Loïs (23) had duidelijk voor ogen hoe ze wilde bevallen: thuis in bad, geheel natuurlijk en met rustgevende muziek op de achtergrond. Maar van haar bevalplan komt niks terecht.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Heel veel mensen genieten van de zwangerschap en vinden de bevalling vreselijk, maar bij mij was het precies andersom”, vertelt Loïs. “Het eerste trimester was ik misselijk en depressief. Tijdens het tweede trimester ging het wel en ben ik met mijn vriend op reis geweest en in het derde trimester kreeg ik flinke buiksteken.” Ze concludeert: “Alleen de laatste maand heb ik écht genoten.”
De aanstaande moeder weet precies hoe ze de bevalling wil hebben. “Ik had een gedetailleerd bevalplan. Ik wilde thuis in bad bevallen en had een playlist gemaakt met rustgevende muziek. Ik wilde absoluut geen medicatie, ik wilde niet dat ze mijn vliezen zouden breken, mij zouden inleiden, prikken of strippen. Ik wilde geen hulpmiddelen, geen tang, geen vacuümpomp en geen knip. Ook wilde ik geen pottenkijkers en wilde ik niet dat mijn ontsluiting continu zou worden gecheckt. Het moest allemaal zo natuurlijk mogelijk.”
Loïs laat niks aan het toeval over en schrijft ook op wat ze wil als haar baby eenmaal geboren is. “Ik wilde niet dat ze de navelstreng meteen zouden doorknippen. Hij mocht niet meteen een mutsje op en het eerste uur wilde ik – als dat mogelijk was – in bad met mijn baby doorbrengen. En ik had een boodschappenlijst gemaakt”, lacht ze. “Ik wilde gelijk na de bevalling een broodje carpaccio.”
Ze is ruim 41 weken zwanger als ze samen met haar vriend bij haar ouders gaat eten. “Bij het afscheid zei ik voor de grap: ‘Tot morgen, dan begint de bevalling!’ Toen we de auto weer voor de deur parkeerden, had ik mijn eerste wee. We hadden gehoord dat de eerste bevalling gemiddeld 24 tot 36 uur duurt, dus we dachten: dit gaat nog wel even duren. Ik ging douchen en mijn vriend stelde voor om het bad op te zetten, maar dat leek me niet handig. Het water zou vast afgekoeld zijn als ik er eenmaal in wilde.”
Maar het gaat sneller dan gedacht. “Mijn vriend belde de verloskundige. Zij was nog bij een andere bevalling en vroeg of het nog een uurtje kon wachten. Wat is een uurtje als een bevalling een dag duurt? Maar toen ze aankwam, kon ik al niet meer praten. Ik was volledig in trance.”
Ze blijkt al acht centimeter ontsluiting te hebben en gaat in bad. “Dat was fijn en verlichtte de pijn. Maar na een tijdje zakte dat en kon ik weer van alles doen. Toen de verloskundige me toucheerde, bleek ik weer terug te zijn naar vier centimeter. Ik kan twee dingen doen, dacht ik, of ik ga nu heel hard balen of ik zet de knop om en vertrouw erop dat we zo weer terug zijn op die acht centimeter.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Foto: Scarlett De Moor – Wander in Bloom
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
De verloskundige stelt voor om haar vliezen te breken, en ondanks dat ze dat in eerste instantie niet zag zitten, stemt ze toe. “Omdat ik zo teleurgesteld was dacht ik: doe dan maar.” Al snel zit ze op tien centimeter ontsluiting. “Ik heb twee uur geperst. Toen moesten we het ziekenhuis bellen. Dat was absoluut niet wat ik wilde: ik wilde lekker thuis in een vertrouwde omgeving bevallen. Maar het moest maar. Ik was helemaal op en dacht: haal hem er asjeblieft uit.”
Een kwartier later staat de ambulance voor de deur. “Ik moest van Kampen naar het ziekenhuis in Zwolle. Het was 07.00 uur ’s ochtends en volop spits, dus moesten we binnendoor. Bij elke bocht en elke drempel had ik een perswee. Ik kon de weeën niet goed opvangen en schreeuwde het uit. Het was een helse rit.”
Eenmaal in het ziekenhuis is het wachten op de gynaecoloog. “Die zat nog in bespreking.” En daarna moet er toch écht een vacuümpomp aan te pas komen en moet Loïs worden ingeknipt. “Na een half uur kwam de gynaecoloog met twee assistentes. De hele kamer stond vol. Iedereen was me enorm aan het motiveren. Ze zeiden dingen als: ‘Je kunt dit, alle kracht naar beneden, maak jezelf boos’. Dat gaf me zoveel kracht en motivatie. Uiteindelijk waren de pomp en knip zelfs niet meer nodig.” Om 08.00 uur ’s ochtends wordt zoon Sepp in goede gezondheid geboren.
Loïs blikt terug: “In mijn bevalplan stond dat ik het zo rustig mogelijk wilde en dat er zo min mogelijk tegen me gepraat moest worden. Maar achteraf ben ik toch heel blij dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan. Ik had die support echt nodig. En ik dacht dat ik – na het hechten – zo snel mogelijk naar huis zou moeten, maar ik mocht de hele dag blijven. Ik mocht zelfs blijven voor het avondeten. Maar dat heb ik niet gedaan, want er lag thuis carpaccio in de koelkast.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Marike belandde in een psychose na stilgeboren zoon: 'Langzaam kom ik weer terug op aarde'
Sanne Withaar Fotografie
