Anna-Maria runt samen met haar man een groot evenementenbureau, maar als de coronacrisis uitbreekt valt alles stil. ‘Alsof je met je Formule 1-wagen tegen de muur op knalt.’ In twee jaar moest ze haar bedrijf decimeren, maar binnenkort mag ze weer.
Ze vertelt hoe ze die tijd doorkwam en hoe ze de toekomst ziet: ‘Vanaf april wordt het een gekkenhuis.’
Anna-Maria is half Italiaans en aan de vooravond van de coronacrisis ziet zij het in Italië al helemaal misgaan. “Niemand besefte wat er op ons afkwam. Ik probeerde iedereen die het horen wilde te waarschuwen. ‘Sla paracetamol in, zorg voor een thuiswerkplek’. Maar ik was aan het roepen in de woestijn. Ze dachten allemaal: die is gestoord.”
Op dat moment floreert haar bedrijf. Het evenementenbureau, Puur Events, organiseert bijna vijfduizend, met name zakelijke, feesten per jaar. Ze hebben 80.000 tot 90.000 deelnemers, draaien jaarlijks 9 miljoen omzet en hebben honderden mensen, flexibel en vast, in dienst. “We hadden een topteam, waren een goed geoliede machine.” Maar de donderwolk komt steeds dichterbij. Op 13 maart 2020, tijdens een bedrijfsborrel, voelt Anna-Maria zich ineens niet zo lekker.
Ze heeft corona, als een van de eersten in Nederland, waarschijnlijk opgelopen tijdens een grote bijeenkomst in Brabant. Thuis valt ze in de hoek van de werkkamer in slaap en sindsdien is het een grote waas. “Ik lag op apegapen thuis. Ik heb toen vaak met de dokter gebeld. Die luisterde dan naar mijn adem, en zei: ‘het is nog niet erg genoeg’. Intussen lag ik er helemaal af. ”
Ze herstelt, maar het duurt een jaar voordat ze weer zichzelf is. Een moeilijke tijd breekt aan, vertelt Anna-Maria. “Ik had zelf covid, mijn moeder overleed in juni en daarna kreeg ik nog een auto-ongeluk. Terwijl je komt van een tijd waarin alles goed gaat: de kinderen zijn gezond en het bedrijf loopt fantastisch. Waar je bang voor was, is nu gebeurd.”
Haar man voert de slechtnieuwsgesprekken, terwijl zij op bed ligt. “Eerst dachten we nog: volgende lente mogen we weer. Toen twijfelden we al: hoe houden we dat vol? Maar het moest wel. We hadden een groot bedrijf met heel veel mensen.” Uiteindelijk moeten ze tachtig mensen laten gaan. “Die tijd was zo zwaar, voor iedereen. Ik ben normaal heel veerkrachtig en optimistisch, maar nu zag ik achter elke deur de ellende. En als ik dan zelf weer een slechtnieuwsgesprek moest voeren, kon ik soms niet eens meer praten.”
Mensen in haar omgeving zien hoe zwaar ze het heeft. Vooral haar creatieve geest lijdt hieronder. Om zichzelf bezig te houden pakt ze een oude hobby op: radio maken bij een regionale omroep. Ze doet een typcursus en kan nu blind typen. En vrienden en familie organiseren een crowdfunding om haar apparatuur te geven voor het maken van podcasts. “Eerst schaamde ik me dat mensen een crowdfunding voor me startten. Maar nu snap ik hoe lief het was. Ze kennen me door en door en zagen dat ik in de podcast mijn creativiteit kwijt kon.”
Met Puur Events gaan ze net als vele evenementenbureaus voor online evenementen. Maar voor Anna-Maria geeft dit geen voldoening. “Het is net een ei zonder zout. Geen écht feest waar je danst en jezelf verliest. We hebben ontelbare borrelboxen gemaakt. We zijn twee jaar lekker bezig geweest, met allemaal stomme dingen.”
In een poging er een positieve draai aan te geven, gaat Anna-Maria omdenken. “Ik dacht: ik maak mezelf nuttig, door niet te doen waar ik goed in ben. Doordat ik géén feesten organiseer, red ik levens, omdat die mensen niet bij elkaar komen.”
Maar de maatregelen veranderen continu en feesten organiseren mag dan weer wel en dan weer niet. “Het is dansen met het virus. Dan mocht alles weer open en dan weer niet. We hadden zittende feestjes, waar we als een juf rond moesten, omdat iedereen als kikkers op stoelen aan het stuiteren was.” De digitale evenementen en fysieke feesten blijken bovendien onvoldoende een verdienmodel.
En dan breekt een cruciaal moment aan, als van een van de filialen, op een toplocatie in hartje Amsterdam, het huurcontract afloopt. “Het was een prachtig pand, met een dakterras. En toen was het contract afgelopen. Ga je dan tekenen? Na zoveel ellende? En als de huur geen lachertje is? We deden het toch. Gelukkig hadden we wat spek op de botten, maar het pensioenpotje is inmiddels ook aangebroken. Het was voor ons een van de spannendste momenten.”
Na de persconferentie van gisteravond ziet Anna-Maria de toekomst rooskleurig in. “Rutte zei: ‘Je bent nodig’. En zo zie ik het echt. Ik vind echt dat mensen mij nodig hebben, mijn bedrijf en mijn ideeën. Ik denk dat dit de laatste lockdown was. We zijn nu al aan het bellen voor stagiairs en we gaan weer heel veel mensen aannemen. Ik denk dat vanaf maart, april de boel ontploft en dat we vanaf dan alleen maar aan het werk zijn.”
Maar als er een ding is wat ze van corona leert, is het dat ze bijtijds pas op de plaats moet maken. “Ik heb geleerd om tijd te nemen voor yoga. En ik laat ook de creativiteit toe. Want met 4800 evenementen per jaar, leef je dan nog?”
Ze wil zichzelf niet meer verliezen in haar werk. “Daarom blijf ik allemaal leuke dingen doen. Bijvoorbeeld het Pieterpad lopen; ik heb al een schema gemaakt en mensen lopen verschillende etappes met me mee. We gaan weer vol aan het werk, maar die leuke dingen worden mijn handrem de komende tijd. Want een ding is zeker, bij mij wordt het nooit saai.”
Reserveren maar: horeca en musea openen de deuren weer
