Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het is gewoon ruk.
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Deze keer: The Ick.
Nog nooit had ik ermee te maken gehad, al hoorde ik het wel veel om me heen. Vriendinnen die om iets kleins afknapten op hun date, omdat ze the ick hadden gekregen. Eerlijk: ik vond het vaak een beetje overdreven en soms zelfs een tikkeltje aanstellerig.
Totdat ik zelf the ick kreeg.
Er leek geen vuiltje aan de lucht; we hadden een match op een datingapp, een paar gemeenschappelijke kennissen (dus het was in ieder geval geen catfish), gemeenschappelijke interesses en de gesprekken liepen vloeiend.
Na een paar dagen heen en weer appen, vroeg hij dan ook of ik zin had om een drankje te gaan doen op een vrijdag na werk. Natuurlijk wilde ik dat, dus de vrijdag erop zaten we tegenover elkaar aan een hoge tafel in een gezellig kroegje.
Amberly's (21) dateleed: 'Nadat hij zijn biertje achterover gooide kotste hij alles eruit'
Hij haalde twee biertjes voor ons, bestelde bitterballen en eigenlijk verliep alles redelijk soepel. Het moment dat ik the ick kreeg van deze man was dan ook niet een moment, maar geleidelijk. Als een druppelende kraan die je steeds meer en meer gaat irriteren.
Het eerste moment dat het me opviel, dat weet ik nog wel heel helder. “Werk je eigenlijk veel op kantoor, of heb je, like, thuis ook echt een home office?”
Dat de Engelse taal steeds meer in het dagelijks gebruik bij ons voorkomt weet ik, maar toch gingen mijn nekharen meteen overeind staan. Gebruikte hij nu serieus het woordje ‘like’, alsof hij rechtstreeks uit LA was overgekomen? Dat had ik oprecht nog nooit bij iemand meegemaakt. Goed, misschien verkeerd gehoord. Misschien bedoelde hij het als grapje? Het kan zijn dat dit zijn humor is. Niet teveel over nadenken.
“Zelf vind ik half thuis, half op kantoor het fijnst. Een beetje best of both worlds, if you know what I mean.” Weer Engels. Oh help, dit is dus serieus één van zijn trekjes.
En ja, ik heb me er proberen overheen te zetten, echt waar. Ik dacht terug aan mijn vriendinnen die het over the ick hadden en tegen wie ik bemoedigend had gezegd dat ze hun date ‘nog een kans moesten geven’ en niet iemand ‘moesten afschrijven om iets onschuldigs’. Deed ik dat zelf nu ook? Absoluut. Maar mijn gód, wat is dit irritant.
“Let’s do another one”, zei hij toen ons eerste biertje op was. “One more for the lady”, kreeg ik te horen toen hij weer terugkwam met twee versgetapte biertjes. En na het vijfde biertje realiseerde ik me: het wordt erger. Of, om in zijn woorden te blijven: ‘It’s getting worse’. Hoe meer alcohol erin ging, hoe meer zijn vocabulaire louter uit Engelse teksten gingen bestaan.
En toen wist ik: ik kan me hier dus niet overheen zetten. Want hoe meer alcohol er bij míj in ging, hoe opstandiger ik werd van iedere Engelse zin die er uit zijn mond kwam. De kans is groot dat de mensen aan het tafeltje naast ons dachten dat ik met een expat aan het borrelen was, want de Nederlandse woorden werden schaarser en schaarser.
“We definitely should do this again, wat jij?”, vroeg hij op het eind. Ik knikte vaagjes en gaf hem een knuffel, waarna hij zei dat hij ‘so much fun’ had gehad vanavond. Tsja, ik weet niet of ik het zo had willen omschrijven, maar ik heb in ieder geval wel iets over mezelf geleerd.
Ook ik ben niet immuun voor the ick, hoe oppervlakkig die ook is. Blijkbaar ben ik toch iets oppervlakkiger dan ik dacht, want over deze Engelse taalbarrière heb ik me niet heen kunnen zetten.
Rikkies dateleed: 'Ik viel flauw tijdens een date met een bekende presentator'
