‘My dad, my hero’

Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Hij was, en is nog steeds, alles voor mij. Samen hebben we veel meegemaakt. In moeilijke situaties hadden we veel steun aan elkaar. Hij noemde mij altijd zijn sterretje. Zijn kinderen waren het allerbelangrijkste voor hem. Ik zag hem als mijn voorbeeld en mijn grote held. Vandaar ook de tattoo op mijn schouder: ‘My dad, my hero’.

‘Niet meer de oude’

Ergens wisten we wel dat het niet goed ging. Ik zag het aan zijn ogen; de glans verdween. We zagen onze vader steeds meer afvallen en hij zat minder goed in zijn vel. Zijn conditie ging erg achteruit en hij genoot steeds minder van het leven, terwijl hij juist zo’n levensgenieter was.

Jeugd

Mijn vader wist zich op te werken. Hij kwam uit een arbeidersmilieu en was de eerste uit het gezin die ging doorstuderen. Dit deed hij met veel plezier. Hij wist optimaal gebruik te maken van het leven. Je zag dat dit steeds minder werd. De motivatie ging weg, de wilskracht, de vechtlust. Hij werd steeds minder Hans en steeds meer ziekte. Dat was heel confronterend om te zien.

Slecht nieuws

Op het moment dat ik het slechte nieuws hoorde, zat ik zelf al lang ziek thuis vanwege een gevaarlijk ondergewicht, omdat ik anorexia had. Toen mijn vader het vertelde, zakte ik in elkaar op de keukenvloer waar we drie uur samen hebben gehuild. Het leek alsof mijn leven ging instorten. En om eerlijk te zijn, is dat zeker ook een beetje gebeurd. Na het slechte nieuws gingen we het bekende lange traject in: chemo’s, medicijnen, bestralingen en operaties.

Uitgezaaid

De kanker is heel even weggeweest en later helaas uitgezaaid teruggekomen. Ik zat in havo 5 en ben toen tijdelijk met school gestopt. Ik werd mantelzorger: ik douchte mijn vader, kookte het eten en probeerde hem op te vrolijken. Uiteindelijk is hij in de hospice overleden. Daar heeft hij ongeveer twee weken gelegen. Ik heb elke nacht bij hem geslapen. Ik hield hem vast toen hij stierf, en zei dat alles goed zou komen. Hij was op.

Hoop

Het leven was veel te kort voor hem, hij had nog zo veel willen en vooral kunnen doen. Hij was dol op zijn werk en op sporten. Een grote wens van hem was om de marathon te lopen. Soms hadden we het hierover en hoopten we ook stiekem dat dit nog zou gebeuren. Maar als we realistisch nadachten, wisten we wel dat dit niet haalbaar was. Maar hoop is een van de belangrijkste dingen in het leven. Zeker in situaties als deze.

Monumentje

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.