Mari verhuist voor de liefde van Londen naar een geïsoleerd dorp in het Amazonegebied

Nieuws | Nieuws

09-06-2019 | Jet Canneman

Als de Londense zakenvrouw Mari (52) tijdens een rondreis in het Amazonegebied in Ecuador de sjamaan Kurikundi ontmoet wordt ze op slag verliefd.

Zó verliefd dat ze direct besluiten hun leven voor altijd samen te willen delen, ook al is dat in de afgelegen jungle van Ecuador. In Leef je droom (AVROTROS) zien we emigratie van het gezin.

Technologie maakt Kurikundi bang

Mari zelf – eerder eigenaar van een succesvol bedrijf – zou liever in Londen willen wonen. Maar het is Kurikundi die maar niet kan aarden in de miljoenenstad. Hij is opgegroeid diep in de jungle van het Amazonegebied en voelt zich geregeld angstig in Londen. “Ik begrijp niets van moderne technologie, dat maakt me bang. Alles is anders.”

Voor de liefde naar de jungle

Ook Mari ziet dat haar man niet zichzelf is in Londen: “Hij is pas echt compleet in Ecuador.” Dus besluit Mari en Kurikundi samen met hun vijfjarige dochter Samai te emigreren naar Kurikundi’s geboortedorp. Er wordt een huis voor ze gebouwd in een gemeenschap van 26 inwoners, uren verwijderd van de bewoonde wereld.

Geen conditie

Vlak voor vertrek realiseert Mari dat het heftig gaat worden. “Ik heb geen conditie en ik ben wat aangekomen. En we gaan ergens wonen waar ik nog nooit geweest ben en niemand ken.” Het is dan ook flink wennen als ze aankomt in haar nieuwe woongebied. De hitte, de hoge luchtvochtigheid, de muggen en het totale gebrek aan enig comfort vallen Mari zwaar.

Lees ook
‘Ik Vertrek’-stel Sjors en Lieke over veelbesproken uitzending: ‘Het is gemanipuleerd’

Dieet van insecten

Als ze dan ook ziet dat hun nieuw te bouwen huis op ruim een uur lopen van het dorpje ligt, moet ze flink slikken. Maar Mari slaat zich er dapper doorheen. Ze wast zich in een beekje, eet insecten en maden en leert elke dag nieuwe dingen over het leven in het regenwoud. “Ik weet eigenlijk helemaal niks, ik moet helemaal opnieuw beginnen.”

‘Ik doe maar wat’

En hoewel het contact met de andere gemeenschapsleden minimaal is omdat ze elkaar niet verstaan, beginnen Mari en Samai langzaam hun plekje te vinden in de jungle. Na zes maanden is hun huis eindelijk af en Mari heeft het gevoel dat ze geaccepteerd zijn door de dorpsbewoners. Toch blijft het nog steeds wennen: “Ik heb geen idee wat ik moet doen, ik doe maar wat.”