Persreis

“Ik was op reportage in IJsland met een collega-journaliste. We zaten gezellig in een cafeetje in Reykjavik en daar verwonderde ik me over de lokale vrouwen en hun looks. Ze leken stuk voor stuk zo van de catwalk te komen, zo prachtig waren ze. De IJslandse mannen – goed voor zo’n 90% vulling van het café – konden natuurlijk niet achterblijven; ook hen onderwierpen wij aan een uitgebreide keuring.”

Als een vis in het water…

“Misschien voelde ik me zo vrij, omdat ik nog geen local tegen was gekomen die een fatsoenlijk woordje Engels sprak. Misschien was het de wijn. Na een glas, of twee of drie, voer ik graag het hoogste woord. Op een behoorlijk volume, zoals dat meestal gaat nadat ik iets veel spraakwater heb gedronken… Maar ik ging in ieder geval helemaal los over hoe foeilelijk ik de heren daar wel niet vond. Dat ze geen nek hadden, dat hun vissenkop zo op hun romp leek te staan. En dan die schel-ogen… werkelijk geen gezicht! Ik liep helemaal leeg, zonder enige gêne.”

“Die kwam pas later. Toen ik na zeker tien minuten gal spuwen op mijn schouder werd getikt door zo’n vissenkop in kwestie. ‘Ah, jullie komen uit Nederland? Daar heb ik nog een tijdje gewoond’, zei hij, in helemaal geen slecht Nederlands. Op dat moment wist ik dat hij alles had gehoord en erger nog: had begrepen. Zijn blik sprak boekdelen, ik kon dit onmogelijk rechtbreien met een ‘zo had ik het niet bedoeld’. Ik knikte wat en wist niet hoe snel ik – en met het schaamrood op de kaken –  de rekening moest vragen.  Roddelen vind ik nog steeds heerlijk, maar ik doe dat niet meer zó ongefilterd. En zeker niet en public.”

*De naam Sofie* is gefingeerd en bekend bij de redactie.

Katrín leunt tijdens begrafenis tegen 'muurtje': 'Ik viel er met veel lawaai doorheen, de zaal schrok zich rot'Lees ook