We besloten daarom door te gaan met ICSI. De eerste terugplaatsing van een embryo leidde tot niets. Toen zaten mijn vriend en ik wel echt op een grens: het putte ons uit en we wisten niet hoelang we dit nog vol konden houden. We waagden nog één poging en dat bleek een goede keuze: ineens zag ik twee streepjes op de test. Ik kan nog steeds niet beschrijven hoe dat moment voelde. Gewoon ongelofelijk.”

Gemixte gevoelens

“Na die eerste, allesoverheersende blijheid kwam al snel angst. Ik werd ontzettend bang dat er iets mis zou gaan, dat we ons kind kwijt zouden raken. We hebben ook ruim vier maanden gewacht met het nieuws delen, omdat we ons zekerder wilden voelen. Echt genieten was er niet bij, dat kwam eigenlijk pas na week 34.

Uiteindelijk werd onze zoon Hugo gezond geboren. Helaas kwam de placenta niet mee, dus moest ik na de bevalling onder het mes. Daarna lag ik als een soort slappe vaatdoek bij te komen van alles. Ik had anderhalve liter bloed verloren en was door alle medicatie een beetje van de wereld. Toen ik met Hugo in mijn armen lag dacht ik, ‘wat moet ik nu? Blij zijn’?

Al mijn emoties liepen door elkaar. Ik wilde heel graag naar huis zodat ik Hugo aan iedereen kon laten zien, maar naarmate de tijd vorderde dacht ik steeds vaker ‘waarom wilde ik dit? Kan-ie nog weg’? Het ging van kwaad tot erger, ook omdat ik slecht at, dronk en sliep. Ik voelde me echt mezelf niet meer.”

Aversie

“Het is niet dat ik mijn kind geen liefde gaf. Ik was continu met hem bezig, gaf hem alles wat hij nodig had, maar ik voelde aversie. Ik was niet blij. Het gevoel waar ik iedereen altijd over hoorde, ontbrak bij mij volledig. Ik wenste hem weg en hoopte dat hij ergens in zou stikken. Online zocht ik of ik mijn kind alsnog kon laten adopteren. Tijdens wandelingen door de buurt moest ik de neiging onderdrukken om zelf in de vijver te springen. Nu denk ik, hoe kán dit?

Gelukkig besloot ik op een avond, toen ik verward door de woonkamer dwaalde, mijn nicht op te bellen. Ik huilde uit, vertelde hoe ik me voelde, zij luisterde en drukte me op mijn hart dat ik écht naar de huisarts moest. Dat deed ik meteen de volgende ochtend, waar ik opnieuw alles vertelde. Gelukkig, want ik denk dat die openheid mijn redding is geweest.

De psycholoog had een flinke wachtlijst, dus ben ik op eigen houtje op zoek gegaan naar een alternatief. Binnen een week kon ik terecht bij een stichting die me verder hielp. Dankzij hen, mijn huisarts en lieve familie en vrienden kon ik er vrij snel weer bovenop komen. Na drie maanden zag de wereld er heel anders uit.”

Wees open

“Het is bizar hoeveel impact dit alles kan hebben op je lijf en psyche. Je hebt er gewoon nul invloed op. Inmiddels gaat het gelukkig goed, de nare gedachtes zijn vervlogen. Wel ben ik nog altijd op zoek naar de juiste balans. Ik probeer voldoende tijd voor mezelf te nemen, zodat ik de ‘oude’ Yvette niet volledig verlies.

Wie dit ook moge lezen, ik wil je vooral op het hart drukken erover te praten als iets niet goed voelt. Zéker als je in een zelfde traject als ik hebt gezeten. Mensen snapten vaak niet dat ik niet blij was, na al die jaren proberen. Maar zoiets overkomt je gewoon, je kiest er natuurlijk nooit zelf voor. Wees daarom open, wat je situatie ook is.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Lees ookLaurence (49) vond de babytijd verschrikkelijk: 'Ik dacht, geef mij maar pubers'