Moeilijke start

“Zo’n 3.5 jaar geleden kreeg ik een gezonde zoon. De bevalling ging erg snel en ik verloor daarbij veel bloed. De eerste week na de bevalling voelde ik me daardoor heel zwak. Ik lag vooral duizelig op bed, de zorg voor onze kleine lag bij de kraamzorg en mijn vriend. Hij was gelukkig een aantal weken vrij en hielp met álles, wat enorm fijn was.

Mijn zwakte nam gelukkig af, maar werd al snel vervangen door een ander probleem: borstvoeding. Mijn productie ging veel te hard, waardoor ik rondliep met borsten als watermeloenen. Het leidde tot een verschrikkelijke borstontsteking, waarbij ik soms tot huilen aan toe met icepacks de pijn probeerde te verlichten. Naast de voedingen moest ik extra kolven om het draaglijk te houden en verdere ontstekingen te voorkomen, maar eigenlijk bleek dat onbegonnen werk.”

Borstvoeding

“De pijn ging niet weg en de melk bleef maar komen. Op een gegeven moment durfde ik zelfs niet meer naar buiten, omdat ik nog geen uur kon rondlopen zonder door te lekken. In het openbaar voeden lukte me niet, daar waren mijn borsten simpelweg te groot en pijnlijk voor. Ik werd er enorm onzeker van. En eenzaam, omdat ik na verloop van tijd nergens meer kwam. Het hakte er allemaal enorm in, en dan heb je het nog niet eens over het slaapgebrek. Ik hikte die eerste paar maanden wel tegen een depressie aan, ja.

Toen ik stopte met borstvoeding kreeg ik meer controle over mijn eigen lichaam en ook weer tijd terug, iets waar ik heel blij mee was. Maar daar voelde ik me dan ook weer schuldig over: ik had tenslotte al jaren een kinderwens, moest ik nou niet gewoon volop genieten van dat kleine ventje? Waren mijn gevoelens wel terecht? Het ging allemaal met vallen en opstaan, maar uiteindelijk kregen we de slag gelukkig wél te pakken.”

Ander soort moederschap

“Inmiddels leef ik in een totaal andere situatie. Na anderhalf jaar maakte mijn vriend de keuze om met een andere vrouw verder te gaan, waardoor onze gezinssituatie volledig op zijn kop kwam te staan. In het begin was het praktisch gezien natuurlijk enorm zoeken: hoe moesten we dit regelen, qua tijd en verdeling? Maar bij mij overheerste vooral een ander gevoel.

We maakten ooit samen de keuze om een kind te gaan opvoeden, maar nu was een andere keuze voor mij gemaakt. Ik moest mijn kind ineens alleen gaan opvoeden. Dat deed pijn, want ik had mijn zoon zo graag een warm nest willen geven, zoals ik het zelf ook heb ervaren vroeger. Het steekt dat hij zich geen situatie zal herinneren waarin zijn ouders nog bij elkaar zijn.

Ik ben inmiddels helemaal gewend aan de situatie en heb een fijne regeling met de vader van mijn kind, hoor. Alles loopt goed. Maar ik vind het moeilijk om na te denken over de toekomst, waarin mijn zoon soms niet aanwezig zal zijn bij momenten in mijn leven, of in dat van zijn vader. Ik wil voorkomen dat hij het gevoel heeft dat hij nergens écht bij hoort. En dat is gewoon niet wat ik me had voorgesteld bij het moederschap.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Lees ookCarmen (35) is alleenstaande moeder én heeft MS: '20 kilo kwijt door de stress'