Katrín leunt tijdens begrafenis tegen 'muurtje': 'Ik viel er met veel lawaai doorheen, de zaal schrok zich rot'

Persoonlijk | Lekker gênant

31-01-2022 | Kimberley van Heiningen

Van kinderen die tijdens een Zoom-vergadering naakt het beeld in wandelen tot de klaagzang over je baas naar, jawel, je baas sturen. Gênant, maar overkomelijk.

In de rubriek Lekker Gênant delen onze lezers hun ongemakkelijkste momenten. Want hoe naar die momenten ook zijn, ze zorgen wél voor goede verhalen.

Deze week doet Katrín (49) haar verhaal.

Waar: In de aula

Wanneer: Tijdens een begrafenis

Getuigen: Alle genodigden en nabestaanden

Situatie: Katrín komt al ietwat laat voor de begrafenis van een familielid. Bij gebrek aan zitplek manoeuvreert ze zich tegen een muur. Die blijkt alleen geen muur te zijn.

Begrafenis

“Het was een druilerige ochtend, toen ik samen met mijn broer op weg was naar de begrafenis van een familielid. We hadden haast, want we waren al aan de late kant. Vlug parkeerden we de auto en snelden ons naar de aula. Gelukkig nog net op tijd, al zat de rest al en waren alle stoelen bezet. Mijn broer en ik schoven ons zo onopgemerkt mogelijk tussen de laatste rij met stoelen en een lege muur.”

‘Muurtje’

“De dienst duurde lang, zeker op hoge hakken in een warme en benauwde ruimte. Ongemerkt besloot mijn lijf om even te hangen tegen de muur achter mij. Slecht plan: die zogenaamde ‘muur’ bleek namelijk uit overlappende grijze lamellen te bestaan waar ik zó doorheen viel. Niet bepaald onopgemerkt. Het ene paneel knalde namelijk weer op het andere, er kwam geen eind aan het waanzinnige en onheilspellende geluid. De muur gonsde over de hele breedte van de aula. Iedereen keek verschrikt toe, terwijl ik uit pure wanhoop de lamellen probeerde tegen te houden. Tevergeefs. Het duurde eindeloos voordat het weer stil was en de dienst weer verder kon gaan.”

“Ondertussen kon ik wel de grond zakken. De rest van de dienst hoorde ik mijn hart keihard bonzen en probeerde ik iedere blik met mijn broer te ontwijken. Ik kon het natuurlijk niet maken om ook nog in onbedaarlijk lachen uit te barsten. Na afloop – tijdens de koffie en cake – werd er wel gevraagd wat er nou was gebeurd. Schoorvoetend mompelde ik dat ik dacht dat het een muur was. En dat ze de rest wel konden raden.”