In de rubriek ‘Monumentje‘ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Miranda haar ouders.
“De dag dat mijn vader zijn grote operatie kreeg om de ureter te verwijderen, kreeg mijn moeder haar eerste chemo”, vertelt Miranda (47) aan LINDA.
Toen Miranda nog jong was, gaan haar ouders uit elkaar. “Mijn ouders hadden een gecompliceerde relatie. Wel uit elkaar, niet uit elkaar, tot ze op mijn 16e officieel gingen scheiden. Dat liep uit op een behoorlijke vechtscheiding”, vertelt ze. Ze verhuisde met haar moeder en twee zussen, en ook haar vader verhuisde, waardoor ze hem minder zag. “Mijn vader was altijd al een beetje een afwezige man. Na de scheiding kwamen we één keer in de twee weken bij hem, maar hij heeft niet heel erg goed begrepen wat het is om vader te zijn. Pas op het einde, tegen zijn dood aan, werd hij steeds meer vader.”
Toch is Miranda gek op haar vader. “Ik was altijd wel een papa’s kindje. Als kind ben je natuurlijk ook loyaal en wil je graag een vader om je heen. De weekenden dat ik bij hem was vond ik toch altijd heel fijn, ook al deed hij niet zo veel met ons. Het was genoeg dat hij in de buurt was.”
De band met Miranda’s moeder is daarentegen heel anders. “Mijn moeder heeft ons in principe in haar eentje opgevoed. Daarnaast werkte ze keihard. Ze wilde altijd het beste voor ons. Als we vriendjes of vriendinnetjes meenamen naar huis zorgde ze altijd dat er genoeg eten was, ook al hadden we het niet zo breed. Ze was een echte knokker.” Nadat Miranda zelf moeder wordt, wordt de band met haar moeder nog sterker. “Ik begreep zo goed wat je als moeder voelt en door moet maken, en als je daar alleen voor staat is dat zo pittig.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Begin 2017 slaat het leven van Miranda behoorlijk om. Ze komt zelf in scheiding te liggen, en niet alleen haar vader, maar ook haar moeder wordt ziek. “Mijn vader werd gediagnosticeerd met ureter kanker, dit behandelen ze als nierkanker, maar dat is het niet direct. Vrij snel daarna kreeg mijn moeder klachten bij haar borst en pijn in de arm en rug. Niet veel later hoorden we dat ze borstkanker had. Het gekke was, de dag dat mijn vader zijn grote operatie kreeg om de ureter te verwijderen, kreeg mijn moeder haar eerste chemo.”
“Omdat mijn ouders gescheiden waren, zat ik bij mijn vader en mijn zusje bij mijn moeder. Zo hielden we elkaar op de hoogte”, vertelt Miranda. Het is een zware periode. “Zelf lag ik in scheiding en ik moest het huis uit met twee kindjes. Dan worden je ouders ook nog ziek, terwijl die normaal mijn steun en toeverlaat zijn. In een keer moest ik hen ondersteunen. Dat was een behoorlijke klap. Ik zat echt in overlevingsstand.”
Na de operatie werd haar vader beter verklaard. Ook haar moeder werd na zestien bestralingen en chemo’s de ziekte de baas, maar niet voor lang. “Mijn moeder had een vrij agressieve vorm van borstkanker, dus we wisten dat de kans groot was dat het binnen vijf jaar zou terugkeren. Elke controle was spannend, je hoopt die vijf jaar door te komen.” Ook bij haar vader keert de ziekte terug. “Deze keer was het uitgezaaid en werd duidelijk dat hij niet meer beter zou worden. Hoelang hij nog had wisten we toen niet.”
Fleurs zus Malou (34) overleed aan zeldzame vorm van thymuskanker: 'We waren twee handen op een buik'
Het nieuws slaat in als een bom. “De grond zakt onder je voeten vandaan”, vertelt Miranda. “Mijn vader was zelf best wel angstig. Hij keek me aan en zei: Miran, ik ga dood. Ik kan niet omschrijven wat dat met je doet als dochter. Je weet dat hij doodgaat, maar er is zoveel onzekerheid.” Ondertussen keren de rugklachten terug bij haar moeder. “Mijn vader was ziek, dus ze hield haar mond. Ze liet wel weten dat ze last had van bepaalde dingen, maar ze ging niet naar de dokter. Dat wou ze niet.” Miranda’s vader neemt het besluit om niet meer behandeld te worden. “Zijn lijf kon het niet meer aan. Hij zou er alleen maar zieker van worden en hij wilde liever kwaliteit van leven. Niet veel later overleed hij.”
Terwijl ze de ene klap nog aan het verwerken is, volgt de ander. “Na het overlijden van mijn vader, hoorden we dat de kanker weer terug was bij mijn moeder. Het zat nu ook in de ruggenwervel, dus we wisten dat het einde verhaal was. Dan is net je vader overleden, en krijg je dit bericht van je moeder. Het was alsof de wereld verging. Ik dacht alleen maar: hoe ga ik dit overleven?”
Miranda’s moeder gaat geen behandeling uit de weg. “Ze wou er alles aan doen om nog zo lang mogelijk door te gaan. Ze werd er goed ziek van; misselijk, zwak, haar haar viel uit. Ze was echt strijdlustig. Zelfs als we langskwamen moest en zal zij de koffie zetten en het liefst maakte ze ook nog wat te eten.” Tot Miranda’s moeder op een punt komt dat ze bijna niet meer kan lopen. “Doordat de kanker ook in de ruggenwervel zat, begon ze steeds krommer te lopen. Ze was eind zestig, maar leek wel negentig. Het is heel raar om je moeder zo te zien aftakelen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De behandeling slaan niet aan. “Bij een van de vele bezoeken aan het ziekenhuis, werd duidelijk dat het niet meer te behandelen was. Mijn moeder gaf zelf ook aan dat ze op was, ze kon niet meer. Ze had zo hard gestreden, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk koos ze ervoor om euthanasie in te zetten. Het is zo bizar om te weten dat je moeder over een week doodgaat, dat er een datum is. Het is bijna niet uit te leggen.”
“Mijn zussen en ik hadden alle drie een dag en nacht met mijn moeder ingepland, om zo nog een-op-een met haar te zijn. Mijn moeder en ik hebben die avond alle oude fotoboeken doorgekeken en herinneringen opgehaald. Dat was supermooi, maar tegelijkertijd ook verdrietig en zwaar.” Stapsgewijs neemt Miranda’s moeder afscheid van familie en vrienden. “Pas op het moment dat ik iedereen afscheid zag nemen besefte ik hoe zwaar ik het vond. Maar ook hoe zwaar het voor haar moest zijn. Zij moest afscheid nemen van iedereen.”
Een compleet andere manier van afscheid nemen, vindt Miranda. “Mijn vader kon geen afscheid nemen. Dat was afwachten. Wanneer je opeens een datum hebt, weet je precies wanneer het gaat gebeuren. Er gingen gedachtes door mijn hoofd als: volgende week op deze dag ben je er niet meer. Elk uur is weer een uur minder, een uur van haar leven af. Ik vond dat onwerkelijk.”
Tekst gaat verder onder de foto.
En onwerkelijk dat beide ouders er niet meer zijn, is het nog steeds. “Soms heb ik nog het gevoel dat ze zo binnen kunnen lopen. Vaak hoor je van mensen dat het een plekje moet krijgen, maar zo voel ik dat niet. Het is altijd aanwezig. Het gemis geeft me ook het gevoel dat ze even dichtbij zijn. Ik mis ze elke dag. Ondanks alles wat ik met ze heb meegemaakt en het niet altijd vlekkeloos verliep, ben ik enorm dankbaar dat ze mijn ouders waren.”
Ter nagedachtenis aan Cees Kamer 26 januari 1954 – 1 januari 2020 en Carla Bos 11 mei 1952 – 18 oktober 2021.
Marloes verloor haar man Freek door een motorongeluk: 'Voel me altijd schuldig dat wij verder leven'
