Misselijkheid, koorts en hoofdpijn: Na haar vakantie op Curaçao denkt Debbie (35) een flinke kater te hebben. Maar als ze ineens ook pijnlijke, felrode uitslag krijgt, blijkt ze tóch een ernstige variant van knokkelkoorts te hebben opgelopen.
“Ik dacht: als dit nog langer duurt, dan ben ik er morgen niet meer.”
In december 2023 reist de Zeeuwse Debbie voor twee weken naar Curaçao om haar vriend op te zoeken, die daar voor werk zit. Ik heb lekker onder een parasol gechild op het strand. We vierden er nog samen oud en nieuw en vlogen op 3 januari terug naar Nederland.”
Op het vliegveld op Curaçao voelt Debbie zich ineens misselijk worden. Die middag begon eerst al spierpijn op te komen. “Ik vermoedde dat het gewoon een griepvirus was: een paar dagen ervoor hadden we namelijk oud en nieuw gevierd op Mambo Beach. Voordat we naar het vliegveld vertrokken was ik al niet helemaal fit, maar hebben we toch nog met vrienden geproost op het nieuwe jaar. Een glas champagne op een nuchtere maag, dan is die plotselinge misselijkheid de consequenties van mijn acties, dacht ik nog.”
Maar in het vliegtuig krijgt Debbie er ook nog koorts en ondraaglijke hoofdpijn bovenop. “Mijn ogen deden zelfs pijn, waardoor ik ze amper open kon houden. Ik heb mijn hoofd maar tegen het raam aan gelegd en ben hondsberoerd die negen uur doorgekomen. Je kunt je voorstellen dat dit mijn meest verschrikkelijke vlucht ooit was.”
Als ze thuis aankomt duikt ze direct haar bed in, met de gedachte dat ze die nacht wel op zal knappen. Maar de volgende ochtend geeft de thermometer maar liefst 41 graden koorts aan. Dus: werk afbellen en terug naar bed. De dag daarna wordt ze wakker met vuurrode uitslag over haar hele lichaam en zijn haar ogen rood doorlopen. “Het jeukte zó erg, geen zalfje of paracetamol hielp. Terwijl ik doodziek op de bank lag begon ik ook over te geven, dit was inmiddels dag drie. Hierdoor drong mijn vriend aan op een bezoek aan de huisartsenpost. Hij had het vermoeden dat het knokkelkoorts was.”
Knokkelkoorts of dengue: hoe je het ook noemt, het is een rotvirus van jewelste. Het wordt overgebracht door bepaalde muggen en komt in meer dan honderd landen voor. Vooral in (sub)tropische gebieden zoals India, Zuidoost-Azië en – in Debbies geval – in het Caribisch gebied. Als je geprikt bent door zo’n mug, beginnen de klachten vaak vrij mild en houden zo’n twee weken aan. Maar in extreme gevallen kunnen hoofdpijn, misselijkheid en koorts doorslaan naar uitslag en uitdroging.
Recordaantal meldingen dengue onder Nederlandse reizigers: 'Smeer goed met DEET'
Aangekomen bij de huisartsenpost krijgt ze de vraag ‘of ze niet gewoon verbrand is’. “Mijn huisarts herkende mijn klachten niet als knokkelkoorts. Dus ik liet bloed prikken om te achterhalen wat er aan de hand was en kreeg pillen tegen de misselijkheid. Maar tegelijkertijd werd ik elke dag zieker en zieker en kreeg ik vaak bloedneuzen.” Als de bloeduitslagen terugkomen, blijkt het dat haar leverwaarden wel vijf of zes keer hoger zijn dan normaal. Haar bloed wordt doorgestuurd naar een speciaal laboratorium om zeker te weten of er sprake is van knokkelkoorts.
Later die week is Debbie zo ziek dat ze niet meer kan praten, nauwelijks hoort wat er wordt gezegd, dikke handen en voeten heeft en niet meer kan staan of lopen door verzwakking. Ze wordt naar de spoedeisende hulp gebracht. “Daar zagen ze meteen dat er iets niet goed was en ze vroegen of ik altijd zó traag praatte en reageerde. Maar ik zat daar halfdood in een rolstoel en dacht: als dit nog langer duurt, dan ben ik er morgen niet meer.” In het ziekenhuis blijkt ze volledig uitgedroogd en is haar bloed zo gestold dat ze direct aan het infuus moet.
Tekst gaat verder onder de foto
Debbie ligt zo’n 24 uur aan het infuus. Maar omdat het niet genoeg helpt, willen de artsen haar toch in het ziekenhuis houden. “Constant kwam er zorgpersoneel in en uit mijn kamer om naar mijn extreme uitslag te kijken. Ze hadden nog nooit zo iets gezien. Ik was als een soort attractie voor ze, maar dat vond ik niet erg. Ik zag er ook écht bizar uit.”
“Op mijn kamer lag ook nog een vrouw die constant aan het spugen was. Omdat ik emetofobie – fobie voor overgeven – heb, wilde ik er zo snel mogelijk weg. Ik was al doodziek en kon dit er gewoon niet bij hebben. Ik miste het enorm om thuis te zijn en wilde daar graag uitzieken. Dat mocht alleen pas zodra ik wat gegeten had. Ik had op dat punt namelijk al 10 dagen vrijwel niks gegeten. Alles wat ik at, kwam er weer uit.” Wanneer ze eindelijk één boterham binnen weet te houden, mag ze weer naar huis.
Eenmaal thuis krijgt ze eindelijk de resultaten van haar uitgebreide bloedonderzoek binnen: ze heeft de hemorragische variant van dengue. Dit is een extreme variant die minder dan 5 procent van de geïnfecteerden met dengue krijgt. In plaats van de ‘klassieke’ dengue, die wat weg heeft van een griep, kan deze variant dodelijk zijn. Je droogt extreem uit, waardoor je bloed gaat stollen en je in shock raakt. Dit kan er voor zorgen dat je binnen 12 tot 24 uur komt te overlijden. Als Debbie langer had gewacht met het zoeken van medische hulp, had ze het wellicht niet overleefd.
Deze vorm kun je onder andere krijgen als je al ooit knokkelkoorts gehad hebt. Bij Debbie blijkt dit ook het geval; ze ziet in het onderzoek terug dat ze al eens knokkelkoorts heeft gehad. “Ik ben al veel vaker op Curaçao op vakantie geweest en ben blijkbaar al een keer eerder gestoken. Maar wanneer dat precies is geweest? Geen idee. Ik heb me nooit echt ziek gevoeld op een van die vakanties. Dit was ook de eerste keer dat ik hier was sinds vaccinaties tegen dengue beschikbaar zijn: ik wist niet eens dat ik die kón krijgen. Wel heb ik me als een gek ingesmeerd met DEET, tegen alle muggen. Ik deed dat alleen ’s avonds, omdat Nederlandse muggen dan actief zijn. Blijkt dat dat op Curaçao dus precies andersom is. Dat was ook nieuws voor mij. ”
Eline (31) raakte plotseling verlamd door het Guillain-Barré syndroom: 'Ik lag twee maanden lang op de ic'
Het herstel verloopt langzaam. “Naast de misselijkheid had ik vooral veel last van mijn handen en voeten door de gewrichtspijn en ontstoken bloedvaten. Elke stap voelde alsof ik op naalden liep.” Haar voeten zijn paars en opgezwollen, de huid gespannen van de uitslag. Gelukkig trekt het stukje bij beetje weg en kan ze weer lopen.
Tekst gaat verder onder de foto
Maar dan krijgt ze nóg een klap te verwerken. Een halfjaar na haar ziekte, in juli, krijgt ze te horen dat ze borstkanker heeft. Door de uitputting vanwege het virus gaat ze met een achterstand het behandeltraject in. “Voordat ik aan het traject begon, was ik al constant moe. Daar kwamen ook nog chemokuren bovenop, wat het proces extra zwaar maakte.”
Nu, ongeveer een jaar later, is ze klaar met de behandeling. Binnenkort krijgt ze een MRI en hoort ze of de kanker weg is. “Gelukkig waren ze er vroeg bij”, vertelt Debbie. “Ik ben aan het duimen dat ik goed nieuws krijg. Al met al was 2024 een rotjaar: het begon in de eerste week al met ongeluk.”
Op de vraag of de knokkelkoorts haar ervan weerhoudt terug te gaan naar het Caribisch gebied, schudt Debbie resoluut haar hoofd. “Ik vind het daar hartstikke leuk, dus ik ga gewoon nog een keer terug. Maar ik neem dan wél een vaccinatie. Als ik dit nog eens krijg, weet ik niet hoe het met me afloopt.”
Miss Montreal opgenomen in ziekenhuis: 'Ik bespaar jullie het beeld van mijn benen'
