Kelsey (30) vindt de zwangerschap van haar eerste kindje intens. Door een hevige bloeding maakt ze zich zorgen. Ook komt ze erachter dat haar zoon een nierziekte heeft. Met 37 weken begint de bevalling, al heeft ze dat pas laat door.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Het begin van mijn zwangerschap verliep prima”, vertelt Kelsey. “Maar met 13 weken had ik een hevige bloeding. De oorzaak bleef onduidelijk. Dat maakte me onzeker. Bij de 20 wekenecho kwam de verloskundige erachter dat onze zoon een nierziekte heeft. Daarnaast had ik een hoge bloeddruk; ik had alle symptomen van een zwangerschapsvergiftiging. Daarom moest ik 4 à 5 keer per week naar het ziekenhuis voor controle en ik zou uiteindelijk ingeleid moeten worden.”
Het staat het grote genieten in de weg. “Ik maakte me continu zorgen: had ik iets verkeerd gedaan? Was er iets mis met ons kindje? En als dat zo was: hoe erg was het dan? Mijn man had exact hetzelfde. We leefden op de automatische piloot. Normaal zoek ik afleiding in activiteiten, maar ik mocht niks meer. Ik lag op bed en ging voor mijn controles naar het ziekenhuis. En aangezien ik nesteldrang had, heb ik veel babywasjes gedraaid. Dat was het wel zo’n beetje.”
De aanstaande moeder heeft een paar wensen voor de bevalling. “Ik zou worden ingeleid en bevallen in het ziekenhuis. Die keuze was voor mij gemaakt. Verder wilde ik het echt samen met mijn man doen en ik wilde zelf ons kindje aanpakken. De rest liet ik op me afkomen.”
Kelsey is 37 weken zwanger als ze ’s ochtends krampen krijgt. “Het was anders dan ik gewend was, dus ik ging ervan uit dat het oefenweeën waren. Ik ben ze gaan timen met een app en heb het ziekenhuis voor de zekerheid maar even gebeld. Het leken inderdaad oefenweeën te zijn. ‘Hou het in de gaten en bel ons als de situatie verandert’, werd er gezegd. Ik ging door met waar ik mee bezig was, al werd de pijn steeds intenser.”
Als Kelsey opnieuw belt, krijgt ze het advies om toch maar even langs te komen. “Mijn man belde mijn schoonvader. Hij zou ons naar het ziekenhuis rijden. Ondertussen raakte ik in paniek: dit voelde niet goed, dit klopte niet. Als het nu al zo voelde, hoe moest het dan straks? Ik zou vast nog heel wat uren te gaan hebben. Ineens snapte ik waarom sommige vrouwen een ruggenprik willen.”
“Ik kreeg een CTG-scan om te kijken wat er aan de hand was. De verpleegkundige was de kamer nog niet uit, of het ging mis. Ik zei tegen mijn man: ‘Dit gaat niet goed, er moet iets uit’. Hij is meteen hulp gaan halen. De bevalling bleek al in een ver gevorderd stadium te zitten en ik moest met spoed naar een verloskamer.”
Tekst gaat verder onder de foto.
“Het ging allemaal zo snel, dat ik het niet helemaal bewust mee heb gekregen. ‘Volg je lichaam maar’, werd er gezegd, ‘dat vertelt je wel wat je moet doen.’ Mijn vliezen braken en binnen een paar minuten was Cade geboren. Hij werd op mijn borst gelegd. Dat was een magisch moment. Ik werd overspoeld door emoties en gevoelens: ineens waren we papa en mama, ik kon niet beseffen dat ik ineens bevallen was, dacht dat dat nog wel een paar weken op zich zou laten wachten, maar het was gebeurd. De adrenaline stroomde door mijn aderen.”
Cade is prematuur en dismatuur. “Hij woog 2.500 gram en was 40 centimeter. Zijn temperatuur was te laag en soms weigerde hij de fles. Zijn Apgar-score was goed. We bleven drie dagen in het ziekenhuis. Dat was fijn omdat we goed begeleid werden. We wisten precies wat we moesten doen en als er wat was, trokken we meteen aan de bel.”
Maar de nierziekte baart de kersverse ouders zorgen. “Cade bleek de aandoening hydronefrose te hebben: een uitzetting van het nierbekken. Zijn urineleider was vernauwd, waardoor urine niet goed kon weglopen. Zijn nier blies op als een ballon. Dat was schadelijk voor zowel de nier in kwestie als zijn andere nier. Om die te redden, moest Cade met drie maanden geopereerd worden.”
Pas als alles achter de rug is, beseft Kelsey wat er allemaal is gebeurd. “Het was zwaar om zo’n klein mannetje in het ziekenhuis te zien liggen na een operatie. We maakten ons zorgen om zijn gezondheid en moesten hem goed in de gaten houden. Waar je bij elke baby voorzichtig moet zijn met koorts en andere klachten, moesten we bij Cade nog alerter zijn, omdat dit bij hem ook te maken zou kunnen hebben met zijn nieren. Gelukkig herstelde hij goed.”
Inmiddels is Cade 2,5 en doet hij het fantastisch. “Je kan niet meer aan hem zien dat hij te vroeg geboren is. Qua lengte haalt hij veel van zijn leeftijdsgenootjes in. We genieten ontzettend. Nu nog met zijn drieën, straks met zijn vieren. Ik ben namelijk in verwachting van een meisje. Cade wrijft regelmatig over mijn buik en geeft me kusjes. Hij heeft absoluut door dat er iets gaat veranderen en wij kunnen niet wachten om haar te mogen ontmoeten.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
