Als Linde van der Heijden na een auto-ongeluk moe en overprikkeld thuis komt te zitten, kijkt ze een documentaire over Wim Hof. Niet veel later boekt ze een reis naar Polen, waar ze samen met ‘The Iceman’ in zwemkleding een berg zal beklimmen.
Aan LINDA.nl vertelt ze over dit indrukwekkende avontuur.
Het is inmiddels alweer een aantal jaar geleden dat Linde van haar huis naar het theater fietste. “Achter mij reed een auto”, vertelt Linde. “De bestuurder zal mij niet hebben gezien; later bleek dat hij en zijn bijrijder stoned waren. Ik werd van achteren aangereden en viel van mijn fiets. Ik had een enorme blauwe plek op mijn bil en een hersenschudding.”
Waar ze hoopte er met een weekje bedrust wel weer te zijn, kwam ze vier maanden thuis te zitten. “Ik had last van geheugenverlies, was moe en fysiek voelde ik me zwak. Ook voelde ik me zielig en alleen, want ik was te overprikkeld voor bezoek.” In die periode kijkt ze een documentaire over ‘The Iceman’ Wim Hof. “Ik zag hoe een groep mannen in hun zwembroek in de sneeuw een berg beklom. Ik was verbaasd dat het menselijk lichaam tot zoiets in staat is en wilde dat ook kunnen.”
Tekst gaat verder onder de Instagrampost.
Dit bericht op Instagram bekijken
Linde’s nekwervels blijken door het ongeluk te zijn verschoven. De klachten verdwijnen nadat een osteopaat deze rechtzet en Linde besluit de sprong te wagen: ze boekt een reis van Wim Hof naar Polen. “Ik deed de ademoefeningen die hij in de documentaire deed en volgde een eendaagse training van hem in Amsterdam. Daar ging ik in een ijsbad. Ik vond het cool om dat te ervaren: mijn lichaam tintelde en ik voelde mij zo levend.”
Vol goede moed vertrekt ze naar Polen. “We deden elke dag een uur ademwerk, maar verder had Wim geen programma. Dat bedacht hij elke dag ter plekke. Op de eerste dag wandelden we naar een waterval. We klommen naar boven en sprongen ervan af: zeven meter naar beneden, in het smeltwater.”
Na een proefwandeling op woensdag, is het vrijdag tijd voor de grande finale: een 3,5 uur durende wandeling in zwemkleding naar de top van de Sněžka: een klim van 1250 naar 2000 meter. De temperatuur op de top? Dertig graden onder nul. “Het was intens. De berg werd steiler en steiler. De moed zonk me in de schoenen. Ik richtte mijn blik naar beneden en kon alleen maar denken: stap voor stap word ik warmer, stap voor stap kom ik verder.”
Als ze op een minder steil stuk komt, krijgt ze weer oog voor haar omgeving. “Toen pas had ik door dat er ook allemaal andere mensen wandelden: mensen in skipakken. Zij maakten foto’s van ons en dachten ongetwijfeld: wat doen die gekken hier?”
Tekst gaat verder onder de foto.
Tijdens de wandeling heeft iedereen een buddy. Ook zijn er meerdere begeleiders mee om te voorkomen dat iemand onderkoeld raakt. “Ik hield mezelf in de gaten. Om de paar minuten voelde ik aan mijn armen: was ik niet aan het bibberen? Van onderkoeling word je high en dat heb je vaak niet of te laat in de gaten. In een rugzak hadden we kleren mee. Sommigen trokken de kou niet meer en hebben zich aangekleed.”
“We belandden in een sneeuwstorm”, vervolgt ze. “Ik kon bijna niks meer zien en durfde niet naar beneden te kijken. Het was zo steil en glad.” Maar ze haalt de top zonder zich onderweg warmer aan te kleden. “Het gaf zo’n goed gevoel. Ik wist: ik kan dit, ik kan natuurkrachten doorstaan. Jarenlang was ik heel onzeker over mijn lichaam, conditie en kracht. Ik ben dun en klein. Maar dat viel daar allemaal van me af. Ik voelde zo’n immens vertrouwen in mijn lichaam. Ik was dankbaar dat dit lijf mij naar boven gedragen had. Het gaf een ultiem vertrouwen.”
Linde vond het een geweldige ervaring. “Ik zwem sindsdien elke dag in het ijskoude water in de haven. Ook ’s winters. Heerlijk.”
Dit artikel is voor het eerst gepubliceerd op 22 maart 2022.
Maja zwemt drie keer per week in (ijs)koud natuurwater: 'Echt heerlijk, joh'
