‘Toen verloor ik alle hoop’

José Rosello, de vader van Julen, hield tot op het laatste moment hoop op een gelukkig einde. Dat gold niet voor moeder Victoria: “Toen mijn zoontje stopte met huilen, ben ik alle hoop verloren. Ik voelde dat mijn kind er niet meer was.” De ouders zeggen zich nu vast te houden aan de gedachte dat Julen “het gelukkigste kind ter wereld was”.

Verdeeldheid binnen familie

Vrienden en familie van José en Victoria steunen hen waar ze kunnen, maar toch is er ook wrijving binnen de familie. De grond waarop het noodlottige ongeval gebeurde, is immers eigendom van een familielid, David Serrano. Hij is de echtgenoot van een nicht van José en ligt onder vuur wegens nalatigheid. Serrano schuift de schuld in de schoenen van de hulpdiensten.

Boosheid

Het stel worstelt met een dubbel gevoel. Ze zijn boos op Serrano, omdat ze vinden dat hij zich er te makkelijk vanaf maakt door naar de reddingswerkers te wijzen. Tegelijkertijd voelen ze zich bedrogen door de hulpdiensten: “Eerst beloofden ze dat het maar 24 uur zou duren, maximaal 48 uur. Het werden dertien dagen.”

‘We proberen zwanger te worden’

In het interview geven José en Victoria aan het nog erg lastig te vinden om naar de toekomst te kijken. “Maar we proberen wel weer zwanger te worden.” Het stel zegt Julen voor zijn dood een broertje beloofd te hebben, een belofte die ze hem alsnog willen nakomen. Het oudere broertje van Julen, Oliver, stierf in 2017 aan hartfalen.

Lees ook
Vader van Julen (2) reageert op tragisch ongeval: ‘Ik vervloek mezelf’

Spaanse tragedie

Julen Rosello viel op 13 januari tijdens het buitenspelen in een extreem smal boorgat van maar liefst honderd meter diep. Door reddingswerkers werd met man en macht gewerkt om het jongetje te bevrijden, maar door diverse tegenslagen werd de peuter pas na bijna twee weken dood teruggevonden.