Olcay Gulsen vertelt in ‘Isola di Beau’ over haar moeilijke jeugd. Haar vader had schizofrenie en was verslaafd. Het resulteerde in huiselijk geweld. Olcay herinnerde zich laatst dat ze thuis een tijd lang geen elektriciteit hadden.
Olcay, haar moeder en haar zussen hebben daardoor een hele nare tijd gehad.
“Ik was altijd bang dat mijn moeder dood zou zijn, dat was mijn grootste angst”, vertelt Olcay aan Beau. “Dat ik op een dag thuis zou komen en dat ze er niet meer zou zijn. En dat gevoel overheerste gewoon heel erg. Als ik terugkwam van school, tijdens lunchpauzes, aan het einde van de straat hoorde ik al het geschreeuw. Dan dacht ik altijd: o nee, niet weer.”
“Soms kwam ik dan binnen en dan was het helemaal geëscaleerd”, gaat Olcay verder. “Dan deed ik heel rustig de deur dicht en dan ging ik weg. Dan hoopte ik altijd dat er iemand anders thuis zou komen, die de boel dan zou sussen.” Beau vraagt of dat ook het geval was. “Soms werd er natuurlijk wel politie ingeschakeld, maar dat maakt het vaak alleen maar erger. Uiteindelijk gaat de politie weer weg en is de situatie onveranderd.”
“Het gaat nu bijvoorbeeld heel erg over die energiecrisis. Ik herinnerde me opeens dat we geen licht hadden thuis”, vertelt Olcay. Om zeker te weten of dat echt waar is, belde ze haar moeder op. “Toen zei ik: ‘Mam, is er nou een periode geweest waarin we geen elektriciteit hadden?’ En toen zei ze: ‘Hoe weet je dat, want je was echt nog heel klein?'” Maar het klopte wel. “Mijn vader had ook een gokprobleem en hij had blijkbaar het hele inkomen van het gezin vergokt.”
“Toen hebben we iets van zes a zeven maanden geen energie gehad. Dus geen warm water en geen licht. In Nederland, hè.” Olcay’s moeder kookte het water warm en douchte de kinderen daarmee. “’s Avonds brandden we dan kaarsen. Dan denk ik bij mezelf: wow, dit kun je je niet voorstellen.” Olcay is bang dat veel van dit soort gezinnen tegen dezelfde problemen aanlopen, nu de energieprijzen zo hoog zijn. “Daar moeten we echt wel wat aan doen. Daar kan ik echt wel boos om worden, ja.”
“Ik vind dat geen enkel kind met honger naar school moet in Nederland.” Beau vraagt Olcay of ze ook honger had als kind. “Ja, en ik herinner me ook dat ik nooit sokken aan had, ook niet in de winter. Of dat ik naar de lerarenkamer moest om te vragen of ik een broodje mocht.” Daar werd niet altijd goed op gereageerd. “Dat die leraren dan zeiden: ‘Heb je nou alwéér geen lunch bij je?'”
“Terwijl ze ook hadden kunnen denken: misschien moeten we standaard iets voor haar meenemen, want volgens mij is het er thuis niet.” Olcay spreekt wel eens ouders die boterhammen meegeven aan hun kind, voor kinderen die het niet hebben. “Dan denk ik: wauw, wat mooi is dat!. Dat kan mij ook wel weer heel erg ontroeren.”
Olcay Gulsen over beelden mishandeling door Lil Kleine: 'Schadelijk om te blijven herhalen'
Kijk de hele aflevering van Isola di Beau hier terug.
