Rinke van den Brink (65) bericht sinds 2005 voor de NOS over de gezondheidszorg, antibiotica en verkeerde diagnoses. Drie jaar geleden werd hij zélf het slachtoffer van een medische fout.
Hij schreef er het boek Ik ben er weer over. Hierin beschrijft Van den Brink zijn ervaringen als lijdend voorwerp van een medische fout in het ziekenhuis.
Begin januari valt het hardlopen Van den Brink opeens zwaar. Normaal rent hij met gemak een uur hard, nu stopte hij al na vijf minuten. “Mijn hart ging als een razende tekeer en ook mijn longen leken uiteen te klappen. Maar na een bezoek aan de huisarts lijkt mijn hartslag rustig, mijn bloeddruk goed en aan mijn longen is niets te horen. Een verwijzing naar een hart- of longspecialist vindt ze – net als ik – daarom niet nodig.”
Van redacteur gezondheidszorg verandert Van den Brink in een doodzieke patiënt van diezelfde gezondheidszorg. Wanneer hij amper is bijgekomen van een aanslag op zijn fysieke welzijn, stort hij psychisch in met een psychose tot gevolg. “Op een gegeven moment bracht ik ’s nachts om het kwartier een bezoek aan het toilet en zat ik voor me uit te mompelen, totdat mijn vrouw me weer kwam halen. Ik dacht zelfs dat de laptop van mijn psychotherapeut signalen naar mij stuurde. Ergens had ik wel een vaag besef dat dat niet de manier was waarop ik me normaal gedroeg, maar ik had hulp nodig om die psychose de baas te worden.”
Terug naar waar het allemaal begon. Een paar dagen na het bezoek aan de huisarts krijgt Van den Brink pijn in zijn onderbuik. Wanneer de pijn heviger wordt, besluit hij naar het ziekenhuis te gaan. Zijn doorgebroken blindedarm wordt verwijderd en hij mag zonder antibiotica mee naar huis. Wanneer hij vervolgens koorts krijgt, weet hij door zijn eigen vakkennis dat het niet goed zit. Dat klopt; hij wordt opgenomen met een buikvliesontsteking en ligt niet veel later doodziek met een bloedvergiftiging in het ziekenhuis. Rond de 15 procent van alle mensen die dat krijgen overlijdt daardoor. “Ik werd zelf lijdend voorwerp van een calamiteit. Voor degenen die niet iedere dag met hun neus in de gezondheidszorg zitten: een calamiteit is een niet-beoogde of onverwachte gebeurtenis in de zorg. Het heeft betrekking op de kwaliteit van de zorg, die in zo’n geval leidt tot de dood of tot ernstige schadelijke gevolgen voor de patiënt.”
“Het bizarre was dat ik wist dat het niet goed zat, alleen kon de enige arts-assistent die dienst had geen polshoogte bij me nemen door drukte op de SEH. Achteraf heeft die stress waarschijnlijk mijn psychose getriggerd,” legt Van den Brink uit.
Gelukkig kent Van den Brink de ‘juiste’ mensen en kan hij de hulp inschakelen van een microbioloog. Zij zorgt ervoor dat er alsnog een arts komt om hem te helpen. “Door mijn vak wist ik wat er niet goed ging en ook wie ik moest inschakelen om te worden geholpen. Dat kan bijna niemand. Het voelt alsof ik mijn eigen hachje heb gered.”
Van den Brink heeft eerst het idee om zijn verhaal – zoals hij wel vaker doet – op te schrijven voor een artikel. Maar na zijn psychose – waarvan hij de gedachten en ervaringen netjes bijhoudt in een dagboek – besluit hij toch om er een boek van te maken. “Naast het feit dat ik lijdend voorwerp was van een calamiteit en mijn eigen leven heb kunnen redden door mijn jarenlange ervaring, is het denk ik ook belangrijk om over mijn psychische gesteldheid te praten. Bij de psychiater is namelijk vastgesteld dat ik een bipolaire stoornis heb. Dit heb ik kennelijk altijd weten te onderdrukken, maar door een combinatie van angst, stress, slapeloosheid en misschien wel veel te hard werken kwam die naar boven. Ik heb ervaren hoe mensen fysiek terugdeinzen wanneer ze horen dat iemand psychisch niet in orde is. Het is belangrijk dat daarover gesproken wordt.”
Het gaat nu goed met Van den Brink, al doet hij wel wat rustiger aan. “De angsten die ik destijds heb gevoeld kan ik nóg voelen als ik erover praat. Ik heb ze nu niet meer, maar de herinnering is scherp. Daarnaast is mijn korte termijn geheugen wat minder sinds deze gebeurtenis. Al kan dat natuurlijk ook liggen aan het feit dat ik niet meer de jongste ben. Maar het is ook niet niks. Als het niet zo druk was geweest op de spoedeisende hulp, als er meer artsen ingeroosterd waren geweest of als de dienstdoende arts zijn achterwacht te hulp had geroepen, dan was wellicht eerder gehoor gegeven aan mijn dringende verzoek om een arts. Wie weet hoe ik er dan aan toe was. Ik blijf mijn oren en ogen openhouden en hoop dat dit boek voor zowel de gezondheidszorg als de toekomstige patiënt een eye-opener is.”
Lees ook
Leonie ter Braak duikt ziekenhuis in voor nieuw programma: ‘Deze mensen zijn zo veerkrachtig’
