Myranda Hilhorst (52) is vijf jaar als ze ter adoptie wordt afgestaan in Zuid-Korea en bijna vijftig als haar Nederlandse adoptiemoeder het contact verbreekt. Opnieuw voelt zij zich wees.
Op Wereld Adoptie Dag brengt Myranda een boek uit over haar ervaringen.
Samen met haar broertje groeit ze op in Zuid-Korea, vertelt Myranda aan LINDA.nl. “Elke dag wachtte ik mijn vader op na zijn werk. Ik werd altijd blij als ik hem in de verte zag lopen”, herinnert zij zich nog. In 1974 komt haar vader plots te overlijden en staat haar moeder er alleen voor. “Zij trok het financieel niet en bracht ons naar een kindertehuis in Seoul.”
Al snel vliegt Myranda ziek en ondervoed naar Nederland. “Ik weet nog dat er huilende kinderen en baby’s in het vliegtuig zaten, die vermoedelijk ook geadopteerd werden”, vertelt ze. De overgang is groot als zij met haar broertje bij een Nederlands adoptiegezin terechtkomt.
Ver weg van haar cultuur en familie krijgt ze opmerkingen over haar uiterlijk. “‘Kun je wel goed kijken?’, zeiden ze over mijn Aziatische ogen. Mijn adoptiemoeder kreeg belangstelling doordat zij ‘exotische kinderen’ had. Als iemand aan mijn haren wilde zitten en ik terugdeinsde, duwde zij mij juist naar voren.”
In Myranda’s schooltijd is haar moeder langdurig ziek en wordt vaak opgenomen in ziekenhuizen en psychiatrische klinieken. “Het voelde een bepaalde periode alsof ik weer geen moeder had. Ik wilde gezien worden, maar dat werd ik niet.”
Myranda verleent na de dood van haar vader tien jaar lang mantelzorg aan haar adoptiemoeder. In 2019 staat zij voor haar deur. “Ze vertelde dat ze geen contact meer wilde. Ik begreep het niet, zeker niet na al die jaren intensieve zorg. Ik was in shock. Ze kwam met verwijten over wat ik in haar ogen verkeerd deed, maar wat ik altijd met de beste intenties had gedaan.”
“Ik voelde mij weer afgewezen”, vervolgt ze. “De eerste keer door mijn biologische moeder en de tweede keer door haar. Het voelde alsof er iets mankeerde met mij, want welke moeder is nou in staat om haar kind af te wijzen?”
Door therapie weet Myranda dat het niet aan haar ligt. “Mijn moeder vond het aanzien dat ze kinderen had geadopteerd belangrijker dan mij. Niemand besteedde aandacht aan mij. Dat merk ik nog steeds. Ik voel mij eenzaam, omdat er niet voldoende liefde is gegeven in mijn jeugd.”
Myranda voelde urgentie haar verhaal te delen. “Je ziet weinig dat een ouder haar kind verstoot. Maar ik ben overtuigd dat ik niet de enige ben en wil dat anderen zich niet alleen voelen. Ik ga met de billen bloot.”
Ook vraagt ze aandacht voor opvangplekken in het land van herkomst. “In 1998 namen mijn biologische ouders contact op en in 2000 bezocht ik hen. Mijn moeder was overleden, maar ik zag andere familieleden wel. Mijn nicht vertelde dat haar moeder voor ons wilde zorgen, maar mijn moeder had er niks over had gezegd. Ik schrok, want mijn leven had er heel anders uit kunnen zien.”
Myranda denkt dat adoptie in eigen omgeving het beste is. “Het kind heeft bekende mensen om zich heen en de overgang is niet groot. Je bent namelijk vaak anders in een ander land.”
Myranda’s boek Wees – Moederliefde onder voorwaarden is vanaf vandaag verkrijgbaar.
Sam was slachtoffer van adoptiefraude: 'Ik voel me smokkelwaar'
