenement waarvan de opbrengst naar kankeronderzoek gaat, red.). En we zijn veel weekendjes weg geweest. Zodra het even kon gingen we eropuit, vaak naar het strand.”
“Mijn kinderen zijn erg zelfstandig geworden. Toen ik ziek was, kon ik hun brood niet smeren en moesten ze zelfstandig naar school. Dat hebben ze goed gedaan. In juni gaan we met z’n vieren de Alpe d’Huez beklimmen. Dat voelt als een mooie afsluiting van een pittig jaar.”
Olivier (11) haalt met verblijf in tent 10.000 euro op voor onderzoek naar ziekte van zijn moeder
