Tijgerlelie

Door Marion Pauw

We hadden kaartjes voor de tgv van kwart over negen in de ochtend van Amsterdam naar Parijs. Daar moesten we overstappen op de hogesnelheidslijn naar Bordeaux, waar we zouden overstappen op een trein richting de Spaanse grens en dáár moesten we weer overstappen op de trein in de richting van Toulouse. Na deze reis van ruim tien uur zou tío Manuel ons op het station van Lannemezan opwachten. Alleen al de naam van het plaatsje bracht me in een goed humeur.

“We gaan naar Lannemezan, naar Lannemezan, naar Lannemezan,’ zong ik tot vervelens toe. Van de anderen dan.
‘Waar gaan we nou ook alweer naartoe?’ vroeg Kevin. ‘Ik heb je geloof ik niet helemaal goed verstaan.’
‘Naar Lannemezan,’ riep ik in zijn oor.
‘Daar gaan mijn trommelvliezen,’ zei hij droog.
‘Ligt er eigenlijk al sneeuw?’ vroeg Jelle.
‘Al een halve meter. En voor komende week wordt er nog veel meer verwacht.’
Jelle wreef verheugd in zijn handen. ‘Ik kan niet wachten.’ ‘Het wordt echt heel vet,’ zei ik. ‘De beste vakantie ooit.’

Vijf minuten voordat de trein zou vertrekken, was Monica nog steeds niet gearriveerd. Terwijl de rest van ons zich al lang en breed had geïnstalleerd in de donkerrode stoelen met tafeltjes in het midden, bleef Almar zenuwachtig over het perron heen en weer lopen. Zijn adem maakte vederwolkjes in de koude winterlucht. Zijn grote neus, waar hij, zo had hij zich ooit laten ontvallen, zich weleens onzeker over voelde maar die ik zijn beste feature vond, was rood.
Merel tikte tegen het raam. ‘Kom zitten,’ riep ze. ‘Straks rijdt de trein weg zonder jou.’
‘Ze komt er zo aan,’ zei Almar. Hij keek op zijn telefoon. ‘Ze heeft me net nog ge-sms’t.’ Toen veranderde zijn gezichtsuitdrukking volledig. Zijn grijze, in de kille winterzon bijna zilverkleurige ogen lichtten op, de altijd aanwezige frons op zijn voorhoofd verzachtte en om zijn mond vormde zich een brede glimlach. ‘Monica!’ riep hij verheugd. ‘Net op tijd!’
‘Hoe ziet ze eruit?’ vroeg Kevin gretig.
‘Gewoon,’ zei Itty, die als enige met haar gezicht naar haar toe zat.
‘Wat hebben we daar nou aan?’ zei Jelle.

De deur van de coupé gleed geruisloos open. Almar liep als eerste naar binnen, met een blik alsof hij zojuist een enorme vis had gevangen. Hij werd gevolgd door een lang, blond meisje. Ze was mooi, maar op een nietszeggende manier. Een gezicht als een leeg canvas. Wat wel opviel was dat ze goed gekleed was. Ze droeg een openhangend roodgeruit flanellen shirt dat erin slaagde er chic uit te zien, een zwart satijnen hemdje, strakke diepdonkerblauwe jeans, laarsjes met hoge hakken en een zwarte gecapitonneerde handtas. Haar nagels waren pas gelakt met een donkerrode nagellak met een vleugje metallic erin en leken volmaakt bij haar kleding te passen.
Ik werd me opeens bewust van het lichtgrijze joggingpak dat ik een week geleden bij de H&M had gekocht omdat het lekker zat en niet al te duur was. Itty droeg meestal oversized kleding, zodat niemand een idee had hoe haar lichaam er eigenlijk uitzag. Merel had net als ik een krap budget en een kledingstijl die zich liet omschrijven als wat-er-maar-schoon-in-de-kast-lag. Wat dat betreft had Monica niet verder van ons af kunnen staan.

‘Dit is Monica,’ zei Almar. Hij tilde haar enorme koffer in het bagagerek.
Ik ging staan en gaf haar een warme omhelzing. ‘Ik ben Lili. Wat leuk dat je met ons meegaat.’ Haar lichaam verstijfde. Na al die tijd in Nederland vergat ik nog steeds weleens dat andere mensen niet zo lichamelijk waren als ik. In onze familie was ik het gewend om iedereen te kussen en te knuffelen. Ik liet haar snel weer los.
‘Dank je wel dat ik mee mag, zo op het laatste moment.’ Haar stem klonk vlak, een tikje nasaal, maar haar glimlach was vriendelijk.
‘We konden je natuurlijk niet laten zitten,’ zei Jelle. ‘We hoorden van het… gezeik dat je hebt gehad.’ Dat laatste kwam er onhandig achteraan. ‘Ik ben Jelle.’ Hij ging staan en stak zijn hand uit. Het was altijd grappig om te zien welke indruk Jelle met zijn gelijkmatige gelaatstrekken en lichtblauwe ogen op meisjes maakte. Niet alleen was hij heel knap, maar hij was ook de enige van ons die naar de sportschool ging en aftershave gebruikte.
Ook Monica bleef hem net iets te lang aankijken. Ik zag Merel een lach onderdrukken. Ook wij waren een beetje van slag geweest toen Jelle als laatste in ons huis kwam wonen. Inmiddels noemden we hem ‘ons domme blondje’, ook al was hij een reus van een vent met donker haar. ‘Echt heel lief dat ik mee mocht,’ zei Monica. ‘Ik hoop maar dat jullie er geen spijt van krijgen.’ Ze stelde zich ook aan de anderen voor en plofte naast Almar op de bank aan de andere kant van het gangpad.

De trein zette zich in beweging. Nu ik Monica wat beter bekeek, zag ik dat ze zich zorgvuldig, maar bijna onzichtbaar had opgemaakt. De jongens zouden het niet opmerken. Itty ook niet. Merel misschien wel.
‘Kun je een beetje koken?’ vroeg Kevin.
‘Eh… ik kan heel goed pannenkoeken bakken.’
‘Ik ben dol op pannenkoeken,’ zei Jelle. ‘En maak je verder maar geen zorgen, want niemand hier is een keukenprins.’ ‘Niemand hier?’ zei Almar.
‘Oké, Almar kan wel wát koken, Lili ook wel… Maar ik maak alleen maar chili, Itty doet altijd een agv’tje en Merel kookt altijd, maar dan ook altijd, dezelfde pasta.’
‘Dat is omdat jullie mij altijd om mijn bolognese sméken,’ zei Merel.
‘Vind je het gek? Er zijn oude Italiaanse dametjes die mindere maken,’ viel ik haar bij.
‘Dank je,’ zei Merel.
‘Misschien kun je het me leren,’ zei Monica. ‘Maar wat maakt Kevin dan?’ Ze keek hem zo warm aan dat hij begon te stamelen. ‘Kevin is vooral heel goed met Knorr Wereldgerechten,’ zei ik en ik stak mijn tong naar hem uit.
‘Ik maak toch ook weleens paella?’
‘Van Knorr, ja.’
‘Je moet niets geloven van wat zij zegt,’ zei Kevin tegen Monica. ‘Onthoud maar dat ik de enige van ons huis ben die je kunt vertrouwen.’
‘Kevin is de enige die je echt níét moet vertrouwen,’ zei Merel, ‘en dat van die Wereldgerechten klopt. Dus hoe ga je dat oplossen straks in Spanje?’
‘Dan zul je nu ontdekken dat ik wel degelijk kan koken,’ zei Kevin. ‘Let maar op.’
‘Tegen de tijd dat we het hotel verlaten, ken je al onze keukengeheimen,’ zei Almar lachend.
‘Ook al onze andere geheimen,’ zei Kevin.
‘Daar hou ik je aan,’ zei Monica.

‘Foto!’ zei Jelle.
We gingen allemaal bij elkaar staan in het gangpad van de trein.
‘Ik tel tot drie en dan roepen jullie allemaal “Lannemezan”.
Eén, twee…’
We brulden zo hard dat de hele coupé verstoord opkeek, terwijl Jelle de foto maakte met de spiegelreflexcamera die hij speciaal voor deze reis had gekocht. Jelle veranderde elke maand van idee over zijn toekomstige beroep en fotograaf was zijn laatste bevlieging.
‘Zo, iedereen is wakker,’ zei Kevin tevreden.

Tegen de tijd dat we Parijs naderden, hadden we allemaal het nodige over onszelf verteld: waar we vandaan kwamen, hoe we elkaar kenden, wat we studeerden en wat zo’n beetje de onderlinge verhoudingen waren. Monica vertelde over haar au-pair- bestaan bij een rijke Parijse familie. Ze woonden in een enorm appartement aan de Avenue Foch, om de hoek bij de Arc de Triomphe en met uitzicht op de Eiffeltoren. Eigenlijk hoefde Monica niet veel te doen: in de ochtend bracht ze de kinderen naar school en ze haalde hen pas op aan het einde van de middag nadat ze naar allerlei clubjes waren geweest. Soms at ze nog met hen en bracht ze hen naar bed, maar dat hoefde lang niet altijd. Het had de perfecte baan geleken; ze had leuke vrienden gemaakt en voelde zich helemaal thuis, totdat opeens de vader ’s nachts in haar slaapkamer had gestaan.

Geen van ons durfde door te vragen en zelf kwam ze niet met meer details.
‘En het ergste is dat niemand je gelooft,’ zei Monica. Het viel me op dat haar stem nog steeds vlak klonk, ook al moest dit een beladen onderwerp voor haar zijn. ‘Helemaal niemand. Alsof je zoiets voor de lol verzint.’
Almar legde geruststellend zijn hand op haar been.
‘Idioot toch, dat je je als slachtoffer moet verdedigen,’ zei Merel. ‘Sowieso,’ zei Kevin. ‘Wat een psychopaat, joh.’

De conducteur kondigde aan dat de trein over enkele minuten zou stoppen op Gare du Nord. Daarvandaan moesten we een metro nemen naar station Montparnasse aan de andere kant van de stad, om daar in een andere trein richting het zuiden te stappen.
‘Mijn eerste keer in Parijs!’ riep Itty.
‘Parijs…’ zei Monica op een toon waaruit ik niets kon opmaken. Was het weemoed? Angst? Verdriet?
Almar stond op en pakte haar koffer uit het rek. ‘Ik snap dat het nu nog heftig voelt. Maar straks ben je alles vergeten,’ zei hij.

De trein kwam tot stilstand en er ontstond gedrang bij het uitstappen. In Amsterdam was het helder en koud geweest, maar in Parijs miezerde het. Het was duidelijk vrijdagochtend. Zakenlieden met koffertjes, rugzaktoeristen en verliefde stellen leken er een wedstrijd van te maken wie als eerste buiten stond. En daartussenin probeerden wij ons te wurmen, met onze enorme koffers volgeladen met winterkleding, boeken en spelletjes.
Kevin en Jelle liepen voorop over het lange perron, gevolgd door Almar en Monica. Als vanzelf vormden de jongens een kordon om haar heen en ik kon me vergissen, maar ik had de indruk dat ze rechterop liepen dan normaal en hun schouders breed maakten.
‘Woord voor dat je vrienden opeens zijn veranderd in bodyguards,’ zei ik tegen Merel en Itty die naast mij waren komen lopen.
Itty barstte in lachen uit, maar Merel zei: ‘Hè, ik begrijp het niet. Bedoel je dat de jongens het gevoel hebben dat ze Monica moeten beschermen?’
‘Vreselijk wat haar is overkomen,’ zei Itty. ‘Je zou zo’n kerel toch iets aan willen doen?’

We waren inmiddels in de drukke stationshal aangekomen. ‘Wacht,’ zei Merel. ‘Laat me even macarons kopen.’
‘Wat zijn dat?’ zei Itty.
‘Van die Franse tuttebeldingetjes. Schuimkoekjes met een vulling ertussen. Meer grappig dan lekker,’ zei ik.
‘Wacht even, jongens!’ riep Merel naar de rest. ‘Ik wil iets kopen.’ Ze moest nog een keer roepen voordat de rest van de groep het hoorde en bleef staan.
‘Wat wil je hebben dan?’ vroeg Monica.
Merel wees naar de kraam van De Neuville. In de vitrine lagen macarons in alle mogelijke pasteltinten.
‘Niet daar halen,’ zei Monica. ‘Dat zijn vooral suiker, kleur- en geurstoffen. De goede macarons haal je bij Ladurée.’
‘O,’ zei Merel enigszins beteuterd.
‘Weet je wat?’ zei Monica hartelijk. ‘Ik trakteer op een taxi naar Ladurée en dan rijden we van daaruit door naar Montparnasse.’ Ze sprak de plaatsnamen uit op een overdreven Franse manier. ‘Dan zien we de anderen daar.’
Ik verwachtte dat Merel het aanbod zou afslaan en zou zeggen dat de stationsmacarons prima waren, maar tot mijn verbazing glimlachte ze en zei: ‘Dat lijkt me hartstikke leuk!’
‘Mag ik dan mee?’ vroeg Itty. ‘Ik ben hier nog nooit eerder geweest en misschien is het wel grappig om wat van de stad mee te pikken. Ik bedoel, als dit al de stationshal is…’ Ze keek bewonderend naar de enorme glas-in-loodraampartijen en de stalen kolommen waarop het dak rustte.
‘Je zult Parijs prachtig vinden!’ zei Monica. ‘We gaan dwars door het centrum, dus je ziet van alles!’

Ik keek op mijn horloge. ‘Redden jullie dat wel? De trein vertrekt om kwart voor drie en als we hem missen, komen we vandaag niet meer aan in… Lannemezan!’
‘Hoe heet die plaats ook alweer?’ vroeg Almar alsof hij aan een hond vroeg of die nog een koekje wilde.
‘Lan-ne-me-zan,’ zong ik. ‘Kwart voor drie. Gaat het lukken?’ ‘
Het zijn geen kleine kinderen,’ zei Kevin.
‘Natuurlijk niet,’ zei ik. ‘Het is meer dat jullie je ervan bewust zijn dat we geen zeeën van tijd hebben. Voor het geval jullie besluiten dat jullie ook nog de beste croissants van Parijs willen halen of zo.’
‘Het komt goed,’ zei Monica. ‘Laat dit maar aan mij over.’
‘Waarom ga je niet gewoon mee?’ zei Merel. ‘Lekker met de girlsquad.’
Mijn blik rustte even op Almar. ‘Ik ga wel met de jongens mee,’ zei ik. ‘Ze hebben al genoeg tassen die ze moeten sjouwen, dacht ik zo.’
‘Ah joh, daar worden ze hard van,’ zei Merel die zelf een koffer had waarvan een van de wieltjes vastzat. Het was een heel karwei om hem voort te trekken.
‘Jij bent lekker,’ zei Kevin.
‘Túúrlijk,’ zei Jelle die naast de enorme koffer van Monica zelf de meest onhandige zware weekendtas meezeulde.

Toen we even later tegen elkaar aan gedrukt stonden in een overvolle metro, zei Almar: ‘Ze is leuk, toch?’
‘Hartstikke,’ zei ik. ‘Ik maakte me wat zorgen over Itty, maar die gaat geloof ik ook wel lekker.’
‘Dan is het oké.’ Hij pakte mijn hand en kneep erin. Tegelijkertijd maakte de metro een onverwachte beweging, waardoor mijn lichaam nog dichter tegen het zijne werd gedrukt.
‘Tijgerlelie,’ fluisterde hij snel in mijn oor, zodat de anderen het niet konden horen. Zijn adem kriebelde tegen mijn oorschelp en ik voelde hoe ik kippenvel kreeg over mijn hele lichaam. ‘Waarom noem je me altijd zo?’
‘Omdat je net zo mooi en temperamentvol bent. Maar soms ook net zo onhandig.’
‘Dat ben ik toch helemaal niet?’
Hij begon te lachen. ‘Misschien niet qua motoriek, maar wel in je doen en laten.’ Onze lichamen waren inmiddels weer terug op hun plaats.
‘Hoe bedoel je?’ wilde ik vragen, maar ik zag dat Kevin en Jelle naar ons aan het kijken waren. ‘Het wordt vast heel gezellig,’ zei ik in plaats daarvan op luide toon.

Kennelijk was op tijd komen niet Monica’s sterkste punt. Ook nu liet ze op zich wachten, terwijl de trein al klaarstond voor vertrek. We hadden een stokbroodje gegeten in de stationshal, alle bagage in de bagagerekken van het halletje in de trein geplaatst en nu stonden we met zijn vieren op het perron te wachten. Net als Gare du Nord was Montparnasse een kopstation met lange perrons die uitkwamen op een centrale hal. Onze zitplaatsen bevonden zich ergens halverwege de zeker tweehonderd meter lange trein.
‘Ze heeft me net nog ge-sms’t,’ zei Almar. ‘Ze zijn om de hoek.’
Ik pakte mijn mobiele telefoon en belde eerst naar Merel en daarna naar Itty. Geen van beiden nam op. Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn borst, alsof er honderden kleine vogels nerveus aan het fladderen waren.
‘Natuurlijk nemen ze niet op,’ zei Jelle. ‘Je zult zien dat ze nu door de stationshal aan het rennen zijn.’
‘Verdomme,’ zei ik. ‘We hebben nog twee minuten. Wat als ze niet op tijd komen?’
‘Dat komen ze heus wel,’ zei Almar.
Maar een minuut later waren ze er nog steeds niet.
Bij het voorste rijtuig stapte een conducteur uit en speurde het perron af om te zien of alle passagiers waren gearriveerd.
‘Oké, wat doen we als ze er niet zijn?’ vroeg ik nogmaals. ‘Gaan we zonder hen?’
‘Dat kan toch niet?’ zei Kevin.
‘Ze kómen,’ zei Almar. Ik nam aan dat de irritatie in zijn stem voor hén bedoeld was en niet voor mij.
‘Ik ga wel kijken waar ze blijven,’ zei Jelle. ‘Desnoods vang ik hen aan het begin van het perron op en spring ik met hen in het achterste rijtuig.’ Hij begon het perron af te lopen in de richting van de hal.
‘Goed idee,’ zei Kevin en volgde hem. Op een drafje liepen de jongens langs de trein. Nog steeds waren Monica, Itty en Merel niet in zicht.

De conducteur blies lang en hard op zijn fluitje om de nog ontbrekende passagiers aan te sporen. Ik stapte snel de trein in en nam aan dat de anderen dat ook zouden doen. Maar in plaats van dat Jelle en Kevin in de trein sprongen, begonnen ze nog harder te lopen. Almar stond ze dommig na te kijken, zichtbaar verscheurd tussen de opties van wachten op de anderen of de trein halen.
‘Hij gaat zo vertrekken, jongens!’ riep ik.
Nog steeds bewoog Almar niet. Kevin en Jelle waren bijna aan het begin van het perron aangekomen. Ik hoopte maar dat ze de tegenwoordigheid van geest zouden hebben om in te stappen.
‘Nu!’ riep ik met overslaande stem, terwijl de deuren met een luid gesis begonnen te sluiten.
Pas toen leek het of Almar bij zinnen kwam. ‘Shit!’ zei hij en hij zette een paar stappen in de richting van de trein. Ik overwoog om mijn been tussen de deuren te steken – ongetwijfeld was er een mechanisme dat zou voorkomen dat lichaamsdelen bekneld zouden raken – maar het ging allemaal heel snel en ik durfde niet.

Een moment later waren de deuren dicht. Aan de andere kant van het raam keek Almar me geschokt aan. Zijn mond vormde het woord ‘sorry’.
Langzaam kwam de trein in beweging. De laatste glimp die ik van hem opving, was dat hij zijn hand opstak en met een pijnlijk gezicht de trein uitzwaaide.
Ik kon het gewoon niet geloven. Ik sloot mijn ogen in de hoop de tijd terug te draaien, maar het snerpende geluid van treinwielen die langs de rails schuurden bracht me terug in de werkelijkheid. Toen ik mijn ogen weer opendeed, reed de trein het station al uit.
Verdwaasd liep ik naar mijn zitplaats in de coupé, terwijl de telefoon in mijn zak al overging. In precies twee uur en drie minuten zou ik de afstand van een kleine vijfhonderd kilometer naar Bordeaux overbruggen, zonder enige tussenstop. Ik haalde een paar keer diep adem en nam toen de telefoon op. ‘Woord voor dat je huisgenoten je in een trein alleen laten met een weekendtas en zes koffers ter grootte van dinosaurussen.’ Ik probeerde mijn stem luchtig te laten klinken.
‘Het spijt me echt verschrikkelijk,’ zei Almar in mijn oor.
‘Het is niet jouw schuld,’ zei ik.
‘Toch voel ik me verantwoordelijk,’ zei Almar. ‘Ik vind het echt heel lullig en ga het goedmaken.’
‘Daar heb je straks twee maanden de tijd voor.’
‘Hoe boos is ze?’ hoorde ik Kevin op de achtergrond vragen.
En Itty en Merel hoorde ik ‘sorry, sorry, lieve Lil’ roepen.

Verder lezen? ‘Tijgerlelie’ van Marion Pauw is vanaf 1 juni verkrijgbaar. 

Kun je niet wachten op de nieuwe Nicci French? Lees hier alvast een hoofdstukLees ook