De echo en mammografie laten niets zorgwekkends zien, dus gaat Jolijn op vakantie. Even rust, want de ziekte van haar ouders komt hard binnen. Tijdens haar reis merkt ze dat de knobbel harder wordt. Een vriendin dringt aan op nog een ziekenhuisbezoek, maar Jolijn twijfelt: alles is toch net onderzocht? Uiteindelijk stapt ze in december toch naar de huisarts. Een punctie en diagnose volgen: hormoongevoelige borstkanker met uitzaaiingen in haar lymfeklieren en botten.

Onder hun vleugels

Jolijn begint aan een wirwar van intensieve behandelingen: 16 rondes chemotherapie, een borstamputatie, 25 bestralingen en een doorlopende anti-hormonale therapie. Haar ouders zijn tegelijkertijd onder behandeling voor hun eigen kanker. Een bizarre situatie. “Op een gegeven moment zaten we alle drie in het ziekenhuis voor chemo of bestralingen.”

Hun onderlinge band was al sterk, maar die verdiept zich alleen maar verder. “We hebben ons ook kapot gelachen om onze pruiken, en zijn op de foto gegaan met onze kale koppies. Het is wat het is, je moet positief blijven. Dat hebben mijn ouders me, zelfs toen, meegegeven.”

Jolijns ouders gaan steevast mee naar haar chemo’s, zij naar die van hen. “Als ik me beroerd voelde, mocht ik bij hen blijven slapen en zorgden ze voor me. Ik heb geen partner, dus zij voelden als de vleugels waar ik dan even onder mocht kruipen.” Haar stem breekt. “Zij waren mijn steun, mijn thuis.”

Jolijn en haar ouders:

Verlies

De behandeling van Jolijn slaat aan. Ze loopt nog op haar tandvlees door de impact daarvan, maar wil haar ouders blijven steunen. Lastig, midden in een pandemie. “We zagen elkaar wel, maar zoveel mogelijk buiten en op afstand. Ik was als de dood dat ik hen zou besmetten. Ik zie dat nu echt als verloren tijd: je wilt elkaar juist zo graag knuffelen, vastpakken. Dát heb je nodig.”

Een paar maanden later krijgt Jolijn twee grote tegenslagen te verwerken. In november 2020 overlijdt haar vader, in februari 2021 verliest ze ook haar moeder. “Ik mis ze enorm, vooral de laatste maanden.” Ze schiet vol als ze over hen praat. “Soms denk ik: maak ik wel de juiste keuzes? Ik zou zo graag met mijn ouders willen overleggen. Advies vragen, dingen delen. Het voelt alsof ik dit nu alleen moet doen. Dat maakt het heel moeilijk.”

Nieuwe uitzaaiingen

De laatste maanden is Jolijn opnieuw onder behandeling. In juli 2021 vinden haar artsen namelijk een nieuwe uitzaaiing in de lymfeklier achter haar lever. “Ik zat nog aan de anti-hormoontherapie, maar de kanker kwam daar dus doorheen”, vertelt Jolijn. “We besloten een andere variant te proberen. Dat leek te helpen, maar na vijf maanden bleek het tegendeel: in mijn lever zaten nu ook uitzaaiingen. Het was gewoon te agressief.”

In januari 2022 start ze daarom met een chemotherapie, via pillen. In maart volgt wederom slecht nieuws: de uitzaaiingen zijn verder uitgebreid, haar lever zit er vol mee. Daarnaast heeft ze drie nieuwe uitzaaiingen in haar botten. “Die twee laatste behandelingen hebben eigenlijk helemaal niets voor me gedaan, de tumor is gewoon doorgegroeid.” Jolijn krijgt nu weer zwaardere chemotherapie via een infuus. “Als dit niet werkt, weten de artsen ook niet hoe het verder moet.”

Jolijn

(Foto: Natalia van der Zalm)

Grenzen verleggen

Als we vragen hoe het nu met haar gaat, moet ze huilen. Het is met de dag moeilijker om positief te blijven, vertelt ze. “Het verlies van mijn ouders, behandelingen die niets doen… Het hakt erin. Ik kan alleen maar hopen dat de huidige chemo werkt, anders kan het op vrij korte termijn over zijn.” Daarover voelt ze zich schuldig tegenover haar broer. “Het is erg voor mijn ouders en mijzelf, maar ik vind het al helemaal erg voor hem. Hij blijft dan als enige over.”

Van prognoses wil ze niets weten. “Je hoopt dan toch op een maximale uitkomst, daar wil ik niet mee bezig zijn. Zorgen maak ik me toch wel. Ik plan genoeg leuke dingen in voor de rest van het jaar,  al weet ik niet of ik ze haal.”

Eén ding weet Jolijn wel: kanker is geen kwestie van strijden of vechten, winnen of verliezen. “Het is continu doelen bijstellen, duimen draaien en alles uit het leven halen zolang het mag, kan en het er is. Kanker is continu je grenzen verleggen. En dat is zo, zo zwaar.” Haar veerkracht is er bijna uit na tweeënhalf jaar klappen incasseren. Maar je zult Jolijn niet snel in een hoekje zien huilen. “Ik wil blijven genieten van wat er nu is, ook als het moeite kost. Dat is het belangrijkste nu: doorgaan.”

Lees ookWil (51) heeft uitgezaaide darmkanker: 'Nog geen tijd gehad om in paniek te raken'