Taboe

Het nummer Patterns gaat over het verliezen van zijn ouders, iets waar hij als kind al nachtmerries van had. “Als dat daadwerkelijk gebeurt, maakt het niet uit hoe oud je bent, want dan ben je ineens weer dat kleine jochie. Vooral met mijn vaders overlijden heb ik het moeilijk gehad. Zijn dood kon ik moeilijk accepteren. Ik heb er jaren voor nodig gehad om dat niet meer elke dag met me mee te zeulen.”

Toch is Woesthoff niet bang voor de dood. Helemaal niet, zelfs. “Ik vind de dood eerder een vriend dan een vijand en ik denk dat we er minder bang voor zouden moeten zijn. Het is een taboe, maar als ik op een begrafenis naar zo’n kist kijk, denk ik: ik wens je zo veel moois en goeds toe op je reis. Maar als ik dan achteromkijk, zie ik alleen verdriet. Dat snap ik wel, maar als jij gaat, heb je dan liever dat iedereen je leven viert of staat te huilen?”

Ego

“Als morgen een van mijn kinderen zou overlijden … jezus, dat zou een fucking test zijn, maar ik blijf erbij dat het ook voor hen het begin van iets nieuws zou zijn. Bovendien voelt degene die gaat jouw verdriet niet. In het boeddhisme is verdriet vooral zelfmedelijden, een uiting van je ego. Dat ego wil ik in mezelf zo veel mogelijk uitbannen.”

Benieuwd naar de rest van het interview? Dat lees je in LINDA.195 ‘MAN VOOR EEN DAG’. Woensdag 13 september ligt dit nummer in de schappen.

Lees ook
Dinand Woesthoff noemt overlijden Geusje Nederhorst ‘een voorrecht’ om mee te maken