Motorcoureur Mirjam Pol (39) is één van de weinige vrouwen die in januari meedoet aan de Dakar Rally. Afgelopen jaar waren maar vijf van de ruim 150 deelnemers van de zwaarste off-road rally ter wereld geen man.
Mirjams doel? Het damesklassement winnen én beste Nederlander worden.
Motorrijden zit bij Mirjam in het bloed. Haar inmiddels overleden vader Hans Pol was kampioen grasbaanrace en zijspancrosser. “Op mijn geboortekaartje stond mijn oudere broer in een crosspak op een motortje met daarbij de tekst: ‘Ik heb er een zusje bij’. Op mijn vierde begon ik zelf met motorrijden. Het was een gezinsding. Mijn vader, moeder, broer en ik gingen elk weekend wel naar wedstrijden.”
In januari doet de coureur voor de tiende keer mee aan de Dakar Rally. Ze is in maart al begonnen met de voorbereidingen. Naast het regelen van sponsoren traint ze veel. En echt niet alleen op de motor. “Ik doe aan wielrennen, zwemmen, mountainbiken, en boksen, en ik doe circuit- en krachttraining in de sportschool.”
Lees ookBeitske Visser na heftige crash: 'Ik race dit weekend gewoon in Zandvoort'
Want naast het hebben van een goede motor en uitstekend kunnen rijden, is het belangrijk om topfit te zijn. Mirjam legt uit: “Ik heb de ALO (Academie Lichamelijke Opvoeding, red.) gedaan en weet daardoor veel op het gebied van beweging, blessures en voeding. Wil je een leuke wedstrijd rijden, dan is het een vereiste om fit te zijn. Dakar kun je niet vergelijken met een 100 meter sprint, het is een ultramarathon. Veertien dagen wordt het maximale van je gevraagd en moet je scherp zijn. Een rally van een week kun je nog rijden op karakter, maar daarna gaan de vermoeidheid, het slaaptekort en pijntjes zijn tol eisen. Je wint in de voorbereiding, niet in de start.”
Op haar motor kan ze zich niet goed voorbereiden in Nederland. “Als ik veel budget had, kocht ik een tweede motor en zou ik die in Marokko neerzetten en daar iedere vier tot zes weken een week trainen om zo de kilometers in de benen te houden.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het is haar tiende keer Dakar. Twee keer reed ze ‘m in Afrika, vijf keer in Zuid-Amerika, en in januari staat ze voor de derde keer aan de start in Saudi-Arabië. Hoewel ze dus gepokt en gemazeld is, is het altijd weer een verrassing wat de rally haar brengt. “Het is één groot avontuur. Het is niet vanzelfsprekend dat je finisht. Jaarlijks valt er een onderweg een flink percentage uit.”
Zelf verdwaalde ze meerdere keren midden in de woestijn. “Dan dacht ik: ik zit hier niet goed. Of: het kan nooit de bedoeling zijn dat we hier overheen moeten. Maar dan zag ik toch een spoor naar boven. As ik een spoor naar boven zie, dan weet ik dat ik naar boven kan rijden. En als het echt niet lukt, vind ik wel een duin waar ik wél overheen kom. Daarnaast heb je te maken met de grillen van de natuur. Ik ben niet angstig, maar op Dakar ben ik continu bezig met risicomanagement.”
Mirjam heeft talloze mooie herinneringen aan de heroïsche tocht. Toch is er ook een schaduwzijde: de wedstrijd is niet zonder gevaar. “Twee jaar geleden ben ik bij het dodelijke ongeluk van Edwin Straver geweest. Ik zag al snel dat het ernstig was en heb hem gereanimeerd. Binnen een minuut kwamen de hulpdiensten. Een week later overleed hij in Nederland. Afschuwelijk, de keerzijde van de medaille. Ik ben daardoor bewuster gaan rijden, maar verder heeft het niks veranderd aan mijn eigen deelname.”
Haar doel dit jaar? “Ik wil het damesklassement winnen en Beste Nederlander worden. Maar misschien kan mijn doel op dag 1 al in de prullenbak. In 2018 was ik hartstikke fit, maar brak ik op dag vier mijn arm. Het enige wat ik toen nog wilde was finishen.” Volgens Mirjam is iedereen die finisht een winnaar. “Ik weet dat topsporters dat nooit zeggen, maar tijdens Dakar gebeurt zoveel buiten jouw invloed om. Je hebt de uitslag niet in de hand. De beste van het stel kan in een zandstorm terechtkomen terwijl iemand anders net iets langzamer is, maar niet meer in die storm terechtkomt.”
Lees ookEva (33) gaat de Dakar Challenge rijden: 'Vroeger wilde ik al het liefst jongens inmaken'
