Ben je eindelijk aanbeland bij de mooiste dag van je leven, crasht je dronken neef het diner met een gênante toost en besluit je wederhelft zich een hersenschudding te vallen. Top.
Voor de rubriek In Voor- En Tegenspoed spreken we vrouwen van wie de trouwdag nét niet helemaal volgens plan verliep. Vandaag vertelt José van Truijen (36) hoe haar trouwdag op twee manieren een wending nam.
Trouwdatum
15 mei 2009
“Michael en ik hadden drie jaar verkering toen we besloten te trouwen. Het organiseren van de bruiloft was grotendeels mijn pakkie-an. Het enige wat voor mijn man vaststond, was dat hij heel graag een Excalibur als trouwauto wilde. Zo’n grote witte oldtimer, met een mooie zitting van rood leer. We huurden de auto met chauffeur erbij, alles erop en eraan.
We maakten thuis wat foto’s met deze bak, waarbij we ook tegen de auto aanleunden. Die was waarschijnlijk nat door wat condens, iets wat ik op dat moment helemaal niet gemerkt heb. Zo’n jurk is natuurlijk super dik. Enfin, na de eerste foto’s stapten we in de auto voor een ritje van twintig minuten naar de ceremonie locatie. Toen ik daar uit de auto stapte, kon ik wel janken. Het leer van de auto had afgegeven op mijn jurk, waardoor ik een rode vlek van wel vijftien centimeter op mijn zitvlak had.”
“Alle hulptroepen kwamen toen tegelijkertijd in actie. Mijn broer haalde een oud laken, waar ik de rest van de dag in de auto op kon zitten. De chauffeur voelde zich ontzettend rot, dus hij is de hele auto gaan poetsen en afdrogen, zodat ik in ieder geval droog kon instappen. Ontzettend lief. De eigenaresse van de trouwwinkel kwam nog langs met een heel chemisch goedje, waarmee ze de vlek in mijn jurk begon te behandelen.
Toen deze er niet uit ging, besloot mijn moeder last-minute om twee plooien uit mijn jurk aan elkaar te naaien. In mijn hoofd was die vlek natuurlijk een probleem van catastrofale omvang, maar door de naaikunsten van mijn moeder is-ie heel goed weggemoffeld. Opgelost dus. Met mijn hoofd nog vol van de stress gingen we de ceremonie in. De zaal was iets te klein, dus sommige daggasten moesten in het raamkozijn zitten of tegen de muur staan. Verder verliep de ceremonie netjes volgens plan. Dus ik dacht, eind goed, al goed.”
Het restant van de vlek, verder verstopt onder de plooi:
“Tot we dus een paar weken later door ons trouwalbum bladerden en ineens iemand zagen zitten die we niet herkenden. Ik ben juf van beroep, dus mijn man ging er vanuit dat het een collega van mij was. Maar nee, ik had die vrouw nog nooit gezien. Ze stond overal pontificaal op: op de groepsfoto, maar ook op de foto’s waarop we de ringen uitwisselen en elkaar een kus geven. Op één van de foto’s zie je haar zelfs nog het gangpad in buigen om alles extra goed te kunnen zien. Deze wildvreemde vrouw zat dus op een topplek, op de tweede rij, terwijl een goede vriendin van mij achterin moest staan? Heel vreemd.
We vroegen het aan ouders en vrienden, maar niemand wist om wie het ging. Maanden later had ik het er op mijn werk nog eens over tijdens de koffiepauze. Ineens zei de conciërge: ‘O ja, aan het gangpad? Een oudere vrouw, in een groen jasje? Dat was mijn moeder. Ik nam haar mee omdat ze wel een uitje kon gebruiken, mijn vader was een paar weken daarvoor namelijk overleden.’ Ik wist niet wat ik hoorde. Ze vertelde het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik vond het écht niet kunnen. Mijn bruiloft is toch geen verzetje voor iemands moeder? Zo’n ceremonie is drie kwartier vol persoonlijke verhalen. Nogal een zit voor iemand die het bruidspaar niet eens kent.”
“Achteraf werd het een grote grap onder mij en mijn collega’s. Elke keer als iemand trouwt, roept er wel iemand: ‘Neem je wel je moeder mee?’ Ik begrijp nog steeds niet waarom je je moeder mee zou nemen naar andermans bruiloft, maar inmiddels kijk ik nuchterder terug op dit hele voorval. Op mijn trouwfoto’s staan tenslotte ook vriendinnen die ik nu niet meer spreek. Het zij zo.
De autoverhuurder was een ander verhaal. Toen we hem opbelden om te vertellen dat het leer had afgegeven, reageerde hij heel lomp: ‘Denk je dat het leer uit zichzelf rood is? Dat kan nou eenmaal afgeven.’ Dat was het. Geen compensatie of inlevingsvermogen vanuit zijn kant. Zelfs de stomerij kreeg de vlek niet meer uit mijn jurk, maar ach. Het was gelukkig geen slechte voorbode voor ons huwelijk: we zijn inmiddels elf jaar en twee dochters verder.”
Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Lees ook
Saskia: ‘Mijn trouwdag? Door je rug gaan, flauwvallen én een blauw oog’
