Een erfenis van een bekende kan spannend zijn: wie erft wat? Een erfenis kan ook uit onverwachte hoek komen óf vervelende situaties met zich meebrengen.
Daar kan Tina (72) uit Utrecht over meepraten. In de rubriek ‘De Erfenis’ vertelt ze over de afspraken die zij met haar kinderen maakte.
Wie bij Tina thuis binnenstapt, ziet meteen dat ze sober leeft. In de woonkamer staan een schommelstoel, een bank, een kleine eettafel met twee stoelen en een servieskast. De muren zijn kaal. “Ik houd niet van drukte om me heen”, vertelt Tina. Toch is dat ooit anders geweest. “Mijn man en ik reisden de wereld over. Hij had een goede baan en ik werkte in een hotel waar ik opklom tot manager. We kregen twee kinderen en geld hadden we nooit tekort.” De muren hingen toen vol met souvenirs van verre reizen.
“De kinderen werden ouder, gingen het huis uit en begonnen aan hun eigen leven. Mijn man en ik hadden een heerlijke tijd samen. We genoten van ons pensioen en gingen vaak met vrienden op pad.” Totdat Tina’s man ziek werd. “Rotkanker, meer hoef ik niet te vertellen.” Hij stierf en Tina bleef achter. “Ik wist niet dat ik zo’n verdriet kon hebben. Door zijn dood ben ik een ander mens geworden.”
Toen de jongste dochter van Tina ging scheiden en dreigde op straat te belanden, besloot Tina haar te helpen. “Ik wilde al kleiner gaan wonen dus ik heb de boel verkocht en ben in een huurwoning getrokken. Met het geld dat ik overhield, heb ik mijn dochrer geholpen om weer een fatsoenlijk onderkomen te vinden.” Tina hielp ook mee met de inrichting.
“Toen mijn oudste dochter tegen lekkages in haar huis aanliep, heb ik haar ook geholpen. Hierdoor hoefde zij geen lening af te sluiten. Dat scheelde haar en haar kinderen weer kopzorgen.”
“Mijn kinderen heb ik natuurlijk afschuwelijk verwend, maar ik ben blij dat ik ze heb kunnen helpen. Mijn ouders stierven jong en ik kreeg toen een zak centen op mijn bank gestort. Daarmee heb ik een huisje voor mezelf kunnen kopen, maar dat hebben mijn ouders zelf nooit kunnen zien. Ik wil mijn kinderen en kleinkinderen helpen daar waar ik kan terwijl ik er nog ben.”
Tina vervolgt: “Mijn dochters hebben er meerdere keren op aangedrongen dat ik ook aan mezelf moet denken. Vooral mijn oudste dochter heeft keer op keer gezegd dat ze zich schaamde en schuldig voelde. Nergens voor nodig. Inmiddels weten mijn dochters wel dat ze vrijwel niets meer erven als ik er niet meer ben. ‘Het is gewoon allemaal op.'”
Marion (55) erfde een wijnverzameling: 'Ik hoef nooit meer wijn te kopen'
