Vier jaar geleden kreeg Manon (nu 43) de diagnose borstkanker. Inmiddels is ze (voor zover ze weet) kankervrij, maar haar lichaam én brein zijn voor altijd veranderd.
Manon: “Ik ben nog steeds aan het ontdekken wat ik nu wel of juist niet meer kan.”
Manon (43) had borstkanker, maar bleef sporten: 'Daar had ik tenminste controle over'
Borstkanker
Eigenlijk moest ze voor iets anders bij de huisarts zijn. Maar als ze er dan toch was, kon ze net zo goed even aangeven dat ze een klein knobbeltje in haar borst voelde, vertelt Manon. Een week later kreeg ze de diagnose: borstkanker.
“In het begin was ik erg in shock. Ik was in mijn eentje naar de echo gegaan, omdat ik niet had verwacht dat er iets mis zou zijn. Ik was toen 38 en was totaal niet bezig met borstkanker. Ik wist er ook weinig over, ging na de diagnose gelijk langs bij de moeder van een vriendin om te vragen of zij me er iets over kon vertellen”, zegt Manon.
“Maar dat het te behandelen was, gaf me een goed gevoel. Dit gaan we gewoon doen, dacht ik.” Precies drie weken later krijgt ze haar eerste chemo. “Op een gekke manier vond ik dat best fascinerend. Ik onderging ineens iets waar je normaal alleen verre verhalen over hoort.”
Anita brengt beha's speciaal voor borstkankerpatiënten uit: 'Iedereen verdient een mooie beha'
Kankertriathlon
Een dag na elke chemo gaat ze hardlopen. “Dat was mijn manier om de regie te behouden. Het gevoel van controle helpt, zelfs als het schijncontrole is. Ik dacht: ik bepaal zelf wel hoe mijn lichaam hierop reageert. En ik had het geluk dat ik me nog goed genoeg voelde om te sporten.” Haar ervaringen legt ze vast op een blog: ‘mijn kankertriathlon’.
“Voorheen zag ik sport altijd als een doel, wilde ik vooral sneller of beter worden”, vertelt Manon. “Tijdens mijn ziekte was het juist een middel om fysiek sterk te blijven en energie te houden. Ik liep weliswaar steeds langzamer en steeds minder ver, maar ik kon het nog wel. Gezien de omstandigheden heb ik me altijd vrij goed gevoeld.”
Erfelijkheidsonderzoek
Omdat ze relatief jong was toen ze de diagnose kreeg, werd ook een erfelijkheidsonderzoek in gang gezet. Toen bleek dat een groot deel van Manons familie het BRCA2-gen heeft. “Dat is een mutatiefoutje dat ervoor zorgt dat de kans tussen de 60 en 80 procent is dat we borstkanker krijgen. Ook is er een grotere kans op eierstokkanker.”
“Mijn moeder en zusje hebben daarom preventief hun borsten en eierstokken laten verwijderen”, vertelt Manon. “Dat vond ik best lastig. Aan de ene kant is het natuurlijk fijn dat de ellende hen nu bespaard blijft, maar ik was er erg mee bezig dat dit nu de realiteit van mijn familie was. Door mij, zo voelde het.”
Flink ingeleverd
Ook bij Manon werden haar borsten en eierstokken operatief verwijderd. Daarnaast kreeg ze acht keer chemotherapie en twintig bestralingen. “De vrijdag voor Kerstmis 2018 kreeg ik mijn laatste bestraling. Ik dacht: daarna kan ik weer gewoon gaan leven. Maar dat viel tegen. Ik ben dan wel klaar met behandelingen, maar niet met kanker. Dat blijft altijd onderdeel van mijn leven.”
Joyce pakt na borstkanker de controle over haar lijf terug met tattoo: 'Heb de buren al geflasht'
Mentaal en fysiek heeft ze flink wat ingeleverd, vertelt Manon. “Ik ben niet alleen minder goed in sporten, maar mijn hoofd lijkt ook anders te werken. Ik ben bijvoorbeeld sneller overprikkeld. Ik moet goed mijn grenzen bewaken – en dat terwijl ik heel veel dingen leuk vind en het liefst altijd aan wil staan. Het is soms nog moeilijk te accepteren dat dit nu de werkelijkheid is.”
Liefdevolle jaren
Toch zijn er ook positieve gevolgen, hoe lastig ze het in het begon ook vond om dat toe te geven. “Ik dacht altijd dat ik echt geen positieve dingen uit kanker zou kunnen halen. Daar ben ik op terug gekomen. Mijn jaren met borstkanker waren misschien wel de meest liefdevolle jaren van mijn leven. Ik had ineens veel intensiever, kwetsbaarder contact met mensen.”
Aan die steun heeft ze veel gehad, vertelt Manon. “Het is heel fijn als je omgeving je vragen blijft stellen. Je kunt beter ‘niet het juiste’ zeggen dan helemaal niets.”
Na de borstkanker
Na een borstreconstructie met lichaamseigen weefsel is Manon ‘niet meer plat’. Wel moet ze jaarlijks langs het ziekenhuis voor controles en krijgt ze nog een aantal jaar anti-hormoontherapie. “Daar is voor mij prima mee te leven, maar natuurlijk had ik het liever anders gezien. Nu heb ik bijvoorbeeld geen gevoel in mijn borsten. Dat is soms best confronterend.”
Manon benadrukt nog eens hoe erg het sporten haar grip heeft gegeven. “Aan iedereen in eenzelfde situatie zou ik echt aanraden om te zoeken naar iets waarop je de regie kunt behouden. Sporten zal niet bij iedereen lukken, maar zoek dan iets wat werkt voor jou. Dat heeft mij enorm geholpen.”
Dit filmpje legt duidelijk uit hoe je je borsten checkt op borstkanker
