Twitteraars vallen bijna over elkaar heen om hun eigen ervaringen op het consultatiebureau te kunnen delen. De term ‘consternatiebureau’ komt meerdere malen voorbij en het belerende vingertje wordt door meerdere generaties moeders duidelijk niet gewaardeerd.

Dit is een stapel reacties die Grimbergen zelf niet meteen had verwacht: ze laat weten dat ze doorgaans erg tevreden is over haar consultatiebureau en verder nooit moeilijkheden ervaart. ‘Ik vond dit alleen wel een bijzondere (en onnodige) uitspraak van de jeugdarts’, schrijft ze in een tweet.

Mijn zoon is 106 cm en weegt 18,8 kg. Bij het consultatiebureau werd net verteld dat dat toch iets te zwaar is ? pic.twitter.com/j4JD82L5U3

— Marloes Grimbergen (@MarloesGrim) October 7, 2020

‘Het vingertje’

Vellinga is jeugdverpleegkundige bij het Centrum voor Jeugd en Gezin Rijnmond en ziet de stortvloed aan reacties op Twitter voorbijkomen. Na wat twijfel besluit ze de volgende reactie te plaatsen: ‘Deze golf reacties raakt me recht in het hart. Gelukkig is er al veel veranderd, zie bijvoorbeeld onze spreekkamer. Het belerende vingertje is helaas nog niet volledig uit het systeem. Ga het gesprek aan en scheer ons niet allemaal over een kam. #loveyourjob’

Vellinga licht telefonisch toe: “Ik heb heel erg zitten twijfelen of ik wilde reageren. Als je op Twitter iets zegt, krijg je al snel de hele wereld over je heen. Maar dit raakt me echt, want er bestaat inderdaad een groep ouders die zich niet thuisvoelt bij consultatiebureaus. Dat kan aan heel veel factoren liggen, maar ik vind het belangrijk om te benadrukken dat zo’n belerend toontje absoluut niet de bedoeling is. Collega’s van de oude stempel gebruiken het vaak nog steeds en bij sommige nieuwe collega’s worden zaken soms op een onhandige manier aangestipt, zeker. Maar daar tussenin zitten zóveel collega’s die een omslag gemaakt hebben en hun uiterste best doen om te leren en het traject te verbeteren.”

Nuance

Vellinga begrijpt dat ouders het naar vinden als iemand een bot oordeel velt over hun kind, zonder daar verder over in gesprek te gaan. “Als iemand gewoon zegt dat je zoon te zwaar is en dat je daar wat aan moet doen, is dat erg stellig. Zo laat je ook geen ruimte voor gesprek en nuance, wat juist erg nodig is.

Je moet niet alleen kijken naar de curve, maar ook naar omstandigheden in het gezin of iemands afkomst. De curve voor Jantje uit de polder ziet er anders uit dan die van een kind dat in een Hindoestaans of Turks gezin opgroeit, waarin heel anders wordt gekeken naar gewicht en eetpatronen.”

Als dingen echt heel erg afwijken van de norm, moet Vellinga daar natuurlijk wel iets mee. “Ik deel de feiten mee, maar ga daar ook over in gesprek. Ik laat ouders daarnaast altijd meekijken op mijn scherm, zodat ze precies zien wat ik zie. Als iets afwijkt, leg ik uit wat mijn zorg is en vooral waarom dat zo is. Onze taak is naast de ouders staan en kennis toevoegen. Dat gebeurt helaas nog niet altijd, maar dit is wel het doel. Ouders kennen tenslotte hun eigen kind het best.”

Lees ook
Column: ‘Het stempel ‘fanatiek’ is op mij niet van toepassing, behalve bij consultatiebureaus’

Wat te doen?

Ben jij een ouder die zich niet prettig voelt bij de handelswijze van een jeugdarts of -verpleegkundige? Dan geeft Vellinga je graag wat gratis advies mee. “Alles kan. Zeker op locaties in grotere dorpen en steden kun je altijd vragen om van arts te wisselen, soms zelfs van locatie. In een klein dorp is het uiteraard lastiger, daar is soms geen keuze. Dan wil ik je vragen om het gesprek aan te gaan. Dat is sowieso in alle gevallen het beste: ga eerst die discussie aan als je het ergens niet mee eens bent. We staan echt open voor verandering.”

“Ik wil graag van het vooroordeel af dat we altijd het wijzende vingertje zijn. De tijden veranderen. Consultatiebureaus zijn er om de gezondheid van je kind te monitoren en om advies te geven, maar ook om naar jouw problemen en overwegingen te luisteren. Het zit ‘m allemaal in het vinden van gemeenschappelijke grond, samen met de ouders.”