Marike Reinders (45) stond erbij toen haar zoon Guus (toen 11) werd aangereden door een auto. Guus lag vier maanden in coma en hield niet aangeboren hersenletsel (NAH) over aan het ongeluk.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
“Ons gezin bestaat uit mijn man Jörg (53), onze dochter Pien (15) en zoon Guus (14). We waren een normaal gezin en iedereen was gezond. Guus zat eind 2018 in groep 8 en kon niet wachten tot hij naar de middelbare school mocht; de wijde wereld in. Hij was sportief en speelde judo op nationaal niveau. De mentaliteit die daarbij kwam kijken, komt hem nu goed van pas.”
“Op 16 december 2018 liepen we van een kerstmarkt terug naar onze auto toen het misging. Guus liep voorop, Pien erachter en weer iets daarachter liepen Jörg en ik. Er leek niks aan de hand, tot Guus over wilde steken. ‘Guus, pas op!’ riep Pien. Op dat moment keek ik naar de weg en zag ik iets door de lucht vliegen. Een paar seconden later besefte ik dat het Guus was.
De autobestuurder zei achteraf dat ze Guus niet had gezien. Het was slecht weer, het werd al donker en hij had donkere kleding aan. Jörg en ik renden naar Guus toe. Hij was niet aanspreekbaar, maar had wel een hartslag. Ik zag dat er bloed uit zijn oren kwam. Dit is helemaal fout, dacht ik.”
Lees ook
Danielle (27) heeft een dwarslaesie: ‘Niemand rijdt expres drie meiden aan’
“Er ging van alles door mijn hoofd. Overleeft hij het? Welke uitvaartondernemer moeten we bellen? Natuurlijk overleeft hij het. Maar hij bloedt wel erg. Straks gaat hij dood. En vooral: schiet op, schiet op, waar blijft die hulp? Ik wilde dat er ter plekke een ambulance uit de lucht zou vallen.
Na voor mijn gevoel uren wachten, ging Guus met een ambulance naar het ziekenhuis in Enschede. Daar werd snel duidelijk dat hij naar de intensive care in Groningen moest. Hij zou met een helikopter gaan, maar het was te slecht weer, waardoor vijf kwartier met de ambulance de enige optie was. Jörg en ik mochten niet mee, omdat er een risico was dat er onderweg wat met Guus zou gebeuren. Dat we hem moesten ‘meegeven’ was vreselijk, afschuwelijk.”
“Gelukkig overleefde Guus de rit, maar hij moest in Groningen direct geopereerd worden. Ze hebben een stukje van Guus’ schedel weggehaald, zodat zijn hersenen de ruimte kregen om op te zwellen. Daarnaast waren zijn longen gekneusd, was zijn milt gescheurd en had hij veel krassen en schrammen. Hij werd in kunstmatige coma gehouden, want het zwellen zou zo’n tien tot twaalf dagen duren. We zagen die dagen de angst zelfs bij artsen in de ogen.
Op 24 december werd geprobeerd Guus uit de kunstmatige coma te halen, maar de spannende dag had een teleurstellend resultaat: Guus werd niet wakker.”
December 2018.
Lees ook
Karins dochter (13) raakte in coma na een ongeluk: ‘Zo onwerkelijk hoe ze daar lag’
“Begin januari opende hij wel zijn ogen, maar dat gaat niet zo mooi als in de film. Het was meer een lege huls die je aankeek dan dat het Guus was. Op 10 januari werd het schedelstukje teruggeplaatst en hoewel hij toen nog steeds niet bijkwam, was hij daarna wel medisch uitbehandeld. Eind februari konden we gelukkig in het Leijpark in Tilburg terecht. Alle hoop was daarop gevestigd.
Ze doen er in het Leijpark alles aan om een patiënt bij bewustzijn te laten komen. Wanneer het na veertien weken nog niet is gelukt, is de kans klein dat het nog gaat gebeuren. Het voelde als ‘nu of nooit’. Gelukkig ging Guus vooruit. Op 2 april 2019 zei hij ‘Ma…ma’ en werd hij bij bewustzijn verklaard. Hij was echter nog niet zindelijk, kon niet eten en drinken en bewoog alleen een klein beetje met één been. Zo volgde nog een lang revalidatieproces in Enschede.”
Februari 2019.
Maart 2019.
“Guus krijgt nog vier keer per week fysiotherapie, maar woont weer volledig thuis. Hij kan zijn linkerbeen, -arm en -hand niet makkelijk bewegen, maar hij kan wel lopen en met een driewieler fietsen. Hij praat duidelijk en zit sinds dit jaar op het voortgezet onderwijs. Hoewel dat niet zonder slag of stoot gaat, zijn zijn cijfers uitstekend.
Guus weet niks meer van het ongeluk en de twee weken daarvoor, maar verder is het verstand zeker niet kapot. Hij weet nog hoe zijn ‘oude’ leven was en baalt er natuurlijk van dat het zo gelopen is. Toch is hij er niet depressief van geworden. Hij is een echte doorzetter en kan zichzelf goed motiveren om alle doelen die hij gesteld heeft te bereiken. Zo wil hij graag op een normale fiets kunnen fietsen.”
Augustus 2019.
“Het is bij niet aangeboren hersenletsels lastig te zeggen hoe de patiënt zich gaat ontwikkelen, maar er zijn al wel dingen waarvan ik zie dat ze bij Guus anders gaan dan bij Pien. Als Guus’ vrienden straks met z’n allen op vakantie gaan en Guus kan niet mee, wat doet dat met de vriendschappen? Ik word er emotioneel van als ik aan dat soort dingen denk. Aan de andere kant zijn er weinig kinderen die na vier maanden coma weer naar de middelbare school gaan. Dat blijft wonderlijk.
Soms denk ik: stik er allemaal maar in. Vooral de bureaucratie haalt vaak woede in me naar boven. We hebben inmiddels geleerd dat we ons gevoel achterna moeten gaan en niet moeten doen wat de gevestigde orde van ons verwacht. Zo zeiden zorgverleners dat we ons huis moesten verbouwen zodat Guus beneden kon slapen. Guus wilde echter graag boven slapen, dus hebben we hem – tegen het advies in – de kans gegeven om dat te proberen. Nu loopt hij de trap op zoals ieder ander.”
Foto: Anne-Marie Peek-Kok – Denk in beeld.
Lees ook
Mariska’s man (37) kreeg een herseninfarct: ‘Ik fluisterde dat hij niet weg mocht gaan’
“Het gevoel dat dit nooit had moeten gebeuren, blijft altijd. Maar we moeten ermee leren leven. Ik ben heel trots op ons gezin. Vooral op Pien, die er – hoe hard we ook ons best doen om dat te voorkomen – flink onder te lijden heeft. Maar niemand heeft dit gewild, dus we kunnen niemand de schuld geven. Guus’ wilskracht helpt om het vol te houden. Hij denkt nooit: dat kan ik denk ik niet. Hij doet het gewoon. En dan blijkt dat je veel meer kunt dan je denkt.”
Wil je meer lezen over Guus’ leven met niet aangeboren hersenletsel? Dat kan via Marikes blog.
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
