Acht jaar geleden stortte vlucht MH17 neer. Een jaar na de ramp spraken we Hans, die zijn dochter Elsemiek (17) verloor. Twee jaar geleden vroegen we hoe het op dat moment met hem ging.
Ook dit jaar vertelt Hans hoe het met hem gaat.
Hans verloor dochter Elsemiek (17) bij MH17: 'De oorlog in Oekraïne grijpt ons naar de keel'
PersoonlijkLees ook
Hans: ‘Soms denk ik, wat heeft het nog voor zin, als zij er niet meer is?’
Knoop in maag
Elsemiek was met Hans’ ex-vrouw, haar nieuwe man en haar halfbroer van tien op weg naar Maleisië. Toen wij Hans in 2015 belden om terug te blikken op die noodlottige gebeurtenis een jaar eerder, vertelde hij ons elke ochtend wakker te worden met een knoop in zijn maag. “Dat is nu niet meer zo”, vertelt Hans ons twee jaar geleden. “Maar natuurlijk ben ik er dagelijks nog mee bezig. Ik wil het ook niet wegstoppen; dit is onderdeel van mijn leven.”
Paardenstaart
“Soms als ik over straat loop, zie ik meiden met paardenstaarten zoals Elsemiek had. Van achter lijken ze soms veel op haar, maar van de voorkant nooit. Ik heb gelukkig nooit gedacht dat ze het écht was. Maar toen MH17 net gebeurd was, heb ik wel tegen mezelf gezegd: als ik die meisjes met paardenstaarten niet wíl zien, moet ik met een deken over me heen op de bank gaan liggen. Maar dan leef ik niet verder, en ik wil wel verder leven.”
Hij vervolgt: “Er zijn toen momenten geweest waarop ik van mezelf schrok. Dan dacht ik: stop er maar mee nu, wat heeft het nog voor zin? Maar mijn leven heeft wél nog nut. Ik ben een heel positief iemand van huis uit.” Hans besloot een knop om te zetten. “Ik ging weer naar buiten, met mensen praten. Nu doe ik weer hartstikke veel leuke dingen.”
Herdenking MH17
De eerste maanden na Elsemieks overlijden was Hans druk met dingen regelen. “Toen pas drong tot me door: verrek, ik ben ook mijn ex-vrouw kwijt. We hadden na enkele lastige eerste jaren een goede verstandhouding. Natuurlijk hadden we ook veel contact over Elsemiek.” Hans sprak na Elsemieks dood op de herdenking, en sindsdien helpt hij die mee organiseren. “Ik organiseer het voorlezen van de namen van de slachtoffers, wat ik zelf bij de eerste herdenking heb gedaan. Dat geeft me energie en is ook een stukje verwerking.”
Gestopt met werken
Drie jaar geleden is Hans gestopt bij de bank waar hij werkte. “De tweeënhalf jaar ervoor was ik al achter de schermen gaan werken, nadat ik daarvoor een baan had in de frontlinie. Dat kon ik niet meer goed. Vlak na de ramp dacht ik aan mijn laatste afspraak daarvóór, waarbij een klant woest werd vanwege een verhoogd rentetarief. Hoe kon ik ooit nog een serieus gesprek voeren met iemand die zo boos wordt om iets wat voor mij zo futiel lijkt? Mijn baas begreep dat volkomen.”
“Niks lijkt nog belangrijk, maar dat is niet eerlijk naar andere mensen toe”, relativeert hij. “Zo belde een vriend mij laatst op: hij had zijn kat laten inslapen. Mijn eerste gedachte is dan: lekker belangrijk. Maar voor hem, en zeker na zeventien jaar, ís dat belangrijk. Ik mag hem niet verwijten dat hij daarvan van slag is. Verdrietig zijn is geen wedstrijd.”
Lees ook
Sigrid verloor beste vriendin Tamara bij MH17: ‘En met haar nog meer vrienden’
‘Ze is er altijd’
Toch lijkt het soms zo voor anderen: “Een andere nabestaande van MH17 vertelde mij ooit dat zij het zwaarst getroffen was, omdat zij zoveel familieleden kwijt was geraakt. Dan is het net alsof je zegt: ‘Bij jou valt het wel mee, jij bent maar één geliefde kwijt.’ Vaak hebben mensen die zoiets zeggen geen kwaaie wil, maar het komt zo verkeerd over. Ach, je leert er ook mee omgaan. Dit zal altijd een onderdeel van mijn leven blijven. Ook al is Elsemiek er niet meer, ze is er altijd.”
‘Gerechtigheid komt ooit’
Nu, acht jaar na de ramp, bellen we Hans weer. “De oorlog in Oekraïne grijpt ons extra naar de keel. Onze kinderen zijn er ook vermoord en het zinloze moorden gaat maar door.” Hij is dankbaar dat de strafzaak later dit jaar met een gerechtelijke uitspraak omtrent de vier verdachten komt. “Een land, hoe machtig ook, kan niet weglopen van zijn verantwoordelijkheid. Het kan lang duren maar gerechtigheid komt er ooit, ook nu met de oorlog.”
Elk jaar staat Hans op een bijzondere manier stil bij het overlijden van zijn dochter. “Nog elk jaar ga ik op Elsemieks verjaardag uit eten met haar vriendinnen, inmiddels volwassen vrouwen van 25. Ik vind het moeilijk en fijn tegelijk om ze te zien. En zij willen het gelukkig ook graag.” Daarnaast vindt Hans het fijn dat ze na covid met nabestaanden komende zondag weer mogen herdenken in Vijfhuizen bij het monument van MH17. “Het lezen is daarbij weer het belangrijkste. Samenzijn met gelijkgestemden doet goed.”
MH17-nabestaanden opgelucht na laatste zittingsdag: 'Het is klaar'
