Woedend

“Mijn moeder heeft ook migraine, ze kreeg het toen ze een jaar of acht was. Het kan erfelijk zijn, dus toen ik de puberteit gepasseerd was, dacht ik: mooi, dat is mij bespaard gebleven. Tot ik 23 werd en tijdens mijn studie alsnog last van hoofdpijnaanvallen kreeg. Ik deed net of er niets aan de hand was. Onderdrukte het eerst met aspirine. Niet zeiken, niet zwak zijn, gewoon doorgaan. Later nam ik ibuprofen, maar dat was niet meer aan te slepen. Ik kreeg er maagproblemen van. Toen de huisarts toch de diagnose migraine stelde, ben ik woedend geweest.

Gevoelig

Bij een aanval voelt het alsof mijn hersenen in elkaar worden gedrukt. Ik kan niet meer nadenken en word er supersloom van. Ik neem een migrainepil en als het even kan, ga ik in bed liggen. Licht uit, gordijnen dicht, deur op slot. Mijn neus is op zo’n moment enorm gevoelig, koffie ruikt hetzelfde als een volle vuilniszak.

Rondje fietsen

Vorig jaar heb ik een nieuw medicijn getest, maar het had geen effect en dat was echt verschrikkelijk. Ik had zo’n pijn dat ik het niet meer aankon. Ik zou me hier, nu, aan het raamkozijn kunnen ophangen en dan ben ik overal vanaf, dacht ik. Gelukkig zag ik op dat moment in dat ik afleiding moest zoeken. Ik ben een rondje gaan fietsen, daarna ging het wel weer. Mijn vriend schrok zich rot toen ik het hem achteraf vertelde. Hij is heel begripvol, weet precies wanneer hij me moet laten. Ik ben niet altijd even lief voor hem, ik kan enorm tegen hem snauwen. Daar zeg ik dan later altijd sorry voor.”

Lees ook
Mareva (41) over de heftige gevolgen van migraine: ‘Het is niet ‘even’ met aspirine opgelost’