In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Dayenne (40), die vertelt waarom haar ouders niet op kraambezoek wilden komen.
“Op de vijfde dag na de geboorte van mijn zoon vroeg de kraamverzorgster voorzichtig of er geen bezoek voor mij kwam. Er was natuurlijk wel kraambezoek geweest, maar allemaal van mijn partners kant. Vanuit mijn familie bleef het oorverdovend stil. Mijn ouders zouden niet komen, mijn broer verschuilde zich al jaren achter hen. Mijn zus wist niet goed wat ze met het loyaliteitsconflict aan moest.
Toen ik mijn man leerde kennen was hij getrouwd en woonde ik samen met mijn toenmalige vriend. Liefde kruipt waar het niet gaan kan en we kozen uiteindelijk voor elkaar. De band met mijn ouders was altijd al moeizaam, maar hierdoor kwam alles écht op scherp te staan. Aanvankelijk hebben ze mijn man ’toegestaan’ en zelfs een aantal keer ontmoet. Maar mijn moeder overtuigde zichzelf, en pa, er langzaam van dat hij niet goed genoeg was.
Ze haalden allerlei bizarre argumenten aan, maar de bruiloft van mijn broer was de druppel. Hij wilde mijn man niet uitnodigen, omdat ‘mijn moeder dat niet wilde’. Dat verdriet leidde tot een definitieve breuk tussen ons.”
“Een paar jaar later bleek ik, na een een intensief vruchtbaarheidstraject, zwanger. Dat moment wilde ik toch aangrijpen om het contact met mijn ouders te herstellen. Tijdens de zwangerschap hebben we elkaar een paar keer ontmoet en nodigde ik hen uit om op kraambezoek te komen. Ze lieten me – via mail – weten dat ik bij hen thuis welkom was, met het kind, maar dat ze niet naar mij zouden komen. Ze wilden mijn man niet zien.
De voorzichtige vraag van de kraamverzorgster of ik nog visite zou krijgen was misschien wel mijn persoonlijke dieptepunt. Dat was voor mij het moment waarop ‘de buitenwereld’ ook weet kreeg van de situatie.”
“Daarna ging ik een rondje wandelen in het park. Ik zie mezelf nog lopen, keihard huilend, terwijl mijn zoon lekker lag te slapen in de wagen. Nooit eerder voelde ik me zo ontredderd en afgewezen. Al het verdriet van voorgaande jaren kwam naar boven. Ik realiseerde me toen dat de liefde van mijn ouders aan voorwaarden verbonden was, dat hakte erin.
Na die wandeling belde ik de huisarts. Ik had hulp nodig om mijn gevoelens op een rijtje te zetten. Mijn zoon verdiende een moeder die niet verzwolgen werd door verdriet, maar er écht voor hem kon zijn. Dankzij gesprekken met de psycholoog ben ik er weer bovenop gekomen. Ik heb geleerd on voor mezelf en mijn gezin te kiezen.”
“In het Welsh hebben ze een mooie uitdrukking: hireath. Heimwee naar iets dat er nooit is geweest. Ik heb heimwee naar een moeder die trots is op haar dochter en kleinkind. Maar ik laat het me niet tegenhouden: ik geniet elke dag van mijn zoon en man, en ben gelukkig tussen de mensen die me accepteren.
Ik kijk nog altijd niet graag terug op mijn kraamtijd, de donkere wolken die daar hingen drukken een zware stempel op die herinneringen. Het raakt me nog steeds dat ik hier niet volop van heb kunnen genieten, maar het zij zo. Ik hoop vooral dat mijn zoon later zal zeggen dat hij weet dat zijn ouders van hem houden om wie hij is. Dat hij kan terugkijken op een liefdevolle kindertijd.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Safiya (29) voelde zich als nieuwe moeder vaak onbegrepen: 'Leek alsof ze me niet geloofden'
