“Sinds 2004 mag er niet meer anoniem gedoneerd worden”, zegt Janneke Maas van Fiom. “Maar de groep die daarvóór is geboren, leeft ook met vragen. Wie is mijn biologische vader? Of hoe kom ik aan deze krullen?”

Donorkind

Zulke vragen leven ook bij Inge Poorthuis, bestuurslid bij Stichting Donorkind. Ze was 23 jaar toen ze er achterkwam dat ze een donorkind is. “Ik heb nooit het idee gehad dat er iets niet klopte”, vertelt ze. “Ik ben gelukkig opgegroeid, in de veronderstelling dat mijn vader ook mijn biologische vader was.”

Maar zodra haar moeder ernstig ziek werd, maakte haar tante voor het eerst trammelant. “‘Je moet iets weten’, zei ze. Uiteindelijk vertelde mijn moeder dat de arts geholpen had bij het inbrengen van sperma. Maar mijn vader is toch gewoon mijn vader? ‘Natuurlijk’, verzekerde ze mij.”

Dossiers vernietigd

Uiteindelijk blijkt de vork toch anders in de steel te steken. “Mijn nichtje vroeg aan mijn zus: weet je eigenlijk al wel wie je vader is? Toen hebben we mijn ouders daarmee geconfronteerd.” Zowel Inge, als haar broer en zus blijken een donorkind te zijn. “Dat gesprek was geen fijne opener”, vertelt ze. “De geheimzinnigheid eromheen, dat raakte mij het meeste. De band met mijn vader is goed, maar heeft hierdoor wel schade opgelopen. Niet eens zozeer omdat hij niet mijn biologische vader is, maar omdat het zo lang geheim gebleven is.”

Vanaf het moment dat Inge een donorkind blijkt, weet ze zeker dat ze haar donor wil vinden. “Maar mijn ouders wisten heel weinig, ze wisten alleen nog de plaats van de kliniek.” Uiteindelijk blijkt dat de desbetreffende kliniek destijds alle dossiers had vernietigd. “Ik was toen 23 en dacht dat ik mijn donor nooit of te nimmer zou vinden.”

Lees ookDonorkinderen krijgen naam biologische vader nog niet te horen

Achtbaan

Het duurde een paar jaar voordat Inge de zoektocht voortzette. Ze schrijft zich in bij allerlei (internationale) DNA-databanken, waaronder Fiom. Aan de hand van verschillende DNA-matches en andere informatie probeert Inge nu haar stamboom op te bouwen. Best ingewikkeld, maar ze krijgt hulp van zogenoemde vrijwillige donor detectives van Stichting Donorkind. Via internationale databanken vond ze al drie halfzussen. “Het was geweldig om hen te vinden”, zegt Inge daarover.

Maar ze noemt de zoektocht naar haar donor vooral “een achtbaan”. “Het afwachten is moeilijk. Ik heb in deze zoektocht al twee personen gevraagd een DNA-test af te nemen en dat blijft vreemd. Je gaat naar iemand toe die je niet kent, je kletst een beetje en stuurt daarna zijn DNA op. Ik leg elke keer mijn verhaal uit en vraag of mensen willen helpen. Het blijft dan spannend of ze ja of nee zeggen.”

Zo komt het ook wel eens voor dat ze iemand vindt die op basis van de stamboom dicht bij de donor staat, maar die niet staat te springen om mee te werken. “Dan denk je wel: zou dit de donor zijn die zich te pletter is geschrokken?” Dat laatste is volgens Inge niet nodig. “Ik wil alleen weten wie je bent. Je zien of je foto. Je hoeft niet elk jaar op mijn verjaardag te komen.”

Basisbehoefte

Inge wil niets liever dan haar donor ontmoeten, ook al vindt ze dat een spannend idee. “Ik durf de gedachte dat het gaat lukken nog niet helemaal toe te laten. Dat zegt ook wel wat over hoeveel het met me doet. Maar ik wil mezelf leren kennen. Het is een basisbehoefte om te weten waar ik vandaan kom.”

Toch beheerst het niet haar leven. “Ik ben nog steeds op zoek, maar ik leef ondertussen wel verder”, zegt Inge. “En al kom ik er nooit achter wie mijn donor is, ik heb wel mijn halfzussen ontmoet.”

Openheid

Inge roept daarbij ouders op om het hun kinderen te vertellen dat ze een donorkind zijn. “Vroeger benadrukte de arts dat je het onder geen enkele voorwaarde aan je kinderen mocht vertellen. Maar alsjeblieft, vertel het ze. Ook al zijn ze al 50 jaar.” Zelf is ze ook blij dat ze weet dat ze een donorkind is. “Anders had ik nooit op zoek kunnen gaan. Mijn vader is nog steeds mijn vader, daar is weinig aan veranderd. Maar dat er een andere biologische oorsprong is, is heel belangrijk om te weten.”

Ook Fiom pleit voor meer openheid over dit thema. “Zodra ouders meer openheid geven aan hun kinderen, dan kunnen de kinderen pas op zoek gaan”, zegt Janneke Maas. “Dit kan lastig zijn voor de ouders, maar ieder kind heeft recht om te weten wie zijn of haar biologische ouders zijn.”

Begeleiding

Stichting Fiom matcht niet alleen donor en kind, maar begeleidt ze ook bij een eventuele ontmoeting. “Heb je überhaupt behoefte aan contact? Of wil je het rustig opbouwen? We stemmen de wensen van zowel de donor als het donorkind met elkaar af.” Daarbij proberen ze ook de verwachtingen te temperen.

“Het is hartstikke spannend om degene te ontmoeten waar je misschien al jaren naar opzoek bent, maar verwacht niet te veel van een ander”, zegt Maas. “De behoeften zijn heel wisselend. De een wil enkel een paar vragen stellen, de ander bouwt liever een band op. Iedereen staat daar anders in.”

Lees ookDonorkind Maria heeft eindelijk haar vader gevonden en gesproken