Kinderboeken

Beyer ontdekte in haar tienerjaren dat er eigenlijk geen boeken waren waarin ze zichzelf kon herkennen. “Wat ik zelf las toen ik eenmaal kon lezen, waren oer-Hollandse boeken – die iedereen inmiddels vergeten is – zoals de Kameleon en Dik Trom. Zelfs op Curaçao kreeg ik dus dit soort literatuur”, vertelt ze.

En nu Beyer haar kleinkinderen voorleest, merkt ze dat er niet veel verandering is in de diversiteit in kinderboeken. “Ik zat in de jury van de Woutertje Pieterse Prijs. Daar kreeg ik het hele arsenaal te zien aan kinderboeken dat er in dat jaar geproduceerd was. Het eerste jaar viel me al op hoe weinig boeken daar waren, die de maatschappij een goede spiegel voorhouden. Dat je denkt: oh, ik voel me aangesproken, met terugwerkende kracht. Dat was er niet.”

Herkenning

Daarom let Beyer nu extra op wat ze haar kleinkinderen voorleest. “Zo’n prinses Arabella, dat spreekt ze aan. Ze herkennen zichzelf erin. Dat vind ik heel belangrijk. Je kan niet jong genoeg beginnen kinderen bij te brengen dat ze in een wereld leven die er anders uitziet dan alleen maar, als je in een wit gezin woont, witte kinderen. Dat is vanzelfsprekend voor hun op school, zeker in grote steden, maar dat moet je ook in de verhalen terug kunnen zien.”

Lees ook
Kinderboeken gaan als warme broodjes over de toonbank in tijden van corona

Gelukkig ziet Beyer inmiddels wél verbetering. Een paar van haar persoonlijke favoriete kinderboeken? De verhalen van prinses Arabella, de boeken over Anansi de Spin, De reis van Syntax Bosselman en Idje wil niet naar de kapper.

Bekijk hieronder het fragment uit M waarin Noraly Beyer vertelt over de zwarte personages die ze mist in de voorleesboeken van haar kleinkinderen.